İstanbul’un yüzseneler boyunca kalbi olmuş tarihi yarımadada, dünyanın en turistik kentlerinden birini görmek için dünyanın dört bir yanından uçaklara atlamış sayısız turistin her gün doldurduğu Sultanahmet Meydanı’nın birkaç kilometre uzağında dış cephesi olmayan, yıkılmaya yüz tutmuş binalardan oluşan bir mahalle var. Bu mahallenin konutlarını ve sokaklarını Türkiye’ye tarihi hoşlukları için değil, daha güzel bir hayat hayalleriyle gelmiş binlerce yabancı dolduruyor.
Cumhuriyet Halk Partisi İstanbul Milletvekili Gürsel Tekin’in davetiyle Beşiktaş’tan yola çıkıp, Fatih’in Nişanca Mahallesi’ne geldiğimde güya kent, hatta ülke değiştirmiş hissiyatına kapıldım. Mahallenin Türk esnaf ve sakinlerinin uğrak yeri olan sokağın başındaki kahveyi geçtiğini anda, tekrar Türkçe tabela görmek fazlaca sıkıntı. Bir vakit içinder Emel Sayın dahil olmak üzere biroldukca Türk yazar-çizer, oyuncu ve aydınının konutu olan bu mahalle, bilhassa 99 zelzelesinden daha sonra vasat yapı stoğu niçiniyle biroldukça varlıklı sakini tarafınca terk edilmiş. Burası ceplerinde ne kadar para var ise onu alıp, ülkelerindeki makûs kuralları geride bırakıp yeni bir hayat kurmak isteyen göçmenlerin sığınma yeri haline gelmiş.
Mahallede neredeyse her renkten ve sesten insan görmek mümkün. Sokaklarda 10 dakika dolaştığınızda Arapça, Farsça, Fransızca, Özbekçe ve daha onlarca farklı lisan duymanız mümkün. Bir sokağın başındaki Vodafone şubesinin altındaki açıklama Arapça, üzerindeki cama Kiril alfabesiyle ‘İş var’ yazılmış, yanında bir Özbek; karşısında ise bir Tacik restoranı. Her yerde bakılırsabileceğiniz bir şey ise ‘Kiralık oda’ yazıları.
Dükkanlarda çalışanların büyük bir kısmının ise yabancı asıllı olduğunu görüyoruz. Tekin, bölgedeki biroldukca patronun yasa dışı düzeyde düşük yevmiyelerle İstanbul’da geçinmeye çalışan yabancıları çalıştırdığını söz ediyor. Ekseriyetle bir dükkana girdiğinizde ve Türkçe konuştuğunuzda yanınıza süratli bir biçimde oranın sahibi gelip sizinle konuşmaya başlıyor.
Gürsel Tekin, bu göçmenlerin patronlar tarafınca zalimce çalıştırıldığını defaatle vurgularken, bu insanların kayıtlı olmadıkları için hudut dışı edilme kaygısıyla yardım da isteyemediğine dikkat çekiyor.
Nişanca’da yoğunluklu olarak Afrikalılar, Orta Asyalılar ve Arap coğrafyasından gelenler yaşıyor. Nerelisiniz diye sorulan birkaç bireyden aldığım Özbek, Tacik, Senegalli, Kongolu, Eritreli, Nijeryalı, Afgan, Pakistanlı, İranlı cevapları bölgenin nitekim ne kadar kozmopolit olduğunu gösteriyor. İstanbul’un göbeğinde onlarca farklı milletten farklı insan, her gün var olma uğraşı veriyor.
Natürel bu insanların yıllardır burada olmasıyla, birlikte orası kültürlerinden de iz taşıyor. Özbeklerin kendi, Kongoluların kendi marketleri var. Türk sokak satıcıları, orada yaşayanlara hitap edecek eserler satıyor. Özbek tandır ekmeği ve kuru balık satan bir sokak satıcısı; mamüllerini bilhassa Rusların ve Orta Asya ülkelerinden gelenlerin tercih ettiğini söylüyor. Kongoluların kendi, Özbeklerin kendi kuaförleri ve restoranları var.
