Yeni Şafak müellifi Yaşar Değirmenci, “Şartlar epey ağır, önemli bir geçim sorunu yaşanıyor. Dekor değişti ve parlaklaştı. Fakat o değişen dekor ortasındaki düşünceler daha da arttı. En büyük taklit, sonunun mutlak felaket olduğu bilinerek yapılan taklittir. Taklit; kimliği, kişiliği kaybetmektir. İç ve dışta yaşadığımız çeşitli buhran sebepleri var.” değerlendirmesini yaptı.
Değirmenci yazısında, “Bir yılın tamamlanması, insanı kanıya sevk etmeli. Nasıl geçti bu bir yıl? Gelecek yıla nasıl başlıyoruz? İnsan fıtratı, vaktin akışına bu biçimde bakacak bir yapıdadır. Normali budur. Güneş batarken birinin “yaşasın, güneş battı” diyerek, oynamaya, zıplamaya, kahkaha atmaya başladığını görseniz nasıl karşılarsınız? Yıl biterken tıpkı şeyleri yapanların hali bundan farklı mıdır? Otur, düşün be mübarek adam! Ömründen bir yıl daha gitti. Ne yaptın bu yılda? Kimler kaldı geride? Sen bundan daha sonra ne yapacaksın? Bu ömrün mânâsı ne? Sen o mânâya uygun mu yaşıyorsun? Yanındakiler, etrafındakiler, nasıl yaşıyor? Sorumluluğun, mutluluğun icapları nedir? Zamanı-ömrümüzü pahalı kılan mânâlardan uzak kalırsak, hastalıklı yapıya bulaşmışız demektir. Bir 24 saat yaşıyorsun lakin günü gün üzere, geceyi gece üzere, ay’ı ay üzere, yılı yıl üzere hayatıyorsan, iraden ve şuurun nefsânî zaaflar yüzünden “düzenleyici-yön verici” zenginliğini de kaybetmiş.” tabirini kullandı.
Değirmenci şunları kaydetti:
“Şartlar fazlaca ağır, önemli bir geçim problemi yaşanıyor. Dekor değişti ve parlaklaştı. Ancak o değişen dekor ortasındaki ıstıraplar daha da arttı. En büyük taklit, sonunun mutlak felaket olduğu bilinerek yapılan taklittir. Taklit; kimliği, kişiliği kaybetmektir. İç ve dışta yaşadığımız çeşitli buhran sebepleri var. Düşünülecek fazlaca sarp problemlerin ortasındayız. Fakat “yılbaşı” kimilerine bunların hepsini unutturuyor! Bizim mi bu hayat? Biz bu muyuz? “Kendimizi unuttuk” itirafının işareti mi yoksa bu? Cemil Meriç’in hoş bir kelamı var: “Düşen tutunacağı kısmı seçemez” diyor. Bir bakıyorsunuz insanların yarısı ağlıyor, yarısı oynuyor veyahut beşerler ya ağlıyor, ya oynuyor. Oynayanların birden fazla da ağlamamak için oynuyor. bu biçimde bir psikoloji ortasında bulunmamız, bizi biz yapan kıymetlerimizin kaybından. Habire savrulduk ve hâlâ savrulmaya devam ediyoruz. Her kazandığımızı ruhumuzdan verdiklerimizle ödettiler. Yakamızı paçamızı bırakmadılar. Sevgiyi-saygıyı, merhameti-şefkati reddeden hayat şekillerinin icbarıyla ruh dünyamızı kan-revan ortasında bıraktılar. Kendi kendimizin hem zâlimi, hem mazlumuyuz.
Bu duruma oturup ağlamaz mısınız? Birtakım insani çöküşler, hayvanda bile görülmez, birtakım insani yükselişlere ise melekler bile erişemez. Beyinler uyuşmuş, ruhlar iğdiş edilmiş, neresinden tutsanız elinizde kalıyor. İdeolojik bakmıyorum. Büsbütün insanımızı düşünerek kıymetlendirme yapıyorum.
İnsanımız bu kadar yozlaşmamalıydı. Bu hale düşürülmemeliydi. Her “yılbaşı kutlamaları”nda bütün bu acınası haller ortalığa saçılıyor. Bu sorunun kökünde de iman ve ahlak buhranıyla yaşanan kimlik ve kişilik sıkıntısı var. İnsanımızı abluka altına alan ‘dijital işgal’ insanımızı TV-bilgisayar-internet-magazin ağına düşürdü. Kimlik bunalımı’mız, ‘varlık bunalımı’na dönüşüyor. Kendi değerlerimizden uzaklaşma davetlerini ninni üzere dinlersek, ikaz sarsıntılarını beşik sallantısı üzere yorumlarsak, uyanmama inadını her şeye karşın sürdürmekten vazgeçmezsek ‘hastalığından habersiz hasta’ durumunda oluruz. Evet, sevgi-saygı-tahammül-anlayış-iz’an-insaf-idrak. Kişiliğe-kimliğe-kişiselyete hürmet. Hepimizden beklenen de bu değil mi?”
