“Bu kadınların mevsimi ve bu geçici bir mevsim olmayacak. Ülkeleri ve partileri yönetiyorlar, gündemi belirliyorlar, fikir oluşturuyorlar, fikir birliğine varıyorlar, ödüller kazanıyorlar. Fransa'da Marine Le Pen, üç yıl sonra Elysee'ye başka bir saldırı planlıyor. Ve bu arada, Bardella'sını -belirsiz, çok belirsiz- bir seçim kampanyasına doğru götürüyor. ABD'de, yardımcısı Kamala Harris, artık çok saygı duyulan Biden'a en makul alternatif gibi görünüyor. Büyük Britanya'da, üç kadın Starmer'ın yeni kabinesinde önemli roller üstleniyor. Son olarak, İtalya'da Giorgia Meloni, yanına oturan iki yardımcısını alıp, sanki disiplinsiz iki okul çocuğuymuş gibi ayağa kalkmaya davet ediyor. Demokrat Parti'deyken, Elly Schlein, fraksiyonlara, patronlarına ve küçük patronlarına aldırmadan yoluna devam ediyor. Bu arada, Marina Berlusconi, sadece bir röportajla, en azından medeni haklar konusunda çoğunluğun gündemini altüst ediyor gibi görünüyor.
Kadınların giderek daha fazla sayılmaya mahkûm olması bir kehanettir ve her şeyden önce demografi sayılarında ama her şeyden önce insanların hayal gücünde yatan bir erdemdir. Aslında, erkek siyaseti çok fazla hayal kırıklığı ekti ve başka yerlere bakma cazibesi galip gelmedi. Ve bizim küresel başka yerimiz tam da Simone de Beauvoir'dan alıntı yapacak olursak, ikinci cinsiyettir. Bütün bunlar apaçık ortada ve doğrudur. Ancak eğer gerçekten küresel siyasi dengelerde yeni bir mevsim açmak üzereysek ve bu mevsim kadınların işareti altında olgunlaşırsa, kendimize özelliklerinin ve sonuçlarının ne olacağını da sormaya başlamalıyız.
Benim çok kişisel inancım, siyasetin özellikle kadın dünyasına yönelerek el değiştirmeye mahkum olduğu bir kez, belki de son yıllarda egemen olan popülizm ve egemenliğe doğru olan bu kayma yavaşlatılabilir. Bu yöne bakan kadın siyasi figürler olmadığı için değil (az önce birkaç seçkin örnek verdik). Ancak, içinde bulunduğumuz mevsimi karakterize eden basitleştirmeye (ve belli bir kibire) yönelik bu tutum, karmaşıklığın düğümlerini aşırı aceleci baltasıyla her seferinde kesmeyi iddia eden o tüm erkeklere özgü hoşgörüsüzlüğe daha uygun görünüyor.
Trump'ı veya Arjantinli Milei'yi ele alalım. Bir kadını onların yerinde, bu kadar kaba bir dille konuşurken veya hatta havada bir testere sallarken hayal etmek çok zordur. Bu iki durumda, bu kadar abartılı olmak tipik bir erkek yapmacıklığı gibi görünüyor ve bir kadın figürünün buna boyun eğmesi pek mümkün değil. Evita Peron, uzun yıllar önce, şüphesiz popülizmini, kamusal figürünü biraz daha az köşeli hale getiren bir besleyicilik eğilimiyle birleştirdi.
Söylemeye çalıştığım şey, popülizm ve egemenlikçiliğin bazı özelliklerinin neredeyse her zaman bir ayrıntıya ihtiyaç duyduğu ve hatta tipik olarak erkeksi ve şovenist bir performansa daha da ihtiyaç duyduğudur. Açık olmak gerekirse, ilk Grillo'nunki. Ve onu dünyanın dört bir yanında takip eden çok sayıda, çok fazla taklitçininki. Sonunda tam olarak Donald Trump'ta ve onun iniş çıkışlarında, davası da dahil olmak üzere, en sansasyonel örneği bulmak – ve ayrıca, ne yazık ki, en tutarlı olanı.
Şimdi, kadınların eski erkek gücüne meydan okumasının herhangi bir anlamı ve değeri varsa, belirli bir politika fikrini altüst ederek başlamak zorunda kalacak. Erkeklik, güç, zorbalık mantığını terk etmek. Ve bunun yerine kişiliklerine daha iyi uyuyor gibi görünen belirli daha nazik ve daha yapıcı yönleri geliştirmek.
