Fehmi Koru*
Ülkü Ocakları’nda genel başkanlık da yapmış Hacettepe Üniversitesi öğretim üyesi Doç. Sinan Ateş’in uğradığı suikast kolay bir cinayet olayı değil. Olayı bayağılaştırmak isteyenler, yanıtlarını, cinayetten kısa mühlet daha sonra yapıldığı biçimde cenaze merasimi için Bursa’da toplanan kitlenin kararlığından almış olmalılar.
Türkiye’de siyasi cinayetlere kurban giden aydınlar daima tıpkı akıbeti yaşıyorlar.
O akıbet şu: Ya kim vurduya gidiyor ve bunu sağlamak için kendilerine var olandan farklı bir kimlik atfediliyor ya da var olan kimlikleri öne çıkartılıp ‘olağan şüpheli’ bir yahut birden çok katil namzedi uyduruluyor.
Sonuçta olan, ateşin düştüğü ocağın fertlerine -kurbanların ailesine- oluyor.
Nitekim iki kız evladıyla acısını yaşayan Ayşe Ateş’in açıklamaları ortada.
İlk gün, şu açıklama geldi acılı eşten:
“Devletimiz, suçluları tespit edecek ve gereken cezayı verecek büyüklüktedir. Acımızı bir siyasi gereç haline getirmek, acımız üzerinden siyasi hesaplaşma yapmak isteyenlerden istirhamımız, ellerini vicdanlarına koymaları, acımıza hürmet duymalarıdır. Şu anda tek bir gerçek vardır: Sinan Ateş, hain bir suikaste kurban gitmiş Ülkücü şehittir. Onun manevi anısına hürmet göstermek isteyen herkesten tek beklentimiz duadır.”
sonrasındasında, bir parti genel lideri –Ümit Özdağ– aracılığıyla şu kelam bir daha ondan kamuoyuyla paylaşıldı:
Reklam
“Sinan’ı şehit edenler beni öldürmediklerine pişman olacaklar.”
Acılı bir eşten daha ileri çıkışlar beklenemezdi esasen.
Geçmişte siyasi kimliği bulunan yakınlarını emsal suikastlarda kaybetmiş insanlardan da, aksiyon daha sonrasında, sıcağı sıcağına, benzeri açıklamalar işittiğimizi hatırlıyorum.
Devlet ekseriyetle siyasi suikastların faillerini yakalayıp hesap sormakta fazla telaşlı davranmadı lakin.
Necip Hablemitoğlu’nu meskeninin yakınında katleden infaz timi lakin 20 yıl daha sonra cezaevine girdi.
İnfaz timini buyruk ve talimatıyla yönlendiren kişi aranırken kaçabilmişti. Bilerek isteyerek kaçırıldığından kuşku duyanlar oldu. Yakalandığı yabancı ülkede, Türkiye’ye iadesini beklediği günlerde, kendisini cinayetten sıyıracak savunmanın yapı taşlarını ördüğü şimdilerde anlaşılıyor.
Sinan Ateş’in uğradığı suikastın başına da birebir akıbetin gelmemesi nasıl sağlanacak?
Bu soruya karşılığı zorlaştıran birden çok tarafı de var bu hareketin: Evvelki emsal siyasi cinayetlerden daha ağır bir siyasi tarafı bulunuyor.
İşlendiği duyulur duyulmaz isimleri kamuoyuna yansımaya başlayan olası ‘olağan şüpheliler’ daima siyasi kimlikli bireyler. Merhumun da ortasında bulunduğu siyasi kitlenin örgütsel yapısı içerisinde yer alan bir grup insanlardan gözaltına alınanlar da oldu. Lakin o denli bir ismin, gözaltına alındığı gün, tabirine bile başvurulmadan, ‘ifadesinin daha sonradan alınacağı’ sebebi öne sürülerek özgür bırakıldığı öğrenildi.
“niçin?” sorusunun şimdilik yanıtı yok.
Merhumun ömrünü saflarında geçirdiği siyasi eğilimin temsilcileri aksiyona ait açıklama yapmazken, bayağı cinayetlerden hatalı bulunmuş bir hata örgütü önderinin suikastı farklı bir tarafa çeken açıklaması da işi zorlaştırıyor.
Ömrünün 12 yılını verdiği siyasi parti ile bir yıl genel başkanlığını yaptığı onunla irtibatlı örgüt siyasi suikasta uğrayan bu insanın katillerinin bulunmasını isteyecekler mi?
