Fehmi Koru*
Millet İttifakı’nı oluşturan altı partinin başkanları dün akşam bir kere daha bir ortaya geldi. Saadet Partisi evsahipliğinde gerçekleşen buluşmalarından, kamuoyuna ‘hedef beraberliği’ teminatı sunan bir ortak açıklama çıktı. Altı partinin beraberliğine kıymet verenler herbiçimde mutlu kalmışlardır.
Açıklamalarından başkanların de kendilerine ve buluşmalarına dönük ilgi azlığının farkında oldukları anlaşılıyor.
“Merak etmeyin, her şey yolunda” manasına geliyor son açıklama.
Birbirleri içinde benzerliklerin farklılıklardan daha az olduğu altı parti kelam konusu. Başkalarını bir tarafa bırakalım, o masada en kalabalık taraftar kitlesi bulunan Cumhuriyet Halk Partisi (CHP) ile taraftarı en az olduğunu düşünmemiz gereken Demokrat Parti’yi (DP) ele alalım. Bu iki parti, tarihi olarak, Türk siyasi ömründe daima birbirlerine rakip olmuşlardır.
Şimdi ise, CHP ve DP başkanları altı partinin temsil edildiği masada buluşuyor, toplantının akabinde kamuoyuna açıklanan ortak metne imza atabiliyorlar.
Anketlere yansıyan oranlara nazaran, ‘6’lı masa’ en çok GÜZEL Parti’ye yarıyor.
Dünkü buluşmaya evsahipliği yapan Saadet Partisi ile DEVA ve Gelecek partileri bu beraberlikten siyaseten çok bir çıkar sağlayamadılar.
Son seçimde ortak hareket eden muhalefet partileri, ittifak sisteminin sağladığı çarçabuk oyları bir ortada sayıldığı için, Meclis’te temsil edilmede beraberliklerinin faydasını görmüşlerdi; fakat iktidar çıkardığı seçim maddesiyle ittifakların sağladığı bu kolaylığı ortadan kaldırıverdi.
Artık ittifakların, yeni yasanın öngördüğü %7 oranına ulaşamadıkları takdirde, partilere seçimlerde bir faydası yok.
esasen ‘6’lı masa’yı değerli kılan da, partileri bir ortada tutanın, kendi siyasi çıkar hesapları olmayışı.
O masada buluşmaların daha sonrasında açıklanan metinlere yansıyan, ülkenin çabucak her alanda derhal uzaklaşılması gereken önemli kahırlara düçar olduğu tespitidir. Partiler her mevzuda misal tahlillere sahip olmasalar da, mevcut iktidarın sandıkta sona ermesi ve meselelerin temelinde yattığı bilinen ‘cumhurbaşkanlığı hükümet sistemi’nin değişmesi bahislerinde uzlaşmış durumdalar.
Yeterli mi?
Hala görüşmelerini devam ettirdiklerine göre, bu kadarını hiç değilse şimdilik kâfi görüyor altı parti…
“Şimdilik” dememin niçini, seçimde kimi cumhurbaşkanı adayı göstereceklerini şu ana kadar görüşmediklerini var iseydığım için… Her parti, günü geldiğinde, aday belirlemede tesirli olmayı önemsiyor gibi…
Aday belirlenirken daha epeyce sayıyı temsil eden parti/ler kendi tercihlerini onaylamaya başkalarını ikna edebilecekler mi?
Oy veren kitlesi daha az olan partilerin aday belirlemede faal olma dileği sonuç alabilecek mi?
Diyelim altı parti bir isim üzerinde birleşti, altı partinin taraftar kitleleri bir bütün halinde o adaya oy verebilecek mi?
hemen çabucak bu soruların karşılığını verebilecek durumda değiliz.
Son açıklamada, üstteki soruları geçersiz kılmaya yetmese bile, bahsin önderler seviyesinde hassasiyetle ele alınacağına dair bir paragraf bulunuyor.
Okuyalım:
“Milletimiz emin olsun; ortak Cumhurbaşkanı adayımız hem ‘Türkiye Cumhuriyeti’nin 13. Cumhurbaşkanı’ birebir vakitte yalnızca bu masa etrafında bir ortaya gelen siyasi partilere oy verenlerin değil, ‘her insanın Cumhurbaşkanı’ olacaktır.”
Güzel.
‘her insanın cumhurbaşkanı’ üzere argümanlı bir sıfatı hak edecek kim var?
CHP başkanı Kemal Kılıçdaroğlu, kendisi epeyce açık söz etmese de partisinin öndegelenleri gözünde aday. CHP idaresinden bildik isimlerin hepsi ısrarla “CHP’nin cumhurbaşkanı adayı Kılıçdaroğlu’dur” deyip duruyorlar.
Kılıçdaroğlu ‘her insanın adayı’ olabilir mi?