Elbette, belirli genellemelerde her zaman dikkatli olmak gerekir. Ve aslında, cinsel engeller aşıldıkça, bazı karakterlerin ve birçok stereotipin gözden geçirilmesi gerekeceği açıktır. Kadınlar ve kadınlar, erkekler ve erkekler olduğunu tekrarlamak çok sıradandır. Aralarında en geniş davranış ve duyarlılık çeşitliliğinin bulunabileceği çok farklı ve çok kişisel figürler. Ve yine de, eğer bu bayrağın devredilmesinin bir anlamı varsa, en azından bize şimdiye kadar çok sayıda erkeğin yorumladığı gibi daha az acımasız (ve daha az vahşi) bir siyasi gelecek için umut vermesinden ibarettir”. (Marco Follini tarafından)
Kadınların giderek daha fazla sayılmaya mahkûm olması bir kehanettir ve her şeyden önce demografi sayılarında ama her şeyden önce insanların hayal gücünde yatan bir erdemdir. Aslında, erkek siyaseti çok fazla hayal kırıklığı ekti ve başka yerlere bakma cazibesi galip gelmedi. Ve bizim küresel başka yerimiz tam da Simone de Beauvoir'dan alıntı yapacak olursak, ikinci cinsiyettir. Bütün bunlar apaçık ortada ve doğrudur. Ancak eğer gerçekten küresel siyasi dengelerde yeni bir mevsim açmak üzereysek ve bu mevsim kadınların işareti altında olgunlaşırsa, kendimize özelliklerinin ve sonuçlarının ne olacağını da sormaya başlamalıyız.
Benim çok kişisel inancım, siyasetin özellikle kadın dünyasına yönelerek el değiştirmeye mahkum olduğu bir kez, belki de son yıllarda egemen olan popülizm ve egemenliğe doğru olan bu kayma yavaşlatılabilir. Bu yöne bakan kadın siyasi figürler olmadığı için değil (az önce birkaç seçkin örnek verdik). Ancak, içinde bulunduğumuz mevsimi karakterize eden basitleştirmeye (ve belli bir kibire) yönelik bu tutum, karmaşıklığın düğümlerini aşırı aceleci baltasıyla her seferinde kesmeyi iddia eden o tüm erkeklere özgü hoşgörüsüzlüğe daha uygun görünüyor.
Trump'ı veya Arjantinli Milei'yi ele alalım. Bir kadını onların yerinde, bu kadar kaba bir dille konuşurken veya hatta havada bir testere sallarken hayal etmek çok zordur. Bu iki durumda, bu kadar abartılı olmak tipik bir erkek yapmacıklığı gibi görünüyor ve bir kadın figürünün buna boyun eğmesi pek mümkün değil. Evita Peron, uzun yıllar önce, şüphesiz popülizmini, kamusal figürünü biraz daha az köşeli hale getiren bir besleyicilik eğilimiyle birleştirdi.
Söylemeye çalıştığım şey, popülizm ve egemenlikçiliğin bazı özelliklerinin neredeyse her zaman bir ayrıntıya ihtiyaç duyduğu ve hatta tipik olarak erkeksi ve şovenist bir performansa daha da ihtiyaç duyduğudur. Açık olmak gerekirse, ilk Grillo'nunki. Ve onu dünyanın dört bir yanında takip eden çok sayıda, çok fazla taklitçininki. Sonunda tam olarak Donald Trump'ta ve onun iniş çıkışlarında, davası da dahil olmak üzere, en sansasyonel örneği bulmak – ve ayrıca, ne yazık ki, en tutarlı olanı.
Şimdi, kadınların eski erkek gücüne meydan okumasının herhangi bir anlamı ve değeri varsa, belirli bir politika fikrini altüst ederek başlamak zorunda kalacak. Erkeklik, güç, zorbalık mantığını terk etmek. Ve bunun yerine kişiliklerine daha iyi uyuyor gibi görünen belirli daha nazik ve daha yapıcı yönleri geliştirmek.
Elbette, belirli genellemelerde her zaman dikkatli olmak gerekir. Ve aslında, cinsel engeller aşıldıkça, bazı karakterlerin ve birçok stereotipin gözden geçirilmesi gerekeceği açıktır. Kadınlar ve kadınlar, erkekler ve erkekler olduğunu tekrarlamak çok sıradandır. Aralarında en geniş davranış ve duyarlılık çeşitliliğinin bulunabileceği çok farklı ve çok kişisel figürler. Ve yine de, eğer bu bayrağın devredilmesinin bir anlamı varsa, en azından bize şimdiye kadar çok sayıda erkeğin yorumladığı gibi daha az acımasız (ve daha az vahşi) bir siyasi gelecek için umut vermesinden ibarettir”. (Marco Follini tarafından)