Yoksa, cürüm örgütü önderinin suçlamaları istikametinde mi bir hal alacaklar?
Uğur Mumcu suikastı daha sonrasında, cinayetin gerçek faillerinin bulunmasını kendilerinden talep ettikleri devletin bu biçimdeki sorumlusu olan bakan, o işin imkansızlığını, “Bir tuğla çekilirse bütün duvarın yıkılacağı” telaffuzuyla acılı eşe karşı tabir edebilmişti.
Çetin Emeç’in acılı eşinin, cinayetin gerçek failleri arayışında kendisinden yardım talep ettiği bir iş beşerinin, acılı eşe, “Bu bahsin üzerine gitmeyin” manasına gelecek bir tavsiyede bulunduğu da biliniyor.
Hrant Dink’in ailesi bireylerinin, devletin “İşte hatalı bunlar” diye takdim ettiği bireylerin suikastın planlanmasından icrasına kadar ifasında yer alan bütün hatalılar olduğundan kuşku duyduğundan da haberdarız.
Bu sefer da kararın daha evvelkilerden farklı olacağına inanmak güç.
Daha birinci günden mevzuya yaklaşım biçimi bunu düşündürüyor.
Ancak merhumun hayatının büyük kısmını vakfettiği Ülkücü topluluk bu zorluğu kolaya çevirmeyi başarabilir.
İçlerinden birinin, kendilerine liderlik yapmış bir kişiselyetin uğradığı suikastin faillerinin ortaya çıkartılması, şüphelilerin yargılanması ve cezalandırılması için devleti daima bakılırsave davet herkestilk evvel onlara düşen bir nazaranv.
Daha evvelki siyasi suikastlarda hayatlarını kaybetmiş olanların uğradığı akıbetin bu kez yaşanmaması sağlanırsa, tahminen evvelki olayların üstündeki sis perdesinin kaldırılmasının yolu da açılabilir.
Ülkücü topluluk bu alanda öncülüğü üzerlerine almayı başarabilmeli.
Merhumun ailesi üyelerinin devletten beklediğinin gerçekleşmesi lakin onlar bu nazaranvlerini aksatmazlarsa mümkün olabilir.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.
Ülkü Ocakları’nda genel başkanlık da yapmış Hacettepe Üniversitesi öğretim üyesi Doç. Sinan Ateş’in uğradığı suikast kolay bir cinayet olayı değil. Olayı bayağılaştırmak isteyenler, yanıtlarını, cinayetten kısa mühlet daha sonra yapıldığı biçimde cenaze merasimi için Bursa’da toplanan kitlenin kararlığından almış olmalılar.
Türkiye’de siyasi cinayetlere kurban giden aydınlar daima tıpkı akıbeti yaşıyorlar.
O akıbet şu: Ya kim vurduya gidiyor ve bunu sağlamak için kendilerine var olandan farklı bir kimlik atfediliyor ya da var olan kimlikleri öne çıkartılıp ‘olağan şüpheli’ bir yahut birden çok katil namzedi uyduruluyor.
Sonuçta olan, ateşin düştüğü ocağın fertlerine -kurbanların ailesine- oluyor.
Nitekim iki kız evladıyla acısını yaşayan Ayşe Ateş’in açıklamaları ortada.
İlk gün, şu açıklama geldi acılı eşten:
“Devletimiz, suçluları tespit edecek ve gereken cezayı verecek büyüklüktedir. Acımızı bir siyasi gereç haline getirmek, acımız üzerinden siyasi hesaplaşma yapmak isteyenlerden istirhamımız, ellerini vicdanlarına koymaları, acımıza hürmet duymalarıdır. Şu anda tek bir gerçek vardır: Sinan Ateş, hain bir suikaste kurban gitmiş Ülkücü şehittir. Onun manevi anısına hürmet göstermek isteyen herkesten tek beklentimiz duadır.”
sonrasındasında, bir parti genel lideri –Ümit Özdağ– aracılığıyla şu kelam bir daha ondan kamuoyuyla paylaşıldı:
Reklam
“Sinan’ı şehit edenler beni öldürmediklerine pişman olacaklar.”
Acılı bir eşten daha ileri çıkışlar beklenemezdi esasen.
Geçmişte siyasi kimliği bulunan yakınlarını emsal suikastlarda kaybetmiş insanlardan da, aksiyon daha sonrasında, sıcağı sıcağına, benzeri açıklamalar işittiğimizi hatırlıyorum.
