Karar Gazetesi Genel Yayın Yönetmeni İbrahim Kiras, “Cumhuriyetin kurulmasının üzerinden yüz yıl geçtiği biçimde, muhakkak toplum kesitleri içinde hâlâ “Osmanlı taraftarları ile cumhuriyet taraftarları” biçiminde bir kamplaşmanın devam etmesi sağlıklı bir durum olmasa gerek. Bu ülkede artık Malazgirt Zaferi bir bölümün, İzmir’in kurtuluşu diğer bir bölümün bayramı oluyorsa ortada millet diye bir varlık kalmamış demektir. Ortak tarihî kıymetlerimiz etrafında sürdürülen siyaset tartışmalarına bu açıdan bakmak gerekir.” değerlendirmesini yaptı.
Kiras yazısında, “” sözünü kullandı.
Kiras şunları kaydetti:
“Mustafa Kemal hem bu nazaranv için en uygun kişi olarak görüldüğü birebir vakitte kendisi bu yolda herkesten daha istekli ve inançlı olduğu için Ulusal Mücadele’nin liderliğine gelmiştir. Bu gorevlendirmeyi padişahın yaptığını söylemek için o günün İstanbul’undaki siyasi güç istikrarından habersiz olmak gerekir. Mustafa Kemal’in Samsun’a hareketindilk evvel Vahdettin ile görüşmesinden bu biçimde bir mana çıkarılamaz. Osmanlı Genelkurmayı Anadolu’ya gönderilecek kadroyu belirleyip Saray’a usulen onaylatmış olabilir en çok. Yani padişahtan habersiz gerçekleşmiş bir tertip olmayabilir tahminen bu lakin padişahın iradesiyle gerçekleşmiş olamaz. Zira padişahın bir iradesi yoktu o sırada. ötürüsıyla ihanetinden kelam etmek de mantıksız. Vahdettin’in günahı periyot devir milletine ve askerine inancını kaybedip ülkeyi ve saltanatı kurtaracak yol olarak İngilizlerle işbirliği seçeneğini ileri süren İtilafçılardan medet ummasıdır. Bunun da temelinde saltanat ile devleti bir ve birebir görmesi vardır.
Ancak ülkenin selameti için İngilizlerle işbirliğini savunan Hürriyet ve İtilaf Partisi mensuplarının tavrı şahıslara göre gafletten dalalete ve hatta ihanete uzanan bir çizgide şekillenmiştir maalesef. O günlerde işgale karşı askeri direnişin deva olmayacağını düşünmek bugün için bir “içtihat hatası” olarak kabul edilebilir fakat Anadolu’da işgalcilerle savaşan Türk askerine karşı Hilafet ordusunu kurmak, Anzavur ayaklanmasını organize etmek, Ulusal Uğraş liderleri hakkında dinden çıktılar fetvası yayımlamak yahut Nemrut Mustafa Divan-ı Harbinde idam cezası vermek vs. vatanseverlikle bağdaşacak işler değil. İngilizleri oyalamak için yapılan göstermelik uygulamalar bir yana, kendilerini işgalcilere beğendirmek için var gücüyle Anadolu direnişini boğmaya uğraşan muhakkak bir grubun “şahsî menfaatlerini müstevlilerin siyasi emelleriyle tevhid” ettiklerini söyleyen Atatürk yerden göğe kadar haklı değil mi?
Ama şu da var ki ne Osmanlı Sarayı’nın tüm mensupları ne de İstanbul hükümetlerinin hepsi gaflet, dalalet, hatta ihanet ortasındaydı. Sarayda da Babıali’de de Ulusal Çabanın destekçileri sürekli vardı. Şehzade Ömer Faruk Efendi Anadolu’daki uğraşa katılmak üzere İstanbul’dan ayrılmış, ancak çeşitli sebeplerle bunu uygun bulmayan Ankara hükümetinin ricasıyla Bolu’dan geri dönmüştü.
