Beklenmedik lider, beklemediğiniz lider, belki de kendisinden bile farklı çıkıyor. Moro, zamanında ihtiyatlı bir Hıristiyan Demokrat koruma figürü olarak seçildi ve sola en cüretkar dönüşü yaptı. Craxi, birbiri ardına acımasızca bozguna uğrattığı sosyalist akımların liderleri tarafından aranıyordu. Ve böylece, daha açık – ama daha aldatıcı – siyasi öngörülebilirlik kurallarına göre bir istisnadan diğerine.
Elly Schlein’ın başına da gelebilir. Kendini bir yabancı olarak tanıttığını ve belki bunun yerine çok daha temkinli ve ihtiyatlı olduğunu kanıtlayabilir. Bazı “grillini” argümanlarını yineliyor ama öte yandan M5S’den fikir birliğini çalma niyetinde olacağı anlaşılıyor. Solcu radikalizmin bir şampiyonu olarak göründüğünü, ancak belki – belki – daha ılımlı yönlere yöneleceğini (eğer bu kelime rahatsız etmiyorsa). Yeni şekillenmeye başlayan bir mücadelenin olası olmayan ama imkansız olmayan sonuçları.
Ne de olsa, sürpriz bir şekilde kazanana kadar onu destekleyen güçler dizisi oldukça çeşitli görünüyor. Bersani’den Bettini’ye, Orlando’dan Zingaretti’ye komünizm sonrası geleneğin hemen hemen bütün liderleri onun yanında yer aldı. Franceschini gibi bir post-demokratik gezgin. Ve siyasi servetleri için benzeri görülmemiş sonuçlar arayan çok sayıda ileri gelen. Bu seçmenlerin bir kısmı yeni yollar keşfetmeye çalışıyor, ancak bir diğerinin hafıza şeridinde yürümeye oldukça meyilli olduğu algılanıyor.
Ve zaten burada, yeni sekreterin topraklarında ince bir fay hattı açılıyor. Bir yandan parti nomenklatura’da destek aramak zorunda kalacak olan, aynı zamanda üye kitlesindeki sayısal dezavantajını telafi etmek zorunda kalacak. Öte yandan, size sunulan tüm siyasi sponsorluklardan bağımsızlığınızı talep etmek ve çevrimiçi dünyanın dağınık nüfusu diyebileceğimiz şeye elinizden gelen en iyi şekilde karşılık vermek için elinizden gelenin en iyisini yapmak isteyeceksiniz.
Kısacası, Demokrat Parti’nin yeni liderinin, bir zamanlar siyasi mücadelenin radikalleşmesi olarak adlandırılabilecek şeye liderlik etmesi çok muhtemeldir. Özellikle de bu barikatın diğer tarafında aynı oyunu oynamaya alışkın (daha büyük şansla) sağcı bir çoğunluk olduğu için. Ancak muhtemel, kesin anlamına gelmez ve bu nedenle, tesadüfen herkesin varsaydığı (ve varsaydığı) şemadan daha az katı ve öngörülebilir bir planın er ya da geç yerleşip yerleşmeyeceğini görerek, kronikleri çok fazla önyargısız takip etmek uygun olacaktır. indirimli
Ancak kesin olan şu ki, Schlein’ın Nasıralı’ya doğru yürüyüşüne eşlik eden arka plan gürültüsü, Demokrat Parti’nin daha derin siyasi doğası hakkında bir yeniden düşünmeyi çağrıştırıyor gibi görünüyor. Bunca yıldır siyasi sistemin bir çeşit lentosu olan bir parti. Kanıtlanmış siyasi profesyonelliğini gündeminin en üstüne koyuyor. Ve kendisini ihtiyatlı ve neredeyse sinsi bir sorumluluk uygulamaya alışmış daha geniş bir yönetici sınıfın yansıması olarak sunuyor.
Demokrat Parti, düzenin, Avrupacılığın, Atlantikçiliğin partisiydi. Kurumlar partisi. Hayranlarına göre kadim bir siyasi bilgeliğin sahibi. Ve eleştirmenlerinin çoğuna göre, belki de sınırlı trafiğin sınırları içinde kilitli. Quirinale partisi, tabiri caizse. Son başkanlar Napolitano ve Mattarella’nın bununla “siyasi” olarak hâlâ bir ilgisi olduğu için değil. Ancak bir tür zımni ve sağduyulu başkanlık yasasına bağlı kalmak doğal olduğu için. 2011’de Monti hükümetinin kurulmasına katkıda bulunmak için. Ve birkaç yıl sonra, neredeyse benzer şekilde, Giallorossi Conte 2’nin ve ardından Mario Draghi’nin çabalarını destekleyecek çeşitli koalisyonun oluşumuna.
Şimdi, Demokrat Parti’nin bir kısmı, seçim baskısı olmadan bir daha asla hükümet rolünü üstlenemeyeceğine söz vererek, o sırada tüm bu seçimlerden çoktan pişman olmuştu. Ve Schlein’ın da böyle düşünmesi kuvvetle muhtemeldir. Ayrıca, gelecekte böyle bir durumun meydana gelmesi olası değildir. Gerçek şu ki, yakın ve daha az yakın geçmişi okumak bile geleceğin muammalarını çözmeye katkıda bulunacaktır. Yeni lidere bir görev daha (ve bilinmeyen bir faktör) emanet ederek.
