Fehmi Koru*
Dünün dünya kupası birinci tipinin son müsabakası olan Arjantin-Polonya maçının bitmesine yakın tuhaf bir duruma tanıklık ettim. İki golle önde olan Arjantin bir üst tipe çıkmayı bu biçimdece garantilediği biçimde karşı kaleye ataklarını artırdı; buna karşılık tıpkı hedefe kilitlenmesi gereken argümanlı Polonya grubu maçı dengelemeyi bıraktı, bütünüyle savunmaya geçti.
Futbolun bütün kurallarının aksine…
Normalde önde olan ve emeline eren kadro maçın sonuna yanlışsız durumunu koruyabilmek için Polonya üzere davranır; buna karşılık geride olan ve yenilmeye yüz tutan grup ise Arjantin gibi…
Hatta oyun, yenilmeye yüz tutan grubun geriye dönüş gayreti yüzünden sertleşir de… Dün akşamki maçın son kısmında ise, aslında futbolcuları sertlikleriyle ünlü Polonya, dünyanın en nazik, en sportmen kadrosu haline dönüştü.
Peki de niye bu biçimde bir tuhaflık yaşandı maçta?
Meksikalı oyuncular Polonyalı rakiplerinden daha fazla faul yapmıştı rakip gruplara; Polonya ekibi, bu tıbbın son maçında, maçın bitmesine az kala, bir gol daha yememeye ve sertlikten uzak durup kart görmemeye çalıştı.
O taktikle de başarılı oldu ve rakibine yenildiği biçimde kupaya devam hakkı kazandı.
‘Fair play’ denilen oyun nezaketine ahenk yardımıyla…
Görüyorsunuz, vakit zaman Roma devri gladyatörlerini andıran müsabakalara da şahit olunan futbolda bile, başarıyı nezaket belirleyebiliyor…
Ya da kurallar…
Kendilerine daha fazla uyana daha olumlu davranmayı sağlayan kurallar…
Politika, hiç değilse bizde uygulanan biçimiyle, futbol için düşünülmüş ‘fair play’ manası taşıyan bir kurala -veya kurallar bütününe- sahip görünmüyor güya.
Politikacılar içinde başarılı olmanın yolu, nezaketi elden bırakmak ve uğraş alanları olan siyasetin doğal kurallarına riayet etmemekten geçiyor gibi…
Üst perdeden konuşmak haydi her neyse, karşı taraftan nezaket beklendiği ve aksi davranışları cezalandırmak için yargıya başvurulabildiği biçimde, birebir nazik davranış üslubuna kendisinin de uyması gerektiğini hatırlayan pek çıkmıyor.
Sonuçta, siyaset alanına hakim olan üslup günlük hayatta kolay insanlara kadar inebiliyor.
Toplum olarak bu durumdan dolayı kayba uğradığımız kesin.
Futbola ilgi duymayan ve “Dünya kupasında oynayanlar içinde Türkiye ulusal ekibi var mı?” diye soran bir yakınıma, son müsabakayı izlenebilir kılmak için, “Türkiye ekip olarak yok fakat alanda Türkler var” dedim.
Alman ulusal kadrosunun birinci 11’nde İlkay Gündoğan var… Mesut Özil de senelerca o formayı taşıdı. Emre Can hala taşıyor.
İsviçre ulusal ekibinin başında teknik yönetici olarak Murat Yakın bulunuyor…
Tuhaf kaçabileceği için, Katar’a gelme hakkını kazanamayan bizim ulusal grubun başında bir Alman hoca bulunduğunu söylemedim.
Yerelde, yenilen her ekibimizin uğradığı hezimetlerin akabinde, kabahati hocalar, oyuncular ve kendilerinde arayacak yerde, yöneticilerin daima hakemleri suçlaması ve deva olarak da, bir daha tıpkı yöneticilerin, maçları yabancı hakemlere yönettirme tekliflerini de kendime sakladım.
Milli ekipte işler yolunda gitmeyince, Futbol Federasyonu, “İşte grubun başına yabancı hoca bile getirdik” mazeretine sığınıyor bizde.
Futbol ulusal kadromuzun en değerli oyuncu kaynağı, diğer ülkelerde doğmuş, oralarda yetişmiş ve birden fazla yurtharicinde oynayan futbolcular aslına bakarsan…
Kendi hakemlerimize güvenmeyip devayı öbür ülkelerden hakem transfer etmede arayabiliyoruz.
Hakemlerimiz de, niçinse, bu biçimde bir teklife mahal vermemek için özel gayret gösterir görünmüyorlar.
Bereket siyaset alanında çabucak hemen takımları yabancılarla destek etme hareketi başlamadı.