Bakkallarda olağanda İstanbul’un rastgele bir yerinde bulamayacağınız, çeşitli ülkelerden getirilmiş eserler var. Yıkılmaya yüz tutmuş dükkanların önünde çeşitli milletlerden insanların memleketlerinden getirdikleri tanımlarla yaptığı güzel hamur eserleri satılıyor. Gördüğüm Tacik restoranlarından birinin içine girdiğimde beni güler yüzle karşılayan garson Türkçe bilmediğini söylemiş oldukten daha sonra Rusça Türkiye’ye geleli çabucak hemen bir iki ay olduğunu söylüyor. Yani bölgede uzun müddettir yaşayan göçmenler olsa da, Nişanca hala göç almaya da devam ediyor.
Sokakta farklı ülkelerin bayrakları ve sembolleri bulunuyor. Örneğin bir apartmanın girişine Rusya’da Ukrayna’ya karşı başlatılan işgalin sembollerinden biri haline gelmiş “Z” sembolü bulunuyordu.
CHP’li Tekin, Nişanca’da 168 tane de yabancı asıllı seçmen bulunduğunu söylüyor. Tekin, Nişanca’nın yalnızca bir örnek olduğunu; yalnızca İstanbul’da kendisinin gördüğü 63 tane bu biçimde mahalle olduğunu vurguluyor. Tekin, TÜİK üzere kurumların data paylaşmayı bırakmasının bu çeşit konularda takip yapmayı fazlaca zorlaştığını vurguluyor; mesela kayıp çocuklar hakkında bilgi alamadıklarını söz ediyor.
Mahallenin azınlık haline gelmiş Türk sakinleri ise Nişanca’nın değişen yapısından şikayetçi. Esnaflardan biri “mahvettiler” derken, bir oburu da “sokaktan geçenleri çevirsen lisanını konuşacak insan bulamazsın” diyor. Mahalleli isyan etse de, karşılaştığım ve konuştuğum yabancıların çoğunluğunun güzel denebilecek düzeyde Türkçe yahut İngilizce konuştuğunu söylemem gerekiyor.
Gürsel Tekin, hükümetin çeşitli siyasetlerinin da göçmenler ve Türk esnaf içinde kopukluğa sebep olduğuna dikkat çekiyor. Tekin’e nazaran buna verilebilecek en net örneklerden biri Suriyeli sığınmacılara uygulanan vergi muafiyeti. Tekin, biroldukça esnafın kendilerine de vergi muafiyeti sağlanmadığı için fiyat konusunda rekabetçi olamamaktan şikayet ettiğini lisana getiriyor.
Tekin’e Millet İttifakı’nın ve yeni oluşan birleşik muhalefetin göçmen kriziyle ilgili bir planı olup olmadığını sorduğumda ise CHP milletvekili Suriye’de merkezi hükümetten Rusya’ya biroldukça partinin operasyonlarının devam ettiğine ve Türk askerinin hala orada bulunduğuna dikkat çekerek, Suriyeli sığınmacıların geri gönderilmesini fazlaca muhtemel görmediğini tabir ediyor. Tekin, “Haydi gönderelim” demenin kolay olmadığını düşündüğünü belirtirken; krizin fakat memleketler arası kurumlar aracılığıyla çözülebileceğini; bu yükü Türkiye’nin başka ülkelerle paylaşabileceğini düşündüğünü lisana getiriyor.