Damat Ferit kabineleri haricindeki İstanbul hükümetleri saklı yahut açık biçimde Anadolu’daki Ulusal Çabaya müzahir olmuşlardı. Gerçekten bu hükümetlerin sadrazamları Cumhuriyet periyodunda taltif edilmiş ve öldüklerinde devlet merasimiyle vatan toprağına verilmişlerdir. Ortalarında -Atatürk’ün bir daha Nutuk’ta sert sözlerle eleştirdiği- İzzet Paşa ile Salih Paşa da vardır.
İstanbul’daki idare takımları ceffelkalem hain ilan edilmemişlerdir. Kaldı ki İstanbul’daki herkes hain olsaydı kıymetli ölçüde silah ve cephanenin Anadolu’ya kaçırılması ve Ulusal Çaba takımlarının Ankara’ya geçebilmeleri de mümkün olmazdı. Osmanlı ordusunun en zirvesindeki Genelkurmay Başkanlığı bakılırsavinin akabinde Ali İstek Paşa ve Salih Paşa kabinelerinde Harbiye Nazırlığı yapan Fevzi Çakmak yahut Genel Harb’in sonunda “Harbiye Nezareti Müsteşarlığı” nazaranvini üstüne alan İsmet İnönü eski başkentte Ulusal Uğraş ile ilgili çalışmaları ve hazırlıkları tamamladıktan daha sonra, 1920 Nisanında Ankara’ya geçtiler.
bir evvel ise daha Kasım 1918’de Kâzım Karabekir, Cafer Tayyar, Ali Fuad ve Mustafa Kemal Paşalar İstanbul’da Ulusal Gayretin planlamasıyla ilgili sonuncu görüşmeleri gerçekleştirmiş; Sadrazam Ahmed İzzet Paşa ile Genelkurmay Lideri Cevat Paşa’nın da bilgisi dahilindeki bu görüşmelerden daha sonrasında yapılan gorevlendirmelerle Kâzım Karabekir Erzurum’a, Ali Fuad Ankara’ya gitmiştir. Akabinde da Mustafa Kemal, 9. Ordu Müfettişi olarak Samsun’a çıkmıştır.
Demek ki “Atatürk’ü padişah Anadolu’ya gönderdi” diyenler de “Vahdettin vatanını sattı” diyenler de kendi tarih kurgularını çıkarıyorlar karşımıza. Akademik nitelikteki objektif araştırmaların bulgularına alışılmamış bile olsa bu bahisteki farklı görüşlere inanç özgürlüğü kapsamında müsamaha gösterebiliriz lakin bunları arbede mazereti haline getirmek, toplumdaki kutuplaşmaların yeri yapmak katiyen vatanseverlik değil.”
Kiras yazısında, “” sözünü kullandı.
Kiras şunları kaydetti:
“Mustafa Kemal hem bu nazaranv için en uygun kişi olarak görüldüğü birebir vakitte kendisi bu yolda herkesten daha istekli ve inançlı olduğu için Ulusal Mücadele’nin liderliğine gelmiştir. Bu gorevlendirmeyi padişahın yaptığını söylemek için o günün İstanbul’undaki siyasi güç istikrarından habersiz olmak gerekir. Mustafa Kemal’in Samsun’a hareketindilk evvel Vahdettin ile görüşmesinden bu biçimde bir mana çıkarılamaz. Osmanlı Genelkurmayı Anadolu’ya gönderilecek kadroyu belirleyip Saray’a usulen onaylatmış olabilir en çok. Yani padişahtan habersiz gerçekleşmiş bir tertip olmayabilir tahminen bu lakin padişahın iradesiyle gerçekleşmiş olamaz. Zira padişahın bir iradesi yoktu o sırada. ötürüsıyla ihanetinden kelam etmek de mantıksız. Vahdettin’in günahı periyot devir milletine ve askerine inancını kaybedip ülkeyi ve saltanatı kurtaracak yol olarak İngilizlerle işbirliği seçeneğini ileri süren İtilafçılardan medet ummasıdır. Bunun da temelinde saltanat ile devleti bir ve birebir görmesi vardır.
