2007’de öldürülen Agos Genel Yayın Yönetmeni Hrant Dink’in insan hakları savunucusu eşi Rakel Dink, Gezi Davası’nda 18 yıl mahpusa mahkum edilerek tutuklanan sinemacı Çiğdem Mater‘e mektup gönderdi.
Rakel Dink; Hrant Dink cinayeti davasını yakından takip eden, basın açıklamalarını, yıldönümü buluşmalarını düzenleyen “Hrant’ın Arkadaşları İnisiyatifi”nin de üyesi olan Çiğdem Mater’e doğum günü olan 1 Eylül’de gönderdiği mektupta “Tarih insanların niye sokağa çıktığını, nasıl davrandığını çok açık yazacak ve onlara yapılanları da… Asıl kabahatin kimde olduğu da ayan beyan ortada olacak” diye yazdı.
Agos’un aktardığına göre; Rakel Dink’in mektubu şu biçimde:
“Sevgili Çiğdem, canım benim…
‘Bana nazaran değil yurtharicinde yaşamak’ demiştin. Mahkeme var diye Almanya’dan gelmiştin, kaçmayasın diye tutukladılar. Kim güvenir bu kararlara, kim prestij eder?
Ummuyorduk bu olacakları. Kimse ummuyordu. halbuki dostlarımıza daha evvel de lisan uzatıldı, kara çalındı… Ahmet Altan’ı düşünüyorum, Ahmet Şık’ı, daha sonra Özlem’imizi, Osman’ı, Bircan’ımızı, Türkiye’nin her kederine koşan avukat arkadaşlarımızı, Selçuk Kozağaçlı’yı, Barış Akademisyenleri’ni, HDP’li siyasetçileri, Aysel Tuğluk’u… Çutağıma yapılanları saymıyorum bile. bir daha de ummuyoruz. Ummuyorduk.
Yapılanlara bakınca, yapılacakları varsayım etmek epeyce mu sıkıntı? İddia etmek diğer şey, ummak başka…
Düşünüyorum da AKP’nin birinci senelerında ne büyük heyecanla umut beslenmişti. Avrupa Birliği kriterlerine ahenk sağlamaya talip görünüyordu. Akademisyenler, düşünürler, muharrirler, çizerler, şimdi tüm demokratik toplum (Sevgili Çutağım da arasında) ne kadar umutla ha uğraş, ittiriyorlardı. Devlet zorbalığının, zihniyetinin değişme ihtimali bile nasıl umut vericiydi. Üstelik en sıkıntı günlerimizde… Zira insan haklarının temellenmesine, adalete, söz özgürlüğüne ülkemiz insanlarının fazlaca gereksinimi vardı. Dürüstçe geçmişle yüzleşmeye hayli epey gereksinim vardı. Hala da var.
Suç üstüne cürüm, günah üstüne günah çoğaldı. hiç biriyle de yüzleşilmediği için uygunca battılar. Maalesef kibirden başları dönüp palavraya yenik düştüler. Paraya köle oldular. Adaleti de beşerden utanmayı da İlah korkusunu da unuttular. Kaybettiler… Zorbalık değişmedi, zorbalar değişti. Hatta o bile değişmedi. Tıpkı karanlık yüzler bir daha ortalıkta. Nasıl cazip bir şeyse artık güç, kendi cellatlarıyla ziyafete ortak oldular. Eskimiş albümlere kendi yüzlerini yamadılar.
Mezmur müellifi diyor ki “Ya Rab çadırına kim konuk olabilir? Kutsal dağında kim oturabilir? Kusursuz hayat süren, adil davranan, yürekten gerçeği söyleyen… İftira etmez, dostuna ziyan vermez, komşusuna kara çalmaz bu biçimdesi.” (15. Mez.)
Sevgili Çiğdemim, her daim yanımızda oldun. Sevginle bizi ısıttın. Sardın. Arkadaşımız dostumuz oldun. Doğruluk ve adalet için çaban herkes için devam ediyor. Tüm mağdurların yanında varsın.
Sevgili eşin Murat, baban ve sevgili annen de…
Hala şoktayız. Seyahat davasının bu neticelerina ibretle bakıyoruz. Fakat son değil. Gün gelir devran döner, bir gün kesinlikle adalet yerine gelir. Gerçek er geç gün yüzüne çıkar. Güzelim Seyahat ruhunu kindarlıklarıyla kan davasına dönüştürüp, davalaştırıp biroldukca hoş insanın canına mal oldular, fazlaca acılar çektirdiler. Gencecik insanları ve birfazlaca aileyi hem bedenen hem ruhen yaraladılar. Tarih insanların niye sokağa çıktığını, nasıl davrandığını çok açık yazacak ve onlara yapılanları da… Asıl kabahatin kimde olduğu da ayan beyan ortada olacak.
Kin ve nefretin sonu daima acıdır. Bu bir gerçek. Kişi kendi ortasındaki ırkçılıkla, ben merkezcilikle, kendinden olmayana karşı duyduğu kin nefret yahut kıskançlıkla yüzleşmedikçe bir adım değişemez. Tıpkı yanlışlarla devam eder.
Yüzümüz sürekli bu ülkenin aydınlık tarafına dönük oldu. Çutağımı uğurlarken de, Seyahat’te de… Umudumuz orada oldu. Oraya bakmaya da devam edeceğiz. Orada daima senin aydınlık yüzün var. Sen ve senin üzere çabalayan, didinen dostlarımızın hoş yüzleri var. Hoş yürekleri var.
