“Avrupa'daki adaylık yarışında, Demokrat Parti en yüksek bedeli ödeyecek gibi görünüyor. Aslında diğerleri hakkında çok az şey söyleniyor ve belli bir ihtiyatla, sanki onlara bir nevi saygı gösteriliyormuş gibi. Nasıralı için saatlerce süren ıstırapla geçen bu saatlerin tercihleri neredeyse her zaman fazlasıyla kötü niyetli bir incelemenin hedefi olsa da Korkarım tesadüf değil. Gerçek şu ki Demokrat Parti, başlangıcından bu yana en geniş siyasi alanı kapsıyor. PCI ve DC'nin mirasçılarını bir araya getirerek, sanki savaş sonrası dönemin tarihini yeniden yazmak ya da en azından güncellemek istiyorlarmış gibi. sürekli hareket halinde bir siyasi şantiye fikri. Bu arada her türden akım da var. Bunlar elbette diğer partilerde de mevcut. Ancak demokratlar arasında her zaman temel ve çok tartışmalı ilke sorunlarına gönderme yapıyor gibi görünüyorlar.
Dolayısıyla bugün Demokrat Parti'nin hâlâ belirsiz bir kimliği var gibi görünüyor. Ya da en azından çok yönlü. Ve ortaya çıkan her adaylık, oluşturulan ve yeniden işlenen her liste, her terfi ve her ihraç, sürekli olarak kendini arayan bir partiyi tanımlıyor. Bu, geçmiş kongredeki olayların az çok aşındırdığı bir bölünme değil. Daha ziyade, her konuyu, her kişiliği, her yeniliği göz ardı etme ve onu kişinin politik karakterine dair neredeyse varoluşsal bir tartışmanın dayanak noktası haline getirme eğilimidir. Bu nedenle, bir tarafta aşırı pasifist adaylar sıraya girerken, diğerleri Kiev'e destek verme konusunda dikkatli davranıyor.
Bazıları demokratik Katoliklik geleneğini sürdürmeye çağrıldığında, laik radikalizmin en aşırı destekçileri de hemen onlara katılıyor. Ve bazıları parlamenter çabanın değerini iddia ederken, diğerleri en az görünür ve süslü olsa bile, diğerleri yalnızca en gösterişli, geleneksel siyasi militanlıktan en uzak kurgusal isimlerin seçim kampanyasına parlaklık ve görünürlük verebileceğini düşünüyor. Belki Pina Picerno'nun zekice kötü niyetle çağrıştırdığı ünlülerin adası olmayacak. Ancak en azından daha küçük bir edisyonda (ve kaçınılmaz olarak çok daha az takip edilen) bir tür Sanremo Festivali olma riski taşıyor. Demokrat Parti'nin hiçbir şubesine girmemiş ve herhangi bir seçim yarışmasında ona oy bile vermemiş olması gereken zavallı Ilaria Salis bile bir an için listeye alınmış gibi göründü, kimse tam olarak nerede olduğunu bilmiyor.
Şimdi, güne bağlı olarak değişen sayısal sıralamalarla (aday olan ancak muhtemelen listenin başında yer almayan Elly Schlein'den başlayarak) listelere girip çıkan tüm bu büyük miktardaki gidiş-dönüşler, bir kötü gidişin işareti değil. kesinlikle yanlış uygulama. Aslında önemsiz olmayan bir siyasi duyarlılığı ortaya koydukları söylenebilir. Ama aynı zamanda kaçınılmaz olarak belli bir stratejik kafa karışıklığına da gönderme yapıyorlar. Çünkü listeye atanan her isim ve her numara, listenin başlangıç tablosunda yukarı veya aşağı hareket etmesini sağlayarak bir tür varoluşsal ikilemi çağrıştırıyor. Adeta partinin siyasi profili tam da bu isimlerin ve numaraların değişmesine göre sürekli olarak yeniden çiziliyormuş gibi. Gerçek şu ki, bir parti ancak çok birlik içinde olursa skandal olmadan çok bölünmüş olabilir. Kulağa çok paradoksal gelme. Aslında kendisi hakkında net bir fikre sahip olan bir parti, çarpıtılma korkusu olmadan uzaktaki figürlere bile açılabilir. Ve kendini çok belirsiz, dengede hissetmeyen, çok kırılgan, yani imajını ve profilini her gün yenilemeye ihtiyaç duymayan bir parti, listelerin gidiş gelişini kaygısız karşılayabilir.