Değirmenci yazısında, “Bir yılın tamamlanması, insanı kanıya sevk etmeli. Nasıl geçti bu bir yıl? Gelecek yıla nasıl başlıyoruz? İnsan fıtratı, vaktin akışına bu biçimde bakacak bir yapıdadır. Normali budur. Güneş batarken birinin “yaşasın, güneş battı” diyerek, oynamaya, zıplamaya, kahkaha atmaya başladığını görseniz nasıl karşılarsınız? Yıl biterken tıpkı şeyleri yapanların hali bundan farklı mıdır? Otur, düşün be mübarek adam! Ömründen bir yıl daha gitti. Ne yaptın bu yılda? Kimler kaldı geride? Sen bundan daha sonra ne yapacaksın? Bu ömrün mânâsı ne? Sen o mânâya uygun mu yaşıyorsun? Yanındakiler, etrafındakiler, nasıl yaşıyor? Sorumluluğun, mutluluğun icapları nedir? Zamanı-ömrümüzü pahalı kılan mânâlardan uzak kalırsak, hastalıklı yapıya bulaşmışız demektir. Bir 24 saat yaşıyorsun lakin günü gün üzere, geceyi gece üzere, ay’ı ay üzere, yılı yıl üzere hayatıyorsan, iraden ve şuurun nefsânî zaaflar yüzünden “düzenleyici-yön verici” zenginliğini de kaybetmiş.” tabirini kullandı.
Değirmenci şunları kaydetti:
“Şartlar fazlaca ağır, önemli bir geçim problemi yaşanıyor. Dekor değişti ve parlaklaştı. Ancak o değişen dekor ortasındaki ıstıraplar daha da arttı. En büyük taklit, sonunun mutlak felaket olduğu bilinerek yapılan taklittir. Taklit; kimliği, kişiliği kaybetmektir. İç ve dışta yaşadığımız çeşitli buhran sebepleri var. Düşünülecek fazlaca sarp problemlerin ortasındayız. Fakat “yılbaşı” kimilerine bunların hepsini unutturuyor! Bizim mi bu hayat? Biz bu muyuz? “Kendimizi unuttuk” itirafının işareti mi yoksa bu? Cemil Meriç’in hoş bir kelamı var: “Düşen tutunacağı kısmı seçemez” diyor. Bir bakıyorsunuz insanların yarısı ağlıyor, yarısı oynuyor veyahut beşerler ya ağlıyor, ya oynuyor. Oynayanların birden fazla da ağlamamak için oynuyor. bu biçimde bir psikoloji ortasında bulunmamız, bizi biz yapan kıymetlerimizin kaybından. Habire savrulduk ve hâlâ savrulmaya devam ediyoruz. Her kazandığımızı ruhumuzdan verdiklerimizle ödettiler. Yakamızı paçamızı bırakmadılar. Sevgiyi-saygıyı, merhameti-şefkati reddeden hayat şekillerinin icbarıyla ruh dünyamızı kan-revan ortasında bıraktılar. Kendi kendimizin hem zâlimi, hem mazlumuyuz.
Bu duruma oturup ağlamaz mısınız? Birtakım insani çöküşler, hayvanda bile görülmez, birtakım insani yükselişlere ise melekler bile erişemez. Beyinler uyuşmuş, ruhlar iğdiş edilmiş, neresinden tutsanız elinizde kalıyor. İdeolojik bakmıyorum. Büsbütün insanımızı düşünerek kıymetlendirme yapıyorum.
İnsanımız bu kadar yozlaşmamalıydı. Bu hale düşürülmemeliydi. Her “yılbaşı kutlamaları”nda bütün bu acınası haller ortalığa saçılıyor. Bu sorunun kökünde de iman ve ahlak buhranıyla yaşanan kimlik ve kişilik sıkıntısı var. İnsanımızı abluka altına alan ‘dijital işgal’ insanımızı TV-bilgisayar-internet-magazin ağına düşürdü. Kimlik bunalımı’mız, ‘varlık bunalımı’na dönüşüyor. Kendi değerlerimizden uzaklaşma davetlerini ninni üzere dinlersek, ikaz sarsıntılarını beşik sallantısı üzere yorumlarsak, uyanmama inadını her şeye karşın sürdürmekten vazgeçmezsek ‘hastalığından habersiz hasta’ durumunda oluruz. Evet, sevgi-saygı-tahammül-anlayış-iz’an-insaf-idrak. Kişiliğe-kimliğe-kişiselyete hürmet. Hepimizden beklenen de bu değil mi?”