Çiğdem seni ve Seyahat Davası tutuklularının derhal bırakılmasını dört gözle bekliyor sevgiyle hasretle sarılıyorum.
İyi ki doğdun, güzel ki varsın.”
Rakel Dink; Hrant Dink cinayeti davasını yakından takip eden, basın açıklamalarını, yıldönümü buluşmalarını düzenleyen “Hrant’ın Arkadaşları İnisiyatifi”nin de üyesi olan Çiğdem Mater’e doğum günü olan 1 Eylül’de gönderdiği mektupta “Tarih insanların niye sokağa çıktığını, nasıl davrandığını çok açık yazacak ve onlara yapılanları da… Asıl kabahatin kimde olduğu da ayan beyan ortada olacak” diye yazdı.
Agos’un aktardığına göre; Rakel Dink’in mektubu şu biçimde:
“Sevgili Çiğdem, canım benim…
‘Bana nazaran değil yurtharicinde yaşamak’ demiştin. Mahkeme var diye Almanya’dan gelmiştin, kaçmayasın diye tutukladılar. Kim güvenir bu kararlara, kim prestij eder?
Ummuyorduk bu olacakları. Kimse ummuyordu. halbuki dostlarımıza daha evvel de lisan uzatıldı, kara çalındı… Ahmet Altan’ı düşünüyorum, Ahmet Şık’ı, daha sonra Özlem’imizi, Osman’ı, Bircan’ımızı, Türkiye’nin her kederine koşan avukat arkadaşlarımızı, Selçuk Kozağaçlı’yı, Barış Akademisyenleri’ni, HDP’li siyasetçileri, Aysel Tuğluk’u… Çutağıma yapılanları saymıyorum bile. bir daha de ummuyoruz. Ummuyorduk.
Yapılanlara bakınca, yapılacakları varsayım etmek epeyce mu sıkıntı? İddia etmek diğer şey, ummak başka…
Düşünüyorum da AKP’nin birinci senelerında ne büyük heyecanla umut beslenmişti. Avrupa Birliği kriterlerine ahenk sağlamaya talip görünüyordu. Akademisyenler, düşünürler, muharrirler, çizerler, şimdi tüm demokratik toplum (Sevgili Çutağım da arasında) ne kadar umutla ha uğraş, ittiriyorlardı. Devlet zorbalığının, zihniyetinin değişme ihtimali bile nasıl umut vericiydi. Üstelik en sıkıntı günlerimizde… Zira insan haklarının temellenmesine, adalete, söz özgürlüğüne ülkemiz insanlarının fazlaca gereksinimi vardı. Dürüstçe geçmişle yüzleşmeye hayli epey gereksinim vardı. Hala da var.
Suç üstüne cürüm, günah üstüne günah çoğaldı. hiç biriyle de yüzleşilmediği için uygunca battılar. Maalesef kibirden başları dönüp palavraya yenik düştüler. Paraya köle oldular. Adaleti de beşerden utanmayı da İlah korkusunu da unuttular. Kaybettiler… Zorbalık değişmedi, zorbalar değişti. Hatta o bile değişmedi. Tıpkı karanlık yüzler bir daha ortalıkta. Nasıl cazip bir şeyse artık güç, kendi cellatlarıyla ziyafete ortak oldular. Eskimiş albümlere kendi yüzlerini yamadılar.
Mezmur müellifi diyor ki “Ya Rab çadırına kim konuk olabilir? Kutsal dağında kim oturabilir? Kusursuz hayat süren, adil davranan, yürekten gerçeği söyleyen… İftira etmez, dostuna ziyan vermez, komşusuna kara çalmaz bu biçimdesi.” (15. Mez.)
Sevgili Çiğdemim, her daim yanımızda oldun. Sevginle bizi ısıttın. Sardın. Arkadaşımız dostumuz oldun. Doğruluk ve adalet için çaban herkes için devam ediyor. Tüm mağdurların yanında varsın.
Sevgili eşin Murat, baban ve sevgili annen de…
Hala şoktayız. Seyahat davasının bu neticelerina ibretle bakıyoruz. Fakat son değil. Gün gelir devran döner, bir gün kesinlikle adalet yerine gelir. Gerçek er geç gün yüzüne çıkar. Güzelim Seyahat ruhunu kindarlıklarıyla kan davasına dönüştürüp, davalaştırıp biroldukca hoş insanın canına mal oldular, fazlaca acılar çektirdiler. Gencecik insanları ve birfazlaca aileyi hem bedenen hem ruhen yaraladılar. Tarih insanların niye sokağa çıktığını, nasıl davrandığını çok açık yazacak ve onlara yapılanları da… Asıl kabahatin kimde olduğu da ayan beyan ortada olacak.
Kin ve nefretin sonu daima acıdır. Bu bir gerçek. Kişi kendi ortasındaki ırkçılıkla, ben merkezcilikle, kendinden olmayana karşı duyduğu kin nefret yahut kıskançlıkla yüzleşmedikçe bir adım değişemez. Tıpkı yanlışlarla devam eder.
Yüzümüz sürekli bu ülkenin aydınlık tarafına dönük oldu. Çutağımı uğurlarken de, Seyahat’te de… Umudumuz orada oldu. Oraya bakmaya da devam edeceğiz. Orada daima senin aydınlık yüzün var. Sen ve senin üzere çabalayan, didinen dostlarımızın hoş yüzleri var. Hoş yürekleri var.
Çiğdem seni ve Seyahat Davası tutuklularının derhal bırakılmasını dört gözle bekliyor sevgiyle hasretle sarılıyorum.
İyi ki doğdun, güzel ki varsın.”