Ancak bunun yerine, yenilenen kimlik kartının en kesin tanımını tam da bu şekilde emanet ederseniz, aynı zamanda seçmenlere kendisi hakkında temel bir belirsizlik de aktarmış olursunuz. Sanki hâlâ yazar arayan bir partiymiş gibi. Scriptum'u yayınlayın. Ve belki de bu saatlerde son sözüne ulaşan eski geniş sahanın hüzünlü benzetmesi bile bu stratejik kafa karışıklığının son uzantısından başka bir şey değildir. (İle ilgili Marco Follini)
Dolayısıyla bugün Demokrat Parti'nin hâlâ belirsiz bir kimliği var gibi görünüyor. Ya da en azından çok yönlü. Ve ortaya çıkan her adaylık, oluşturulan ve yeniden işlenen her liste, her terfi ve her ihraç, sürekli olarak kendini arayan bir partiyi tanımlıyor. Bu, geçmiş kongredeki olayların az çok aşındırdığı bir bölünme değil. Daha ziyade, her konuyu, her kişiliği, her yeniliği göz ardı etme ve onu kişinin politik karakterine dair neredeyse varoluşsal bir tartışmanın dayanak noktası haline getirme eğilimidir. Bu nedenle, bir tarafta aşırı pasifist adaylar sıraya girerken, diğerleri Kiev'e destek verme konusunda dikkatli davranıyor.
Bazıları demokratik Katoliklik geleneğini sürdürmeye çağrıldığında, laik radikalizmin en aşırı destekçileri de hemen onlara katılıyor. Ve bazıları parlamenter çabanın değerini iddia ederken, diğerleri en az görünür ve süslü olsa bile, diğerleri yalnızca en gösterişli, geleneksel siyasi militanlıktan en uzak kurgusal isimlerin seçim kampanyasına parlaklık ve görünürlük verebileceğini düşünüyor. Belki Pina Picerno'nun zekice kötü niyetle çağrıştırdığı ünlülerin adası olmayacak. Ancak en azından daha küçük bir edisyonda (ve kaçınılmaz olarak çok daha az takip edilen) bir tür Sanremo Festivali olma riski taşıyor. Demokrat Parti'nin hiçbir şubesine girmemiş ve herhangi bir seçim yarışmasında ona oy bile vermemiş olması gereken zavallı Ilaria Salis bile bir an için listeye alınmış gibi göründü, kimse tam olarak nerede olduğunu bilmiyor.
Şimdi, güne bağlı olarak değişen sayısal sıralamalarla (aday olan ancak muhtemelen listenin başında yer almayan Elly Schlein'den başlayarak) listelere girip çıkan tüm bu büyük miktardaki gidiş-dönüşler, bir kötü gidişin işareti değil. kesinlikle yanlış uygulama. Aslında önemsiz olmayan bir siyasi duyarlılığı ortaya koydukları söylenebilir. Ama aynı zamanda kaçınılmaz olarak belli bir stratejik kafa karışıklığına da gönderme yapıyorlar. Çünkü listeye atanan her isim ve her numara, listenin başlangıç tablosunda yukarı veya aşağı hareket etmesini sağlayarak bir tür varoluşsal ikilemi çağrıştırıyor. Adeta partinin siyasi profili tam da bu isimlerin ve numaraların değişmesine göre sürekli olarak yeniden çiziliyormuş gibi. Gerçek şu ki, bir parti ancak çok birlik içinde olursa skandal olmadan çok bölünmüş olabilir. Kulağa çok paradoksal gelme. Aslında kendisi hakkında net bir fikre sahip olan bir parti, çarpıtılma korkusu olmadan uzaktaki figürlere bile açılabilir. Ve kendini çok belirsiz, dengede hissetmeyen, çok kırılgan, yani imajını ve profilini her gün yenilemeye ihtiyaç duymayan bir parti, listelerin gidiş gelişini kaygısız karşılayabilir.
Ancak bunun yerine, yenilenen kimlik kartının en kesin tanımını tam da bu şekilde emanet ederseniz, aynı zamanda seçmenlere kendisi hakkında temel bir belirsizlik de aktarmış olursunuz. Sanki hâlâ yazar arayan bir partiymiş gibi. Scriptum'u yayınlayın. Ve belki de bu saatlerde son sözüne ulaşan eski geniş sahanın hüzünlü benzetmesi bile bu stratejik kafa karışıklığının son uzantısından başka bir şey değildir. (İle ilgili Marco Follini)