“Birkaç gün içinde siyasi iklim birdenbire değişti ve neredeyse -neredeyse- alt üst oldu. Görünüşe göre çoğunluğun rüzgarı vardı ve bugün zor durumda görünüyorlar. Merkez solun ve bugünün sonsuz kritik sorunları Öte yandan, spot ışıkları karşı tarafta çok sayıda soruna işaret ediyor. Sakin bir yasama meclisi üzerine bahse girdik ve şimdi Palazzo Chigi çevresinde ılımlı bir türbülans duyuruyoruz. elbette tekrar tersine çevrilebilir, ancak şimdiye kadar izlenen rotada daha derin bir düzeltme değilse de en azından bir ince ayar gerektirir.
Giorgia Meloni, bu günlerin haberlerinin altını çizdiği iki büyük zorlukla karşı karşıya. Biri, Salvini’nin Ligi ile olan yeraltı anlaşmazlığı. Diğeri ise yargı ile açık alanda yüzleşme.
Görünüşe göre Kuzey Ligi lideri, tüm merkez sağ partiler arasında Avrupa seçimlerine birlikte gitmek için masum bir anlaşma önerdi. Görünüşe göre, dostça bir karar. Aslında, ince ama çok önemli bir bölme faktörü. Aslında, ne Fdi ne de Forza Italia’nın, EPP’nin yeminli düşmanları olan Fransız Le Pen ve AfD’nin Almanları ile ittifak kurarak, bu seçim kampanyasını aynı bayrak altında yürütemeyecekleri açıktır. Meloni bu tur şirketine girişirse, Avrupa’da inişli çıkışlı ilk aylarda kat ettiği akreditasyon yolunda devam etmesi imkansız olurdu.
Salvini’nin, Von Der Leyen’in görevinin yenilenmesini hayal etmekte zorlandığı açık, çünkü İtalya’daki siyasi dengenin beş yıl önce tam da bu seçimle tersine döndüğü düşünülürse. Ardından, Lig’in marjinalleştirilmesini onaylayan, Fransız-Alman liderliğindeki Avrupa’nın sağında bir azınlık alanına düşen ünlü Ursula çoğunluğu doğdu. Bu bağlamda Meloni’nin bir şeyleri değiştirmeye niyetli olduğu doğru. Ama onları çevirme. En azından bugüne kadar yenilemek için elinden geleni yaptığı bağları riske atarak. Bu nedenle, Avrupa cephesinde İtalyan çoğunluğu oluşturan partilerin dağınık düzeninin, yolculuğuna devam etmesinin şartı olduğu açıktır.
Bu neredeyse amansız bir çatışmadır. Küçültülebilir, diplomatlaştırılabilir, sınırlandırılabilir. Ancak İtalya ve hükümetine değerli akreditasyon sağlayan raydan çıkmak mümkün olmayacaktır. Bu da Meloni ve Salvini’yi anlaşmazlıklarını patlamalarına izin vermeden yönetmeye yöneltmeli.
Daha yakın tarihli raporların da ortaya koyduğu diğer zorluk, yargı ile ortaya çıkan çatışmada yatmaktadır. En son vakaların -Santanchè, Dalmastro ve La Russa’nın- gün ışığına çıkardığı bir çatışma. Ancak son günlerde Palazzo Chigi’nin sert notası beklenmedik bir ivme kazandırdı. Berlusconi’nin “kırmızı cüppelilere” ve onların siyasi dallarına karşı yürüttüğü eski kampanyaya yeni bir hayat veriyor gibi görünen argümanlar ve şüpheler öne sürme noktasına kadar.
Bu cephede Meloni, kadrosunun daha homojen olacağına güvenebilir. Ama kendini daha geniş bir bağlamda izole edilmiş halde bulur. Oysa geniş bir mutabakatla desteklenen yeni kurulmuş bir hükümetin daha az ideolojik ve daha az partizan bir yaklaşım uygulamaya teşvik edilmesi bekleniyor.
Bunun da Berlusconi’den bir miras olduğu söylenecek. Ancak belki de yargıyla kafa kafaya karşı karşıya gelme politikasının başarısızlığı, Palazzo Chigi’ye daha yumuşak bir yaklaşım önermelidir. Keskin ve belki de tartışmalı reformlar yapmayı amaçladı. Bununla birlikte, kişinin peşinden gitmek istediği hedefleri yabancılaştıran o ekstra (gereksiz) siyasi tartışmayı eklemeden.
