Yak yününden yapılmış bir sapana küçük bir taş yerleştiren Tsering Stobdan bileğini kamçıladı ve cismi çorak arazide süzülerek uçurdu. Bana, sürüsünü yırtıcılardan nasıl koruduğunu ve başıboş keçileri geri dönmeye ikna etmesinin bu olduğunu söyledi – son 60 yılda öğrendiği ve hayvanlarını böylesine acımasız bir manzarada yetiştirmesine izin veren sayısız beceriden sadece biri.
Bu arada, deniz seviyesinden yaklaşık 15.000 fit yükseklikte, sadece nefes almaya çalışıyordum. Burada, Hint Himalayalarının uzak bir bölgesinde, Changthang platosunda, yükseklik beni sersemlemiş ve nefes nefese bırakmıştı.
Hindistan’ın Ladakh bölgesinin başkenti Leh’in dışındaki Kharnakling yerleşimi. Son 20 yılda yaklaşık 120 Kharnak göçebe ailesi yerleşime taşındı.
Tsering Stobdan, Kharnak olarak bilinen ve yüzyıllardır Anadolu’da yak, koyun ve keçi yetiştiren göçebe bir topluluğun üyesidir. Kuzey Hindistan’daki Ladakh’ın yüksek ovaları, dünyadaki en unutulmaz güzellikte – sert ve misafirperver olmasa da – yerlerden biri.
Bölgeyi ilk olarak 2016 yılında Kamboçya’dan Berlin’e uzun bir kara yolculuğunun ortasında ziyaret ettim. Kuzeydoğu Hindistan’daki Nagaland’dan geçerken, komşu bir Ladakh eyaleti olan Himachal Pradesh’ten bir adamla tanıştım ve bana Himalayaların güzelliğini ve orada yaşayan insanların göçebe yollarını anlattı. Hikayelerine dayanarak bir motosiklet kiraladım ve Ladakh’ın başkenti Leh’e gittim.
Leh’de, beni Changthang platosunda ailesiyle buluşmaya götüren Kharnak topluluğunun genç bir üyesiyle bağlantı kurdum. Orada kültürlerine olan ilgimi ve günlük yaşamlarını belgeleme niyetimi açıkladım. Bir ay boyunca kaldığım süre boyunca beni nezaketle karşıladılar ve hayatlarının neredeyse her alanına katılmama izin verdiler.
2019’da üç yıl önce tanıştığım aileleri ziyaret etmek için Ladakh’a döndüm. Bu sefer, topluluğun göçebe kampları ile Leh’in eteklerindeki küçük bir kasaba arasında dolaşarak altı haftadan fazla kaldım.
Rinchen adında genç bir Kharnak binicisi, Yagang yerleşimi yakınlarındaki bir at festivali sırasında omzunun üzerinden bakıyor.
Bir zamanlar gelişen bir kabile olan Kharnak topluluğu şimdi azalıyor. Genç nesiller daha iyi sağlık ve eğitim olanakları bulabilecekleri yakın şehirlere gönderiliyor. Ve Himalaya dağ keçilerinin karınlarından kesilen hafif yün pashmina karlı bir ürün olsa da, özellikle kış aylarında dağlarda yaşam olağanüstü zor.
Bugün, 20’den az aile, birkaç yüz yak ile birlikte yaklaşık 7.000 koyun ve keçiye bakmakla yükümlü. Ve Tsering Stobdan gibi, geride kalanların çoğu da yaşlanıyor ve işlerinin günlük talepleriyle daha az başa çıkıyor.
61 yaşındaki Mipham Shakya, Yagang’ın göçebe yerleşimindeki evinde tereyağı çayı hazırlıyor.
İklim değişikliği de Kharnak’ın yaşam biçimini derinden etkiledi. Hava durumunu, özellikle de yağmur modellerini tahmin etmek daha zor hale geldi. Isınma sıcaklıkları ve belirli meraların aşırı kullanımı nedeniyle, bir zamanlar bitki örtüsüyle dolu olan alanlar artık çoraktır. Yüzyıllar boyunca güvenilir bir su kaynağı olan küçük buzullar geri çekiliyor.
Sonuç olarak, Kharnak çobanları sürülerini daha sık ve daha az kesin olarak karıştırmak zorunda kalıyor.