İYİ Parti başkanı sürecin başında “Ben yeni periyotta başbakan olacağım” açıklamasıyla kendisini cumhurbaşkanlığı yarışından geri çekmişti; lakin partilileri giderek dozu artan halde “Meral Akşener niye olmasın?” sorusunu gündeme taşıyorlar.
Meral Akşener de kamuoyu yoklamalarında partisinin bugünkünden daha ileride çıkacağı günü beklediği izlenimi veriyor.
Peki, o gün geldiğinde, UYGUN Parti “Partimizin adayı genel başkanımızdır” dediğinde ‘her insanın adayı’ o mu olacak?
Herkes her şey olabilir, kimseyi küçümsemiyorum; lakin ‘her insanın adayı’ argümanlı sıfatını kullananlar, bunu yapmakla, kendilerini tercih dışı bırakmış oluyorlar.
Daha evvelki buluşmadan daha sonra bir temennimi paylaşmıştım.
Liderlerin her birinin aylık buluşmaya adaylığı düşünülebilecek birini yanlarına alarak katılmasıydı o temenni.
Kamuoyu önderleri tanıyor ve kendi kitleleri onlara ‘muhtemel aday’ gözüyle bakıyor; pekala de sanki onlar nasıl birinin ‘her insanın adayı’ olabileceğini düşünüyorlar?
gorelim ve o bireyler üzerinde düşünelim.
Sonunda o bireylerden biri aday yapılmasa bile ‘cumhurbaşkanı olabilecek kişiler’ kamuoyunun önüne çıkmış olur.
Turgut Özal, cumhurbaşkanlığına adaylığını deklare ettiğında, kendisinden daha sonra partisinin başına gelecek ve başbakanlığı üstlenebilecek kişi olarak 18 aday ismi açıklamıştı. Sonunda 18 aday içinde ismi geçmeyen Yıldırım Akbulut’u başbakan atamıştı.
Ülkemizde darbeler berbat geleneğini başlatmış 27 Mayıs (1960) daha sonrasında siyasi hayata geçildiğinde, DP’nin yerine kurulan Adalet Partisi, Ord. Prof. Ali Fuat Başgil’i cumhurbaşkanı adayı göstermek istemişti. Askerler buna geçit vermedi, lakin kamuoyu o denli bir isim söylem edildiği için, askerlerin tercihini hiç benimsemedi.
Altı başkanın bizlere ‘her insanın cumhurbaşkanı’ borcu var.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.
Millet İttifakı’nı oluşturan altı partinin başkanları dün akşam bir kere daha bir ortaya geldi. Saadet Partisi evsahipliğinde gerçekleşen buluşmalarından, kamuoyuna ‘hedef beraberliği’ teminatı sunan bir ortak açıklama çıktı. Altı partinin beraberliğine kıymet verenler herbiçimde mutlu kalmışlardır.
Açıklamalarından başkanların de kendilerine ve buluşmalarına dönük ilgi azlığının farkında oldukları anlaşılıyor.
“Merak etmeyin, her şey yolunda” manasına geliyor son açıklama.
Birbirleri içinde benzerliklerin farklılıklardan daha az olduğu altı parti kelam konusu. Başkalarını bir tarafa bırakalım, o masada en kalabalık taraftar kitlesi bulunan Cumhuriyet Halk Partisi (CHP) ile taraftarı en az olduğunu düşünmemiz gereken Demokrat Parti’yi (DP) ele alalım. Bu iki parti, tarihi olarak, Türk siyasi ömründe daima birbirlerine rakip olmuşlardır.
Şimdi ise, CHP ve DP başkanları altı partinin temsil edildiği masada buluşuyor, toplantının akabinde kamuoyuna açıklanan ortak metne imza atabiliyorlar.
Anketlere yansıyan oranlara nazaran, ‘6’lı masa’ en çok GÜZEL Parti’ye yarıyor.
Dünkü buluşmaya evsahipliği yapan Saadet Partisi ile DEVA ve Gelecek partileri bu beraberlikten siyaseten çok bir çıkar sağlayamadılar.
Son seçimde ortak hareket eden muhalefet partileri, ittifak sisteminin sağladığı çarçabuk oyları bir ortada sayıldığı için, Meclis’te temsil edilmede beraberliklerinin faydasını görmüşlerdi; fakat iktidar çıkardığı seçim maddesiyle ittifakların sağladığı bu kolaylığı ortadan kaldırıverdi.
Artık ittifakların, yeni yasanın öngördüğü %7 oranına ulaşamadıkları takdirde, partilere seçimlerde bir faydası yok.
esasen ‘6’lı masa’yı değerli kılan da, partileri bir ortada tutanın, kendi siyasi çıkar hesapları olmayışı.