İşte bu siyasi sezonun gerçek kavşağı burada yatıyor. Kendi içine kapanan, ancak iç çatışma riskini göze alan bir çoğunluk arasında. Ve sınırlarının ötesine bakan, çaba ve sabırla rıza yelpazesini genişletmeye çalışan bir çoğunluk. Her iki durumda da, bir miktar türbülans beklenebilir. Politikada ve hükümetlerin hayatında balayının asla çok uzun sürmediği gerçeğini teyit ediyor.”
(kaydeden Marco Follini)
Giorgia Meloni, bu günlerin haberlerinin altını çizdiği iki büyük zorlukla karşı karşıya. Biri, Salvini’nin Ligi ile olan yeraltı anlaşmazlığı. Diğeri ise yargı ile açık alanda yüzleşme.
Görünüşe göre Kuzey Ligi lideri, tüm merkez sağ partiler arasında Avrupa seçimlerine birlikte gitmek için masum bir anlaşma önerdi. Görünüşe göre, dostça bir karar. Aslında, ince ama çok önemli bir bölme faktörü. Aslında, ne Fdi ne de Forza Italia’nın, EPP’nin yeminli düşmanları olan Fransız Le Pen ve AfD’nin Almanları ile ittifak kurarak, bu seçim kampanyasını aynı bayrak altında yürütemeyecekleri açıktır. Meloni bu tur şirketine girişirse, Avrupa’da inişli çıkışlı ilk aylarda kat ettiği akreditasyon yolunda devam etmesi imkansız olurdu.
Salvini’nin, Von Der Leyen’in görevinin yenilenmesini hayal etmekte zorlandığı açık, çünkü İtalya’daki siyasi dengenin beş yıl önce tam da bu seçimle tersine döndüğü düşünülürse. Ardından, Lig’in marjinalleştirilmesini onaylayan, Fransız-Alman liderliğindeki Avrupa’nın sağında bir azınlık alanına düşen ünlü Ursula çoğunluğu doğdu. Bu bağlamda Meloni’nin bir şeyleri değiştirmeye niyetli olduğu doğru. Ama onları çevirme. En azından bugüne kadar yenilemek için elinden geleni yaptığı bağları riske atarak. Bu nedenle, Avrupa cephesinde İtalyan çoğunluğu oluşturan partilerin dağınık düzeninin, yolculuğuna devam etmesinin şartı olduğu açıktır.
Bu neredeyse amansız bir çatışmadır. Küçültülebilir, diplomatlaştırılabilir, sınırlandırılabilir. Ancak İtalya ve hükümetine değerli akreditasyon sağlayan raydan çıkmak mümkün olmayacaktır. Bu da Meloni ve Salvini’yi anlaşmazlıklarını patlamalarına izin vermeden yönetmeye yöneltmeli.
Daha yakın tarihli raporların da ortaya koyduğu diğer zorluk, yargı ile ortaya çıkan çatışmada yatmaktadır. En son vakaların -Santanchè, Dalmastro ve La Russa’nın- gün ışığına çıkardığı bir çatışma. Ancak son günlerde Palazzo Chigi’nin sert notası beklenmedik bir ivme kazandırdı. Berlusconi’nin “kırmızı cüppelilere” ve onların siyasi dallarına karşı yürüttüğü eski kampanyaya yeni bir hayat veriyor gibi görünen argümanlar ve şüpheler öne sürme noktasına kadar.
Bu cephede Meloni, kadrosunun daha homojen olacağına güvenebilir. Ama kendini daha geniş bir bağlamda izole edilmiş halde bulur. Oysa geniş bir mutabakatla desteklenen yeni kurulmuş bir hükümetin daha az ideolojik ve daha az partizan bir yaklaşım uygulamaya teşvik edilmesi bekleniyor.
Bunun da Berlusconi’den bir miras olduğu söylenecek. Ancak belki de yargıyla kafa kafaya karşı karşıya gelme politikasının başarısızlığı, Palazzo Chigi’ye daha yumuşak bir yaklaşım önermelidir. Keskin ve belki de tartışmalı reformlar yapmayı amaçladı. Bununla birlikte, kişinin peşinden gitmek istediği hedefleri yabancılaştıran o ekstra (gereksiz) siyasi tartışmayı eklemeden.
İşte bu siyasi sezonun gerçek kavşağı burada yatıyor. Kendi içine kapanan, ancak iç çatışma riskini göze alan bir çoğunluk arasında. Ve sınırlarının ötesine bakan, çaba ve sabırla rıza yelpazesini genişletmeye çalışan bir çoğunluk. Her iki durumda da, bir miktar türbülans beklenebilir. Politikada ve hükümetlerin hayatında balayının asla çok uzun sürmediği gerçeğini teyit ediyor.”
(kaydeden Marco Follini)