Jigmet Lamo, Kharnak’ın göçebe yerleşim yerlerinden biri olan Yagang’da birkaç gün önce dünyaya gelen bebeğini emziriyor. Bebek planlanandan bir ay önce doğdu, bu yüzden anne Leh’teki bir hastanede değil de yaylalarda doğum yaptı.
Kharnaklı bir genç, Kharnakling’e bakan bir Budist tapınağının arazisinde oturuyor.
Bu göçebe topluluklar arasında aileler ve hayvanlar sıkı bir bağımlılık içinde yaşarlar. Peynir, yoğurt ve tereyağı haline getirilen koyun, keçi ve yaklardan elde edilen süt, süt bazlı diyetin temelini oluşturur.
Kharnak için hayat yıl boyunca zordur. İlkbahar ve yaz aylarının uzun günlerinde, çobanlar sabahın erken saatlerinde hayvanlarını otlatmadan önce sağarlar ve kırkırlar, genellikle irtifada günde 12 milden fazla yürürler. Akşamları başka bir sağım ve kesme turu yapılır.
Ancak iş burada bitmiyor. Yiyecekler pişirilmeli, barakalar bakılmalı, halılar dokunmalı, halatlar yapılmalı, yakıt için gübre toplanmalıdır.
Ancak asıl zorluklar, sıcaklıkların -30 derece Fahrenheit’in altına düştüğü kış aylarında ortaya çıkıyor. Yollar genellikle tıkanır ve yiyecek kıt olur. Bu uzun aylar boyunca, Kasım’dan Nisan’a kadar, hayvanlar barınaklara kapatılır ve hükümet tarafından sağlanan hayvan yemi ile beslenir.
30 yaşındaki Tashi Namgyal, kış aylarında ısınma ve yemek pişirmek için yakıt olarak kullanılacak gübre yığınları ve keçi gübresi organize ediyor.
Kış aylarında, Kharnakların çoğu geçici olarak Leh’in eteklerinde, yaklaşık 90 mil uzaklıktaki Kharnakling adlı bir kasabaya taşınır. onların yayla otlakları. Uzaktayken hayvanlarını birkaç aile üyesinin ve yılın en zorlu aylarında hayvanlara bakan ücretli çobanların ellerine bırakırlar.
Kharnakling’deki evlerini karşılayabilmek için birçok göçebe hayvanlarını satmak ve dağlardaki geleneksel taş evlerini ve çadırlarını geride bırakmak zorunda kaldı. Ve daha sık olarak, topluluk üyeleri eski yaşam tarzlarından vazgeçerek yıl boyunca Kharnakling’de kalıyor.
“Manipa” olarak bilinen bir Budist hikaye anlatıcısı olan Gatuck Sonam, çalmaya hazırlanırken at başlı bir Tibet lavtası olan kogpo’sunu akort ediyor Zara’nın göçebe yerleşiminde bir ritüel.
Kharnakling’deki evlerinde bir Kharnak ihtiyarı ve torunlarından biriyle konuştum. Kendisiyle tanıştığımda 83 yaşında olan Dava Tundup, göçebe hayatını geride bırakıp, daha rahat yaşayabileceği ve sağlık hizmetlerine daha kolay erişebileceği şehrin yakınlarına yerleşmek için gitmişti. Yaylalardaki günlerini hatırladığını ve geri dönmeyi hayal ettiğini söyledi, ancak uygun okulların olmaması nedeniyle oradaki yaşamın çoğu genç insan için savunulamaz hale geldiğini kabul etti.
Torunu Karma Tsiring, yaklaşık 250 mil güneyde bir şehir olan Chandighar’da okudu. Hayatının birçok açıdan büyükbabasınınkinden daha kolay olduğunu kabul ederken, geçmişte aile üyelerinin asla uğraşmak zorunda kalmadıkları yeni baskı biçimlerinden de bahsetti.
Şehirdeki her şey parayla ilgili, diye yakındı ve tüketim odaklı birçok kentsel değerin, atalarının evde öğrettiği değer sisteminden çok farklı olduğunu ekledi.
Zara’nın göçebe yerleşimindeki bir keçi ağılında gerçekleşen bir Budist ayini sırasında bir çocuk kameraya bakıyor.
