Fehmi Koru*
Siyasilere hal değiştirmek yakışır. Geçmişte tekraren parti değiştirmiş milletvekili görmüştük. Hükümetler de duruma göre siyasetlerini değiştirebilirler; geçmişte bunu doğal görmemizi sağlayacak örneklerle de karşılaşmıştık.
Lakin gazeteci Cemal Kaşıkçı’nın İstanbul’da infaz edilmesi ile başlayan süreçte, açılmış olan davayı sürdürmek yerine, onu infaz etmek üzere ülkemize gelmiş, kolay hazmedilmesi mümkün olmayan bir vahşetle cinayetlerini işlemiş, cesedini yok etmek için akla ziyan sistemlere başvurmuş katilleri, kendi memleketlerinin yargısına havale etmek evvelki örneklerin hiç birine benzemiyor.
Benzemiyor, zira Kaşıkçı cinayeti ülkemizin özel uğraşlarıyla dünya kamuoyunun bilgisi ve ilgisine kavuşmuştu.
Katiller infazlarını gerçekleştirmek üzere özel uçakla ülkemize gelmiş, başkonsolosluk binasını infaz mahalli olarak kullanmış, yanlarında getirdikleri kemik testeresiyle kurbanlarını modüllere ayırmış, bavullarına doldurdukları ceset modülleriyle geldikleri özel uçağa binerek ülkelerine dönmüşlerdi.
O denli olmadıysa niçini, Türkiye’nin -daha doğrusu siyasi iktidar ile onun yönlendirdiği devlet mekanizmasının- buna müsaade vermemesiydi.
İnfaz baştan sona devletin ilgili üniteleri tarafınca izlenmiş, yabanî aksiyon sesli olarak kaydedilmiş, daha da kıymetlisi, deliller yerli-yabancı medya aracılığıyla bütün dünya ile paylaşılmıştı.
Türkiye istemese dünyanın Kaşıkçı cinayetinden haberi olmayabilirdi.
Politikler bu vahşetten bütün boyutlarıyla dünyanın haberi olmasını istediler ve daha sonrasında başarılı bir medya kampanyasıyla mevzuyu küresel bir dava haline dönüştürdüler.
Gazeteciler, bütünüyle medya dünyası, meslektaşlarından birinin yazdıkları ve savundukları yüzünden amaç seçilmesini içlerine sindiremedikleri üzere, cinayetin işleniş biçimini kendilerine yapılmış üzere hissederek bunu daha evvel görülmemiş boyutlarda bir nefret kampanyasına dönüştürdüler.
Sırf yabancı medya değil, iktidar cephesinin prestij ettiği köşeler ile muteber saydıkları gazeteler ve kanallar da haftalar ve aylarca Cemal Kaşıkçı cinayetini canlı tuttular.
Ülkemizin devlet ve halk olarak Cemal Kaşıkçı’ya sahip çıkması ve katillerinin kesinlikle cezalandırılması için efor göstermesi ile başlayan süreç küresel bir kampanyaya dönüşünce, cinayetten suçlanan ülke de daha fazla sessiz kalamadı.
Medyamızın isimlerini teker teker afişe ettiği infaz timinin üyeleri Suudi Arabistan’da da yargılandı.
Buna ‘sözde yargılandı’ demek daha yanlışsız. Temel hatalı oldukları belirlenmiş bireyler beraat ettirilirken infaz timinin kıymetsiz üç-beş ismi idam cezasına çarptırıldı; fakat birkaç ay daha sonra onların cezaları da mahpusa çevrildi.
Timin değerli isimleri yakın vakit içinderda dünyanın değişik köşelerinde ortaya çıktılar.
Suud mahkemesi infaz timini kimin gorevlendirdiği bahsiyle hiç ilgilenmedi bile.
CIA ve BM tarafınca yürütülen soruşturmalar sonunda açıklanan raporlar, Cemal Kaşıkçı’nın, Suudi Arabistan idaresinden en üst seviyede gorevlendirilmiş bir tim tarafınca infaz edildiğini açıkça belirtmekte.