Yabancı siyasetçilerle destek yerine, yurtharicinde çeşitli alanlarda başarılı olmuş kendi insanlarımızdan yararlanma yoluna gitmekle yetiniliyor.
Rahmetli Özal o denli bir genç kadroyu resmen ithal edip değerli bakılırsavlere getirmişti; oradan başlayan bir alışkanlık bu.
Gelenler ya buradaki kuralları tam benimseyemedikleri için kısa mühlet daha sonra geldikleri yere döndüler ya da buradaki koşullara ahenk sağlayıp ortadaki farkı kendileri ortadan kaldırdılar.
Dışarıda futbola başlayıp oralarda başarılı olmuş, yabancı gruplar tarafınca el üstünde tutulan Türk oyuncuların da, yollarını şaşırıp ülkemize geldiklerinde, kararlarının ne kadar yanlış olduğunu kısa müddette anladıkları oluyor.
Futbolda son meselai dün akşamki maçla bir üst cinse yükselme olayında gördüğümüz cinsten ‘fair play’ manasına gelebilecek kurallar, siyaset alanında ‘demokrasi’ kavramı içerisinde yer alıyor.
Demokrasi, futboldaki ekipler içindeki rekabet üzere, partiler ortası rekabete dayanıyor. Kadrolar yeniyor, yeniliyor, şampiyon olma çabası içerisinde çabalıyor.
Politikada da seçime kadar kendini beğendirmeye çalışıyor partiler, gözleri iktidar olmakta.
İkisinde de hakemlik kuruluşu var. Siyasetin hakemi halk, seçmenler…
Futbolda hakemi aldatmanın cezası sarı kart. Siyasette da halkı aldatmaya çalışmanın bir cezası olması lazım.
Halkın aldatılmak istendiğini anlaması durumunda ceza kesmeye hazırlandığını ve o cezayı seçimlerde kestiğini biliyoruz.
Politikacılar da bunu akıllarında tutup bilhassa seçime yaklaşılırken ona nazaran davranmalı.
‘Fair play’ kurallarına da uyarak…
Polonya ekibi futbolun ‘fair play’ kuralı yardımıyla bir üst tipe geçmeyi başardı.
Meksika ekibi oyuncuları fazla faul yaptığı için turnuvadan elendi.
Bu durum bize -ve olağan bilhassa de politikacılarımıza- bir şeyler söylemeli.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.
Dünün dünya kupası birinci tipinin son müsabakası olan Arjantin-Polonya maçının bitmesine yakın tuhaf bir duruma tanıklık ettim. İki golle önde olan Arjantin bir üst tipe çıkmayı bu biçimdece garantilediği biçimde karşı kaleye ataklarını artırdı; buna karşılık tıpkı hedefe kilitlenmesi gereken argümanlı Polonya grubu maçı dengelemeyi bıraktı, bütünüyle savunmaya geçti.
Futbolun bütün kurallarının aksine…
Normalde önde olan ve emeline eren kadro maçın sonuna yanlışsız durumunu koruyabilmek için Polonya üzere davranır; buna karşılık geride olan ve yenilmeye yüz tutan grup ise Arjantin gibi…
Hatta oyun, yenilmeye yüz tutan grubun geriye dönüş gayreti yüzünden sertleşir de… Dün akşamki maçın son kısmında ise, aslında futbolcuları sertlikleriyle ünlü Polonya, dünyanın en nazik, en sportmen kadrosu haline dönüştü.
Peki de niye bu biçimde bir tuhaflık yaşandı maçta?
Meksikalı oyuncular Polonyalı rakiplerinden daha fazla faul yapmıştı rakip gruplara; Polonya ekibi, bu tıbbın son maçında, maçın bitmesine az kala, bir gol daha yememeye ve sertlikten uzak durup kart görmemeye çalıştı.
O taktikle de başarılı oldu ve rakibine yenildiği biçimde kupaya devam hakkı kazandı.
‘Fair play’ denilen oyun nezaketine ahenk yardımıyla…
Görüyorsunuz, vakit zaman Roma devri gladyatörlerini andıran müsabakalara da şahit olunan futbolda bile, başarıyı nezaket belirleyebiliyor…
Ya da kurallar…
Kendilerine daha fazla uyana daha olumlu davranmayı sağlayan kurallar…
Politika, hiç değilse bizde uygulanan biçimiyle, futbol için düşünülmüş ‘fair play’ manası taşıyan bir kurala -veya kurallar bütününe- sahip görünmüyor güya.