Daha sonra, dağlarda düzenlenen bir dizi geleneksel festivale katılırken, genç erkeklerin atadan kalma çobanlık becerileri sergilediklerini ve kaçma da dahil olmak üzere onları izledim. at sırtında taşlar. Burada, genç kuşakların büyüklerinin kültürüne olan ilgileri hissediliyordu, çünkü çoğu bu tek olay için şehirden onca yolu gelmişti.
Şenliklerde kazanan ya da kaybeden olmadı. Bunun yerine, binicilere hedeflerini her vurduklarında yerel bir Ladakh birası olan chhang ve geleneksel bir Tibet atkısı olan bir khata verildi.
Kharnaklar arasında genç nesiller artık sık sık yakındaki şehirlere gönderiliyor, burada okullara gidiyor ve daha modern bir yaşam tarzına alışıyorlar.
İç ısıtan bir sahneydi: kabile büyükleri, hevesli torunları arasında zor kazanılmış bilgeliği aşılıyor.
Yine de, Kharnaklar arasındaki en büyük endişelerden biri, geniş göçebe bilgelik depolarının – belirli hayvanların hayatta kalmak için ihtiyaç duyduğu belirli ot türleri, nasıl Et kurutulur ve korunur, binlerce başka örneğin yanı sıra yetersiz malzemelerle nasıl geçici barınaklar yapılabilir – önümüzdeki yıllarda kaybolacak.
Kuşaklar arası bir göç ve değişen iklimin tehditleriyle karşı karşıya kalan bu ülkelerin yüzyıllar boyunca biriktirdiği zengin kültürleri göz açıp kapayıncaya kadar yok olabilir.
Zara’nın göçebe yerleşim yerinde Samanyolu’nun altında bir Kharnak aile çadırı oturuyor.
Ronald Patrick Portekiz merkezli bir belgesel fotoğrafçısı. Çalışmalarını Instagram üzerinden takip edebilirsiniz.
New York Times Travel’ı takip edin Instagram , Twitter ve Facebook . Ve bir sonraki tatiliniz için daha akıllı seyahat etme konusunda uzman ipuçları ve ilham almak için haftalık Travel Dispatch bültenimize kaydolun. Gelecekte bir kaçamak mı hayal ediyorsunuz yoksa sadece koltukla seyahat mi ediyorsunuz? 2022 için 52 Yer listemize göz atın.
Bu arada, deniz seviyesinden yaklaşık 15.000 fit yükseklikte, sadece nefes almaya çalışıyordum. Burada, Hint Himalayalarının uzak bir bölgesinde, Changthang platosunda, yükseklik beni sersemlemiş ve nefes nefese bırakmıştı.
Hindistan’ın Ladakh bölgesinin başkenti Leh’in dışındaki Kharnakling yerleşimi. Son 20 yılda yaklaşık 120 Kharnak göçebe ailesi yerleşime taşındı.
Tsering Stobdan, Kharnak olarak bilinen ve yüzyıllardır Anadolu’da yak, koyun ve keçi yetiştiren göçebe bir topluluğun üyesidir. Kuzey Hindistan’daki Ladakh’ın yüksek ovaları, dünyadaki en unutulmaz güzellikte – sert ve misafirperver olmasa da – yerlerden biri.
Bölgeyi ilk olarak 2016 yılında Kamboçya’dan Berlin’e uzun bir kara yolculuğunun ortasında ziyaret ettim. Kuzeydoğu Hindistan’daki Nagaland’dan geçerken, komşu bir Ladakh eyaleti olan Himachal Pradesh’ten bir adamla tanıştım ve bana Himalayaların güzelliğini ve orada yaşayan insanların göçebe yollarını anlattı. Hikayelerine dayanarak bir motosiklet kiraladım ve Ladakh’ın başkenti Leh’e gittim.
Leh’de, beni Changthang platosunda ailesiyle buluşmaya götüren Kharnak topluluğunun genç bir üyesiyle bağlantı kurdum. Orada kültürlerine olan ilgimi ve günlük yaşamlarını belgeleme niyetimi açıkladım. Bir ay boyunca kaldığım süre boyunca beni nezaketle karşıladılar ve hayatlarının neredeyse her alanına katılmama izin verdiler.