Raporlarda ‘en üst düzey’ isim olarak da anılıyor.
İnfazın üzerinden dört uzun yıl geçtikten ve bu ortada mevzuya ait binlerce makale, düzinelerce kitap ve onlarca belgesel yayınlandıktan daha sonra, Türkiye, ne olduysa ansızın tutum değiştirdi.
Mevzuyu yargılayan mahkeme, adalet bakanlığı, siyaset, yürümekte olan davayı, baştan beri yargılamanın kendi nazaranvi olduğunu belirtmiş, lakin her seferinde terslenmiş olan Suud mahkemelerine tevdi ediverdi.
Başta belirttim, politikler hal değiştirir, hükümetlerin siyasetleri değişir, bunlara alışkınız; lakin bu sefer sıra dışı bir süratli değişim kelam konusu.
Daha da kıymetlisi, niye bu biçimde bir sert viraja muhtaçlık duyulduğu da belirli değil.
‘‘Sıra Suudi Arabistan’la da barışmaya geldi’’ öne sürülen nedeninden öbür bir münasebet yok ortada.
Düzgün de bu dört yıl boyunca mevzuya ait yazılan onca yazı, yapılan onca yorum, gerçekleştirilen onca toplantı, şov yürüyüşü, telin mitingleri ve onlar yardımıyla ayağa kalkmış olan kamu vicdanı ne olacak?
niye kimseden bu yapılana aklı başında bir itiraz gelmiyor?
Müellifler, yorumcular, toplantılarda konuşanlar, davayı içeride ve dışarıda yerli ve küresel kamuoyuna mal edenler niye susuyor?
Politikler ve hükümetlere yakışan hal, millete sirayet ettirilince.. İşte bu hiç yakışık almıyor…
Cemal Kaşıkçı cinayetinde sergilenen tutum değişikliği, sert değişimi anlamakta zorlanan yurt haricinde, ülkemize karşı reaksiyonlara dönüşmek üzere.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden alınmıştır.
Siyasilere hal değiştirmek yakışır. Geçmişte tekraren parti değiştirmiş milletvekili görmüştük. Hükümetler de duruma göre siyasetlerini değiştirebilirler; geçmişte bunu doğal görmemizi sağlayacak örneklerle de karşılaşmıştık.
Lakin gazeteci Cemal Kaşıkçı’nın İstanbul’da infaz edilmesi ile başlayan süreçte, açılmış olan davayı sürdürmek yerine, onu infaz etmek üzere ülkemize gelmiş, kolay hazmedilmesi mümkün olmayan bir vahşetle cinayetlerini işlemiş, cesedini yok etmek için akla ziyan sistemlere başvurmuş katilleri, kendi memleketlerinin yargısına havale etmek evvelki örneklerin hiç birine benzemiyor.
Benzemiyor, zira Kaşıkçı cinayeti ülkemizin özel uğraşlarıyla dünya kamuoyunun bilgisi ve ilgisine kavuşmuştu.
Katiller infazlarını gerçekleştirmek üzere özel uçakla ülkemize gelmiş, başkonsolosluk binasını infaz mahalli olarak kullanmış, yanlarında getirdikleri kemik testeresiyle kurbanlarını modüllere ayırmış, bavullarına doldurdukları ceset modülleriyle geldikleri özel uçağa binerek ülkelerine dönmüşlerdi.
O denli olmadıysa niçini, Türkiye’nin -daha doğrusu siyasi iktidar ile onun yönlendirdiği devlet mekanizmasının- buna müsaade vermemesiydi.
İnfaz baştan sona devletin ilgili üniteleri tarafınca izlenmiş, yabanî aksiyon sesli olarak kaydedilmiş, daha da kıymetlisi, deliller yerli-yabancı medya aracılığıyla bütün dünya ile paylaşılmıştı.
Türkiye istemese dünyanın Kaşıkçı cinayetinden haberi olmayabilirdi.