Politikacılar içinde başarılı olmanın yolu, nezaketi elden bırakmak ve uğraş alanları olan siyasetin doğal kurallarına riayet etmemekten geçiyor gibi…
Üst perdeden konuşmak haydi her neyse, karşı taraftan nezaket beklendiği ve aksi davranışları cezalandırmak için yargıya başvurulabildiği biçimde, birebir nazik davranış üslubuna kendisinin de uyması gerektiğini hatırlayan pek çıkmıyor.
Sonuçta, siyaset alanına hakim olan üslup günlük hayatta kolay insanlara kadar inebiliyor.
Toplum olarak bu durumdan dolayı kayba uğradığımız kesin.
Futbola ilgi duymayan ve “Dünya kupasında oynayanlar içinde Türkiye ulusal ekibi var mı?” diye soran bir yakınıma, son müsabakayı izlenebilir kılmak için, “Türkiye ekip olarak yok fakat alanda Türkler var” dedim.
Alman ulusal kadrosunun birinci 11’nde İlkay Gündoğan var… Mesut Özil de senelerca o formayı taşıdı. Emre Can hala taşıyor.
İsviçre ulusal ekibinin başında teknik yönetici olarak Murat Yakın bulunuyor…
Tuhaf kaçabileceği için, Katar’a gelme hakkını kazanamayan bizim ulusal grubun başında bir Alman hoca bulunduğunu söylemedim.
Yerelde, yenilen her ekibimizin uğradığı hezimetlerin akabinde, kabahati hocalar, oyuncular ve kendilerinde arayacak yerde, yöneticilerin daima hakemleri suçlaması ve deva olarak da, bir daha tıpkı yöneticilerin, maçları yabancı hakemlere yönettirme tekliflerini de kendime sakladım.
Milli ekipte işler yolunda gitmeyince, Futbol Federasyonu, “İşte grubun başına yabancı hoca bile getirdik” mazeretine sığınıyor bizde.
Futbol ulusal kadromuzun en değerli oyuncu kaynağı, diğer ülkelerde doğmuş, oralarda yetişmiş ve birden fazla yurtharicinde oynayan futbolcular aslına bakarsan…
Kendi hakemlerimize güvenmeyip devayı öbür ülkelerden hakem transfer etmede arayabiliyoruz.
Hakemlerimiz de, niçinse, bu biçimde bir teklife mahal vermemek için özel gayret gösterir görünmüyorlar.
Bereket siyaset alanında çabucak hemen takımları yabancılarla destek etme hareketi başlamadı.
Yabancı siyasetçilerle destek yerine, yurtharicinde çeşitli alanlarda başarılı olmuş kendi insanlarımızdan yararlanma yoluna gitmekle yetiniliyor.
Rahmetli Özal o denli bir genç kadroyu resmen ithal edip değerli bakılırsavlere getirmişti; oradan başlayan bir alışkanlık bu.
Gelenler ya buradaki kuralları tam benimseyemedikleri için kısa mühlet daha sonra geldikleri yere döndüler ya da buradaki koşullara ahenk sağlayıp ortadaki farkı kendileri ortadan kaldırdılar.
Dışarıda futbola başlayıp oralarda başarılı olmuş, yabancı gruplar tarafınca el üstünde tutulan Türk oyuncuların da, yollarını şaşırıp ülkemize geldiklerinde, kararlarının ne kadar yanlış olduğunu kısa müddette anladıkları oluyor.
Futbolda son meselai dün akşamki maçla bir üst cinse yükselme olayında gördüğümüz cinsten ‘fair play’ manasına gelebilecek kurallar, siyaset alanında ‘demokrasi’ kavramı içerisinde yer alıyor.
Demokrasi, futboldaki ekipler içindeki rekabet üzere, partiler ortası rekabete dayanıyor. Kadrolar yeniyor, yeniliyor, şampiyon olma çabası içerisinde çabalıyor.
Politikada da seçime kadar kendini beğendirmeye çalışıyor partiler, gözleri iktidar olmakta.
İkisinde de hakemlik kuruluşu var. Siyasetin hakemi halk, seçmenler…
Futbolda hakemi aldatmanın cezası sarı kart. Siyasette da halkı aldatmaya çalışmanın bir cezası olması lazım.
Halkın aldatılmak istendiğini anlaması durumunda ceza kesmeye hazırlandığını ve o cezayı seçimlerde kestiğini biliyoruz.
Politikacılar da bunu akıllarında tutup bilhassa seçime yaklaşılırken ona nazaran davranmalı.
‘Fair play’ kurallarına da uyarak…
Polonya ekibi futbolun ‘fair play’ kuralı yardımıyla bir üst tipe geçmeyi başardı.
Meksika ekibi oyuncuları fazla faul yaptığı için turnuvadan elendi.
Bu durum bize -ve olağan bilhassa de politikacılarımıza- bir şeyler söylemeli.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.