2019’da üç yıl önce tanıştığım aileleri ziyaret etmek için Ladakh’a döndüm. Bu sefer, topluluğun göçebe kampları ile Leh’in eteklerindeki küçük bir kasaba arasında dolaşarak altı haftadan fazla kaldım.
Rinchen adında genç bir Kharnak binicisi, Yagang yerleşimi yakınlarındaki bir at festivali sırasında omzunun üzerinden bakıyor.
Bir zamanlar gelişen bir kabile olan Kharnak topluluğu şimdi azalıyor. Genç nesiller daha iyi sağlık ve eğitim olanakları bulabilecekleri yakın şehirlere gönderiliyor. Ve Himalaya dağ keçilerinin karınlarından kesilen hafif yün pashmina karlı bir ürün olsa da, özellikle kış aylarında dağlarda yaşam olağanüstü zor.
Bugün, 20’den az aile, birkaç yüz yak ile birlikte yaklaşık 7.000 koyun ve keçiye bakmakla yükümlü. Ve Tsering Stobdan gibi, geride kalanların çoğu da yaşlanıyor ve işlerinin günlük talepleriyle daha az başa çıkıyor.
61 yaşındaki Mipham Shakya, Yagang’ın göçebe yerleşimindeki evinde tereyağı çayı hazırlıyor.
İklim değişikliği de Kharnak’ın yaşam biçimini derinden etkiledi. Hava durumunu, özellikle de yağmur modellerini tahmin etmek daha zor hale geldi. Isınma sıcaklıkları ve belirli meraların aşırı kullanımı nedeniyle, bir zamanlar bitki örtüsüyle dolu olan alanlar artık çoraktır. Yüzyıllar boyunca güvenilir bir su kaynağı olan küçük buzullar geri çekiliyor.
Sonuç olarak, Kharnak çobanları sürülerini daha sık ve daha az kesin olarak karıştırmak zorunda kalıyor.
Jigmet Lamo, Kharnak’ın göçebe yerleşim yerlerinden biri olan Yagang’da birkaç gün önce dünyaya gelen bebeğini emziriyor. Bebek planlanandan bir ay önce doğdu, bu yüzden anne Leh’teki bir hastanede değil de yaylalarda doğum yaptı.
Kharnaklı bir genç, Kharnakling’e bakan bir Budist tapınağının arazisinde oturuyor.
Bu göçebe topluluklar arasında aileler ve hayvanlar sıkı bir bağımlılık içinde yaşarlar. Peynir, yoğurt ve tereyağı haline getirilen koyun, keçi ve yaklardan elde edilen süt, süt bazlı diyetin temelini oluşturur.
Kharnak için hayat yıl boyunca zordur. İlkbahar ve yaz aylarının uzun günlerinde, çobanlar sabahın erken saatlerinde hayvanlarını otlatmadan önce sağarlar ve kırkırlar, genellikle irtifada günde 12 milden fazla yürürler. Akşamları başka bir sağım ve kesme turu yapılır.
Ancak iş burada bitmiyor. Yiyecekler pişirilmeli, barakalar bakılmalı, halılar dokunmalı, halatlar yapılmalı, yakıt için gübre toplanmalıdır.
Ancak asıl zorluklar, sıcaklıkların -30 derece Fahrenheit’in altına düştüğü kış aylarında ortaya çıkıyor. Yollar genellikle tıkanır ve yiyecek kıt olur. Bu uzun aylar boyunca, Kasım’dan Nisan’a kadar, hayvanlar barınaklara kapatılır ve hükümet tarafından sağlanan hayvan yemi ile beslenir.
30 yaşındaki Tashi Namgyal, kış aylarında ısınma ve yemek pişirmek için yakıt olarak kullanılacak gübre yığınları ve keçi gübresi organize ediyor.
Kış aylarında, Kharnakların çoğu geçici olarak Leh’in eteklerinde, yaklaşık 90 mil uzaklıktaki Kharnakling adlı bir kasabaya taşınır. onların yayla otlakları. Uzaktayken hayvanlarını birkaç aile üyesinin ve yılın en zorlu aylarında hayvanlara bakan ücretli çobanların ellerine bırakırlar.