Politikler bu vahşetten bütün boyutlarıyla dünyanın haberi olmasını istediler ve daha sonrasında başarılı bir medya kampanyasıyla mevzuyu küresel bir dava haline dönüştürdüler.
Gazeteciler, bütünüyle medya dünyası, meslektaşlarından birinin yazdıkları ve savundukları yüzünden amaç seçilmesini içlerine sindiremedikleri üzere, cinayetin işleniş biçimini kendilerine yapılmış üzere hissederek bunu daha evvel görülmemiş boyutlarda bir nefret kampanyasına dönüştürdüler.
Sırf yabancı medya değil, iktidar cephesinin prestij ettiği köşeler ile muteber saydıkları gazeteler ve kanallar da haftalar ve aylarca Cemal Kaşıkçı cinayetini canlı tuttular.
Ülkemizin devlet ve halk olarak Cemal Kaşıkçı’ya sahip çıkması ve katillerinin kesinlikle cezalandırılması için efor göstermesi ile başlayan süreç küresel bir kampanyaya dönüşünce, cinayetten suçlanan ülke de daha fazla sessiz kalamadı.
Medyamızın isimlerini teker teker afişe ettiği infaz timinin üyeleri Suudi Arabistan’da da yargılandı.
Buna ‘sözde yargılandı’ demek daha yanlışsız. Temel hatalı oldukları belirlenmiş bireyler beraat ettirilirken infaz timinin kıymetsiz üç-beş ismi idam cezasına çarptırıldı; fakat birkaç ay daha sonra onların cezaları da mahpusa çevrildi.
Timin değerli isimleri yakın vakit içinderda dünyanın değişik köşelerinde ortaya çıktılar.
Suud mahkemesi infaz timini kimin gorevlendirdiği bahsiyle hiç ilgilenmedi bile.
CIA ve BM tarafınca yürütülen soruşturmalar sonunda açıklanan raporlar, Cemal Kaşıkçı’nın, Suudi Arabistan idaresinden en üst seviyede gorevlendirilmiş bir tim tarafınca infaz edildiğini açıkça belirtmekte.
Raporlarda ‘en üst düzey’ isim olarak da anılıyor.
İnfazın üzerinden dört uzun yıl geçtikten ve bu ortada mevzuya ait binlerce makale, düzinelerce kitap ve onlarca belgesel yayınlandıktan daha sonra, Türkiye, ne olduysa ansızın tutum değiştirdi.
Mevzuyu yargılayan mahkeme, adalet bakanlığı, siyaset, yürümekte olan davayı, baştan beri yargılamanın kendi nazaranvi olduğunu belirtmiş, lakin her seferinde terslenmiş olan Suud mahkemelerine tevdi ediverdi.
Başta belirttim, politikler hal değiştirir, hükümetlerin siyasetleri değişir, bunlara alışkınız; lakin bu sefer sıra dışı bir süratli değişim kelam konusu.
Daha da kıymetlisi, niye bu biçimde bir sert viraja muhtaçlık duyulduğu da belirli değil.
‘‘Sıra Suudi Arabistan’la da barışmaya geldi’’ öne sürülen nedeninden öbür bir münasebet yok ortada.
Düzgün de bu dört yıl boyunca mevzuya ait yazılan onca yazı, yapılan onca yorum, gerçekleştirilen onca toplantı, şov yürüyüşü, telin mitingleri ve onlar yardımıyla ayağa kalkmış olan kamu vicdanı ne olacak?
niye kimseden bu yapılana aklı başında bir itiraz gelmiyor?
Müellifler, yorumcular, toplantılarda konuşanlar, davayı içeride ve dışarıda yerli ve küresel kamuoyuna mal edenler niye susuyor?
Politikler ve hükümetlere yakışan hal, millete sirayet ettirilince.. İşte bu hiç yakışık almıyor…
Cemal Kaşıkçı cinayetinde sergilenen tutum değişikliği, sert değişimi anlamakta zorlanan yurt haricinde, ülkemize karşı reaksiyonlara dönüşmek üzere.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden alınmıştır.