O masada buluşmaların daha sonrasında açıklanan metinlere yansıyan, ülkenin çabucak her alanda derhal uzaklaşılması gereken önemli kahırlara düçar olduğu tespitidir. Partiler her mevzuda misal tahlillere sahip olmasalar da, mevcut iktidarın sandıkta sona ermesi ve meselelerin temelinde yattığı bilinen ‘cumhurbaşkanlığı hükümet sistemi’nin değişmesi bahislerinde uzlaşmış durumdalar.
Yeterli mi?
Hala görüşmelerini devam ettirdiklerine göre, bu kadarını hiç değilse şimdilik kâfi görüyor altı parti…
“Şimdilik” dememin niçini, seçimde kimi cumhurbaşkanı adayı göstereceklerini şu ana kadar görüşmediklerini var iseydığım için… Her parti, günü geldiğinde, aday belirlemede tesirli olmayı önemsiyor gibi…
Aday belirlenirken daha epeyce sayıyı temsil eden parti/ler kendi tercihlerini onaylamaya başkalarını ikna edebilecekler mi?
Oy veren kitlesi daha az olan partilerin aday belirlemede faal olma dileği sonuç alabilecek mi?
Diyelim altı parti bir isim üzerinde birleşti, altı partinin taraftar kitleleri bir bütün halinde o adaya oy verebilecek mi?
hemen çabucak bu soruların karşılığını verebilecek durumda değiliz.
Son açıklamada, üstteki soruları geçersiz kılmaya yetmese bile, bahsin önderler seviyesinde hassasiyetle ele alınacağına dair bir paragraf bulunuyor.
Okuyalım:
“Milletimiz emin olsun; ortak Cumhurbaşkanı adayımız hem ‘Türkiye Cumhuriyeti’nin 13. Cumhurbaşkanı’ birebir vakitte yalnızca bu masa etrafında bir ortaya gelen siyasi partilere oy verenlerin değil, ‘her insanın Cumhurbaşkanı’ olacaktır.”
Güzel.
‘her insanın cumhurbaşkanı’ üzere argümanlı bir sıfatı hak edecek kim var?
CHP başkanı Kemal Kılıçdaroğlu, kendisi epeyce açık söz etmese de partisinin öndegelenleri gözünde aday. CHP idaresinden bildik isimlerin hepsi ısrarla “CHP’nin cumhurbaşkanı adayı Kılıçdaroğlu’dur” deyip duruyorlar.
Kılıçdaroğlu ‘her insanın adayı’ olabilir mi?
İYİ Parti başkanı sürecin başında “Ben yeni periyotta başbakan olacağım” açıklamasıyla kendisini cumhurbaşkanlığı yarışından geri çekmişti; lakin partilileri giderek dozu artan halde “Meral Akşener niye olmasın?” sorusunu gündeme taşıyorlar.
Meral Akşener de kamuoyu yoklamalarında partisinin bugünkünden daha ileride çıkacağı günü beklediği izlenimi veriyor.
Peki, o gün geldiğinde, UYGUN Parti “Partimizin adayı genel başkanımızdır” dediğinde ‘her insanın adayı’ o mu olacak?
Herkes her şey olabilir, kimseyi küçümsemiyorum; lakin ‘her insanın adayı’ argümanlı sıfatını kullananlar, bunu yapmakla, kendilerini tercih dışı bırakmış oluyorlar.
Daha evvelki buluşmadan daha sonra bir temennimi paylaşmıştım.
Liderlerin her birinin aylık buluşmaya adaylığı düşünülebilecek birini yanlarına alarak katılmasıydı o temenni.
Kamuoyu önderleri tanıyor ve kendi kitleleri onlara ‘muhtemel aday’ gözüyle bakıyor; pekala de sanki onlar nasıl birinin ‘her insanın adayı’ olabileceğini düşünüyorlar?
gorelim ve o bireyler üzerinde düşünelim.
Sonunda o bireylerden biri aday yapılmasa bile ‘cumhurbaşkanı olabilecek kişiler’ kamuoyunun önüne çıkmış olur.
Turgut Özal, cumhurbaşkanlığına adaylığını deklare ettiğında, kendisinden daha sonra partisinin başına gelecek ve başbakanlığı üstlenebilecek kişi olarak 18 aday ismi açıklamıştı. Sonunda 18 aday içinde ismi geçmeyen Yıldırım Akbulut’u başbakan atamıştı.
Ülkemizde darbeler berbat geleneğini başlatmış 27 Mayıs (1960) daha sonrasında siyasi hayata geçildiğinde, DP’nin yerine kurulan Adalet Partisi, Ord. Prof. Ali Fuat Başgil’i cumhurbaşkanı adayı göstermek istemişti. Askerler buna geçit vermedi, lakin kamuoyu o denli bir isim söylem edildiği için, askerlerin tercihini hiç benimsemedi.
Altı başkanın bizlere ‘her insanın cumhurbaşkanı’ borcu var.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.