Kharnakling’deki evlerini karşılayabilmek için birçok göçebe hayvanlarını satmak ve dağlardaki geleneksel taş evlerini ve çadırlarını geride bırakmak zorunda kaldı. Ve daha sık olarak, topluluk üyeleri eski yaşam tarzlarından vazgeçerek yıl boyunca Kharnakling’de kalıyor.
“Manipa” olarak bilinen bir Budist hikaye anlatıcısı olan Gatuck Sonam, çalmaya hazırlanırken at başlı bir Tibet lavtası olan kogpo’sunu akort ediyor Zara’nın göçebe yerleşiminde bir ritüel.
Kharnakling’deki evlerinde bir Kharnak ihtiyarı ve torunlarından biriyle konuştum. Kendisiyle tanıştığımda 83 yaşında olan Dava Tundup, göçebe hayatını geride bırakıp, daha rahat yaşayabileceği ve sağlık hizmetlerine daha kolay erişebileceği şehrin yakınlarına yerleşmek için gitmişti. Yaylalardaki günlerini hatırladığını ve geri dönmeyi hayal ettiğini söyledi, ancak uygun okulların olmaması nedeniyle oradaki yaşamın çoğu genç insan için savunulamaz hale geldiğini kabul etti.
Torunu Karma Tsiring, yaklaşık 250 mil güneyde bir şehir olan Chandighar’da okudu. Hayatının birçok açıdan büyükbabasınınkinden daha kolay olduğunu kabul ederken, geçmişte aile üyelerinin asla uğraşmak zorunda kalmadıkları yeni baskı biçimlerinden de bahsetti.
Şehirdeki her şey parayla ilgili, diye yakındı ve tüketim odaklı birçok kentsel değerin, atalarının evde öğrettiği değer sisteminden çok farklı olduğunu ekledi.
Zara’nın göçebe yerleşimindeki bir keçi ağılında gerçekleşen bir Budist ayini sırasında bir çocuk kameraya bakıyor.
Daha sonra, dağlarda düzenlenen bir dizi geleneksel festivale katılırken, genç erkeklerin atadan kalma çobanlık becerileri sergilediklerini ve kaçma da dahil olmak üzere onları izledim. at sırtında taşlar. Burada, genç kuşakların büyüklerinin kültürüne olan ilgileri hissediliyordu, çünkü çoğu bu tek olay için şehirden onca yolu gelmişti.
Şenliklerde kazanan ya da kaybeden olmadı. Bunun yerine, binicilere hedeflerini her vurduklarında yerel bir Ladakh birası olan chhang ve geleneksel bir Tibet atkısı olan bir khata verildi.
Kharnaklar arasında genç nesiller artık sık sık yakındaki şehirlere gönderiliyor, burada okullara gidiyor ve daha modern bir yaşam tarzına alışıyorlar.
İç ısıtan bir sahneydi: kabile büyükleri, hevesli torunları arasında zor kazanılmış bilgeliği aşılıyor.
Yine de, Kharnaklar arasındaki en büyük endişelerden biri, geniş göçebe bilgelik depolarının – belirli hayvanların hayatta kalmak için ihtiyaç duyduğu belirli ot türleri, nasıl Et kurutulur ve korunur, binlerce başka örneğin yanı sıra yetersiz malzemelerle nasıl geçici barınaklar yapılabilir – önümüzdeki yıllarda kaybolacak.
Kuşaklar arası bir göç ve değişen iklimin tehditleriyle karşı karşıya kalan bu ülkelerin yüzyıllar boyunca biriktirdiği zengin kültürleri göz açıp kapayıncaya kadar yok olabilir.
Zara’nın göçebe yerleşim yerinde Samanyolu’nun altında bir Kharnak aile çadırı oturuyor.
Ronald Patrick Portekiz merkezli bir belgesel fotoğrafçısı. Çalışmalarını Instagram üzerinden takip edebilirsiniz.
New York Times Travel’ı takip edin Instagram , Twitter ve Facebook . Ve bir sonraki tatiliniz için daha akıllı seyahat etme konusunda uzman ipuçları ve ilham almak için haftalık Travel Dispatch bültenimize kaydolun. Gelecekte bir kaçamak mı hayal ediyorsunuz yoksa sadece koltukla seyahat mi ediyorsunuz? 2022 için 52 Yer listemize göz atın.