Sığınmacı tartışması çoğunlukla Türkiye’de gündemin üst sıralarında yer alırken, bu hususta televizyonda, gazete köşelerinde ve siyaset sahnesinde epeyce acımasız yorumlar görmek mümkün. Bu beşerler, İstanbul’da fazlaca dehşetli kaidelerde yaşıyor. Buralar kapalı bölgeler değil, rastgele birinin gidip görmesi, onlarla konuşması mümkün. Sığınmacıların ülkelerindeki kurallar o kadar müthiş durumda ki, öbür bir ülkede birçoğumuzun ‘kabul edilemez’ diyebileceğimiz kaidelerde, Anayasamıza göre yasa dışı sayılan uygulamalarla çalışmayı kabulleniyorlar.Bu hususta yorum yaparken, insanlardan bahsetmiş olduğumizi unutmamak gerkiyor…
Cumhuriyet Halk Partisi İstanbul Milletvekili Gürsel Tekin’in davetiyle Beşiktaş’tan yola çıkıp, Fatih’in Nişanca Mahallesi’ne geldiğimde güya kent, hatta ülke değiştirmiş hissiyatına kapıldım. Mahallenin Türk esnaf ve sakinlerinin uğrak yeri olan sokağın başındaki kahveyi geçtiğini anda, tekrar Türkçe tabela görmek fazlaca sıkıntı. Bir vakit içinder Emel Sayın dahil olmak üzere biroldukca Türk yazar-çizer, oyuncu ve aydınının konutu olan bu mahalle, bilhassa 99 zelzelesinden daha sonra vasat yapı stoğu niçiniyle biroldukça varlıklı sakini tarafınca terk edilmiş. Burası ceplerinde ne kadar para var ise onu alıp, ülkelerindeki makûs kuralları geride bırakıp yeni bir hayat kurmak isteyen göçmenlerin sığınma yeri haline gelmiş.
Mahallede neredeyse her renkten ve sesten insan görmek mümkün. Sokaklarda 10 dakika dolaştığınızda Arapça, Farsça, Fransızca, Özbekçe ve daha onlarca farklı lisan duymanız mümkün. Bir sokağın başındaki Vodafone şubesinin altındaki açıklama Arapça, üzerindeki cama Kiril alfabesiyle ‘İş var’ yazılmış, yanında bir Özbek; karşısında ise bir Tacik restoranı. Her yerde bakılırsabileceğiniz bir şey ise ‘Kiralık oda’ yazıları.
Dükkanlarda çalışanların büyük bir kısmının ise yabancı asıllı olduğunu görüyoruz. Tekin, bölgedeki biroldukca patronun yasa dışı düzeyde düşük yevmiyelerle İstanbul’da geçinmeye çalışan yabancıları çalıştırdığını söz ediyor. Ekseriyetle bir dükkana girdiğinizde ve Türkçe konuştuğunuzda yanınıza süratli bir biçimde oranın sahibi gelip sizinle konuşmaya başlıyor.
Gürsel Tekin, bu göçmenlerin patronlar tarafınca zalimce çalıştırıldığını defaatle vurgularken, bu insanların kayıtlı olmadıkları için hudut dışı edilme kaygısıyla yardım da isteyemediğine dikkat çekiyor.
Nişanca’da yoğunluklu olarak Afrikalılar, Orta Asyalılar ve Arap coğrafyasından gelenler yaşıyor. Nerelisiniz diye sorulan birkaç bireyden aldığım Özbek, Tacik, Senegalli, Kongolu, Eritreli, Nijeryalı, Afgan, Pakistanlı, İranlı cevapları bölgenin nitekim ne kadar kozmopolit olduğunu gösteriyor. İstanbul’un göbeğinde onlarca farklı milletten farklı insan, her gün var olma uğraşı veriyor.
Natürel bu insanların yıllardır burada olmasıyla, birlikte orası kültürlerinden de iz taşıyor. Özbeklerin kendi, Kongoluların kendi marketleri var. Türk sokak satıcıları, orada yaşayanlara hitap edecek eserler satıyor. Özbek tandır ekmeği ve kuru balık satan bir sokak satıcısı; mamüllerini bilhassa Rusların ve Orta Asya ülkelerinden gelenlerin tercih ettiğini söylüyor. Kongoluların kendi, Özbeklerin kendi kuaförleri ve restoranları var.