Ancak ülkenin selameti için İngilizlerle işbirliğini savunan Hürriyet ve İtilaf Partisi mensuplarının tavrı şahıslara göre gafletten dalalete ve hatta ihanete uzanan bir çizgide şekillenmiştir maalesef. O günlerde işgale karşı askeri direnişin deva olmayacağını düşünmek bugün için bir “içtihat hatası” olarak kabul edilebilir fakat Anadolu’da işgalcilerle savaşan Türk askerine karşı Hilafet ordusunu kurmak, Anzavur ayaklanmasını organize etmek, Ulusal Uğraş liderleri hakkında dinden çıktılar fetvası yayımlamak yahut Nemrut Mustafa Divan-ı Harbinde idam cezası vermek vs. vatanseverlikle bağdaşacak işler değil. İngilizleri oyalamak için yapılan göstermelik uygulamalar bir yana, kendilerini işgalcilere beğendirmek için var gücüyle Anadolu direnişini boğmaya uğraşan muhakkak bir grubun “şahsî menfaatlerini müstevlilerin siyasi emelleriyle tevhid” ettiklerini söyleyen Atatürk yerden göğe kadar haklı değil mi?
Ama şu da var ki ne Osmanlı Sarayı’nın tüm mensupları ne de İstanbul hükümetlerinin hepsi gaflet, dalalet, hatta ihanet ortasındaydı. Sarayda da Babıali’de de Ulusal Çabanın destekçileri sürekli vardı. Şehzade Ömer Faruk Efendi Anadolu’daki uğraşa katılmak üzere İstanbul’dan ayrılmış, ancak çeşitli sebeplerle bunu uygun bulmayan Ankara hükümetinin ricasıyla Bolu’dan geri dönmüştü.
Damat Ferit kabineleri haricindeki İstanbul hükümetleri saklı yahut açık biçimde Anadolu’daki Ulusal Çabaya müzahir olmuşlardı. Gerçekten bu hükümetlerin sadrazamları Cumhuriyet periyodunda taltif edilmiş ve öldüklerinde devlet merasimiyle vatan toprağına verilmişlerdir. Ortalarında -Atatürk’ün bir daha Nutuk’ta sert sözlerle eleştirdiği- İzzet Paşa ile Salih Paşa da vardır.
İstanbul’daki idare takımları ceffelkalem hain ilan edilmemişlerdir. Kaldı ki İstanbul’daki herkes hain olsaydı kıymetli ölçüde silah ve cephanenin Anadolu’ya kaçırılması ve Ulusal Çaba takımlarının Ankara’ya geçebilmeleri de mümkün olmazdı. Osmanlı ordusunun en zirvesindeki Genelkurmay Başkanlığı bakılırsavinin akabinde Ali İstek Paşa ve Salih Paşa kabinelerinde Harbiye Nazırlığı yapan Fevzi Çakmak yahut Genel Harb’in sonunda “Harbiye Nezareti Müsteşarlığı” nazaranvini üstüne alan İsmet İnönü eski başkentte Ulusal Uğraş ile ilgili çalışmaları ve hazırlıkları tamamladıktan daha sonra, 1920 Nisanında Ankara’ya geçtiler.
bir evvel ise daha Kasım 1918’de Kâzım Karabekir, Cafer Tayyar, Ali Fuad ve Mustafa Kemal Paşalar İstanbul’da Ulusal Gayretin planlamasıyla ilgili sonuncu görüşmeleri gerçekleştirmiş; Sadrazam Ahmed İzzet Paşa ile Genelkurmay Lideri Cevat Paşa’nın da bilgisi dahilindeki bu görüşmelerden daha sonrasında yapılan gorevlendirmelerle Kâzım Karabekir Erzurum’a, Ali Fuad Ankara’ya gitmiştir. Akabinde da Mustafa Kemal, 9. Ordu Müfettişi olarak Samsun’a çıkmıştır.
Demek ki “Atatürk’ü padişah Anadolu’ya gönderdi” diyenler de “Vahdettin vatanını sattı” diyenler de kendi tarih kurgularını çıkarıyorlar karşımıza. Akademik nitelikteki objektif araştırmaların bulgularına alışılmamış bile olsa bu bahisteki farklı görüşlere inanç özgürlüğü kapsamında müsamaha gösterebiliriz lakin bunları arbede mazereti haline getirmek, toplumdaki kutuplaşmaların yeri yapmak katiyen vatanseverlik değil.”