Devlet ekseriyetle siyasi suikastların faillerini yakalayıp hesap sormakta fazla telaşlı davranmadı lakin.
Necip Hablemitoğlu’nu meskeninin yakınında katleden infaz timi lakin 20 yıl daha sonra cezaevine girdi.
İnfaz timini buyruk ve talimatıyla yönlendiren kişi aranırken kaçabilmişti. Bilerek isteyerek kaçırıldığından kuşku duyanlar oldu. Yakalandığı yabancı ülkede, Türkiye’ye iadesini beklediği günlerde, kendisini cinayetten sıyıracak savunmanın yapı taşlarını ördüğü şimdilerde anlaşılıyor.
Sinan Ateş’in uğradığı suikastın başına da birebir akıbetin gelmemesi nasıl sağlanacak?
Bu soruya karşılığı zorlaştıran birden çok tarafı de var bu hareketin: Evvelki emsal siyasi cinayetlerden daha ağır bir siyasi tarafı bulunuyor.
İşlendiği duyulur duyulmaz isimleri kamuoyuna yansımaya başlayan olası ‘olağan şüpheliler’ daima siyasi kimlikli bireyler. Merhumun da ortasında bulunduğu siyasi kitlenin örgütsel yapısı içerisinde yer alan bir grup insanlardan gözaltına alınanlar da oldu. Lakin o denli bir ismin, gözaltına alındığı gün, tabirine bile başvurulmadan, ‘ifadesinin daha sonradan alınacağı’ sebebi öne sürülerek özgür bırakıldığı öğrenildi.
“niçin?” sorusunun şimdilik yanıtı yok.
Merhumun ömrünü saflarında geçirdiği siyasi eğilimin temsilcileri aksiyona ait açıklama yapmazken, bayağı cinayetlerden hatalı bulunmuş bir hata örgütü önderinin suikastı farklı bir tarafa çeken açıklaması da işi zorlaştırıyor.
Ömrünün 12 yılını verdiği siyasi parti ile bir yıl genel başkanlığını yaptığı onunla irtibatlı örgüt siyasi suikasta uğrayan bu insanın katillerinin bulunmasını isteyecekler mi?
Yoksa, cürüm örgütü önderinin suçlamaları istikametinde mi bir hal alacaklar?
Uğur Mumcu suikastı daha sonrasında, cinayetin gerçek faillerinin bulunmasını kendilerinden talep ettikleri devletin bu biçimdeki sorumlusu olan bakan, o işin imkansızlığını, “Bir tuğla çekilirse bütün duvarın yıkılacağı” telaffuzuyla acılı eşe karşı tabir edebilmişti.
Çetin Emeç’in acılı eşinin, cinayetin gerçek failleri arayışında kendisinden yardım talep ettiği bir iş beşerinin, acılı eşe, “Bu bahsin üzerine gitmeyin” manasına gelecek bir tavsiyede bulunduğu da biliniyor.
Hrant Dink’in ailesi bireylerinin, devletin “İşte hatalı bunlar” diye takdim ettiği bireylerin suikastın planlanmasından icrasına kadar ifasında yer alan bütün hatalılar olduğundan kuşku duyduğundan da haberdarız.
Bu sefer da kararın daha evvelkilerden farklı olacağına inanmak güç.
Daha birinci günden mevzuya yaklaşım biçimi bunu düşündürüyor.
Ancak merhumun hayatının büyük kısmını vakfettiği Ülkücü topluluk bu zorluğu kolaya çevirmeyi başarabilir.
İçlerinden birinin, kendilerine liderlik yapmış bir kişiselyetin uğradığı suikastin faillerinin ortaya çıkartılması, şüphelilerin yargılanması ve cezalandırılması için devleti daima bakılırsave davet herkestilk evvel onlara düşen bir nazaranv.
Daha evvelki siyasi suikastlarda hayatlarını kaybetmiş olanların uğradığı akıbetin bu kez yaşanmaması sağlanırsa, tahminen evvelki olayların üstündeki sis perdesinin kaldırılmasının yolu da açılabilir.
Ülkücü topluluk bu alanda öncülüğü üzerlerine almayı başarabilmeli.
Merhumun ailesi üyelerinin devletten beklediğinin gerçekleşmesi lakin onlar bu nazaranvlerini aksatmazlarsa mümkün olabilir.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.