Bakkallarda olağanda İstanbul’un rastgele bir yerinde bulamayacağınız, çeşitli ülkelerden getirilmiş eserler var. Yıkılmaya yüz tutmuş dükkanların önünde çeşitli milletlerden insanların memleketlerinden getirdikleri tanımlarla yaptığı güzel hamur eserleri satılıyor. Gördüğüm Tacik restoranlarından birinin içine girdiğimde beni güler yüzle karşılayan garson Türkçe bilmediğini söylemiş oldukten daha sonra Rusça Türkiye’ye geleli çabucak hemen bir iki ay olduğunu söylüyor. Yani bölgede uzun müddettir yaşayan göçmenler olsa da, Nişanca hala göç almaya da devam ediyor.
Sokakta farklı ülkelerin bayrakları ve sembolleri bulunuyor. Örneğin bir apartmanın girişine Rusya’da Ukrayna’ya karşı başlatılan işgalin sembollerinden biri haline gelmiş “Z” sembolü bulunuyordu.
CHP’li Tekin, Nişanca’da 168 tane de yabancı asıllı seçmen bulunduğunu söylüyor. Tekin, Nişanca’nın yalnızca bir örnek olduğunu; yalnızca İstanbul’da kendisinin gördüğü 63 tane bu biçimde mahalle olduğunu vurguluyor. Tekin, TÜİK üzere kurumların data paylaşmayı bırakmasının bu çeşit konularda takip yapmayı fazlaca zorlaştığını vurguluyor; mesela kayıp çocuklar hakkında bilgi alamadıklarını söz ediyor.
Mahallenin azınlık haline gelmiş Türk sakinleri ise Nişanca’nın değişen yapısından şikayetçi. Esnaflardan biri “mahvettiler” derken, bir oburu da “sokaktan geçenleri çevirsen lisanını konuşacak insan bulamazsın” diyor. Mahalleli isyan etse de, karşılaştığım ve konuştuğum yabancıların çoğunluğunun güzel denebilecek düzeyde Türkçe yahut İngilizce konuştuğunu söylemem gerekiyor.
Gürsel Tekin, hükümetin çeşitli siyasetlerinin da göçmenler ve Türk esnaf içinde kopukluğa sebep olduğuna dikkat çekiyor. Tekin’e nazaran buna verilebilecek en net örneklerden biri Suriyeli sığınmacılara uygulanan vergi muafiyeti. Tekin, biroldukça esnafın kendilerine de vergi muafiyeti sağlanmadığı için fiyat konusunda rekabetçi olamamaktan şikayet ettiğini lisana getiriyor.
Tekin’e Millet İttifakı’nın ve yeni oluşan birleşik muhalefetin göçmen kriziyle ilgili bir planı olup olmadığını sorduğumda ise CHP milletvekili Suriye’de merkezi hükümetten Rusya’ya biroldukça partinin operasyonlarının devam ettiğine ve Türk askerinin hala orada bulunduğuna dikkat çekerek, Suriyeli sığınmacıların geri gönderilmesini fazlaca muhtemel görmediğini tabir ediyor. Tekin, “Haydi gönderelim” demenin kolay olmadığını düşündüğünü belirtirken; krizin fakat memleketler arası kurumlar aracılığıyla çözülebileceğini; bu yükü Türkiye’nin başka ülkelerle paylaşabileceğini düşündüğünü lisana getiriyor.
Sığınmacı tartışması çoğunlukla Türkiye’de gündemin üst sıralarında yer alırken, bu hususta televizyonda, gazete köşelerinde ve siyaset sahnesinde epeyce acımasız yorumlar görmek mümkün. Bu beşerler, İstanbul’da fazlaca dehşetli kaidelerde yaşıyor. Buralar kapalı bölgeler değil, rastgele birinin gidip görmesi, onlarla konuşması mümkün. Sığınmacıların ülkelerindeki kurallar o kadar müthiş durumda ki, öbür bir ülkede birçoğumuzun ‘kabul edilemez’ diyebileceğimiz kaidelerde, Anayasamıza göre yasa dışı sayılan uygulamalarla çalışmayı kabulleniyorlar.Bu hususta yorum yaparken, insanlardan bahsetmiş olduğumizi unutmamak gerkiyor…