(kaydeden Marco Follini)
Elly Schlein’ın başına da gelebilir. Kendini bir yabancı olarak tanıttığını ve belki bunun yerine çok daha temkinli ve ihtiyatlı olduğunu kanıtlayabilir. Bazı “grillini” argümanlarını yineliyor ama öte yandan M5S’den fikir birliğini çalma niyetinde olacağı anlaşılıyor. Solcu radikalizmin bir şampiyonu olarak göründüğünü, ancak belki – belki – daha ılımlı yönlere yöneleceğini (eğer bu kelime rahatsız etmiyorsa). Yeni şekillenmeye başlayan bir mücadelenin olası olmayan ama imkansız olmayan sonuçları.
Ne de olsa, sürpriz bir şekilde kazanana kadar onu destekleyen güçler dizisi oldukça çeşitli görünüyor. Bersani’den Bettini’ye, Orlando’dan Zingaretti’ye komünizm sonrası geleneğin hemen hemen bütün liderleri onun yanında yer aldı. Franceschini gibi bir post-demokratik gezgin. Ve siyasi servetleri için benzeri görülmemiş sonuçlar arayan çok sayıda ileri gelen. Bu seçmenlerin bir kısmı yeni yollar keşfetmeye çalışıyor, ancak bir diğerinin hafıza şeridinde yürümeye oldukça meyilli olduğu algılanıyor.
Ve zaten burada, yeni sekreterin topraklarında ince bir fay hattı açılıyor. Bir yandan parti nomenklatura’da destek aramak zorunda kalacak olan, aynı zamanda üye kitlesindeki sayısal dezavantajını telafi etmek zorunda kalacak. Öte yandan, size sunulan tüm siyasi sponsorluklardan bağımsızlığınızı talep etmek ve çevrimiçi dünyanın dağınık nüfusu diyebileceğimiz şeye elinizden gelen en iyi şekilde karşılık vermek için elinizden gelenin en iyisini yapmak isteyeceksiniz.
Kısacası, Demokrat Parti’nin yeni liderinin, bir zamanlar siyasi mücadelenin radikalleşmesi olarak adlandırılabilecek şeye liderlik etmesi çok muhtemeldir. Özellikle de bu barikatın diğer tarafında aynı oyunu oynamaya alışkın (daha büyük şansla) sağcı bir çoğunluk olduğu için. Ancak muhtemel, kesin anlamına gelmez ve bu nedenle, tesadüfen herkesin varsaydığı (ve varsaydığı) şemadan daha az katı ve öngörülebilir bir planın er ya da geç yerleşip yerleşmeyeceğini görerek, kronikleri çok fazla önyargısız takip etmek uygun olacaktır. indirimli
Ancak kesin olan şu ki, Schlein’ın Nasıralı’ya doğru yürüyüşüne eşlik eden arka plan gürültüsü, Demokrat Parti’nin daha derin siyasi doğası hakkında bir yeniden düşünmeyi çağrıştırıyor gibi görünüyor. Bunca yıldır siyasi sistemin bir çeşit lentosu olan bir parti. Kanıtlanmış siyasi profesyonelliğini gündeminin en üstüne koyuyor. Ve kendisini ihtiyatlı ve neredeyse sinsi bir sorumluluk uygulamaya alışmış daha geniş bir yönetici sınıfın yansıması olarak sunuyor.
Demokrat Parti, düzenin, Avrupacılığın, Atlantikçiliğin partisiydi. Kurumlar partisi. Hayranlarına göre kadim bir siyasi bilgeliğin sahibi. Ve eleştirmenlerinin çoğuna göre, belki de sınırlı trafiğin sınırları içinde kilitli. Quirinale partisi, tabiri caizse. Son başkanlar Napolitano ve Mattarella’nın bununla “siyasi” olarak hâlâ bir ilgisi olduğu için değil. Ancak bir tür zımni ve sağduyulu başkanlık yasasına bağlı kalmak doğal olduğu için. 2011’de Monti hükümetinin kurulmasına katkıda bulunmak için. Ve birkaç yıl sonra, neredeyse benzer şekilde, Giallorossi Conte 2’nin ve ardından Mario Draghi’nin çabalarını destekleyecek çeşitli koalisyonun oluşumuna.
Şimdi, Demokrat Parti’nin bir kısmı, seçim baskısı olmadan bir daha asla hükümet rolünü üstlenemeyeceğine söz vererek, o sırada tüm bu seçimlerden çoktan pişman olmuştu. Ve Schlein’ın da böyle düşünmesi kuvvetle muhtemeldir. Ayrıca, gelecekte böyle bir durumun meydana gelmesi olası değildir. Gerçek şu ki, yakın ve daha az yakın geçmişi okumak bile geleceğin muammalarını çözmeye katkıda bulunacaktır. Yeni lidere bir görev daha (ve bilinmeyen bir faktör) emanet ederek.
(kaydeden Marco Follini)