Fehmi Koru*
Daha evvelde AK Parti’nin seçim kampanyasını dün Nef stadyumunda düzenleyeceği “Cumhurbaşkanı Erdoğan ile Büyük İstanbul Buluşması” ismini verdikleri bir toplantı ile başlatacağını haber aldıkları için mi, Millet İttifakı’nı oluşturan altı parti önderleri kendi rutin toplantılarını bugün yapıyorlar, emin olun bilmiyorum.
Belki de, AK Parti’nin seçim kampanyasını İstanbul’dan başlatan stadyum mitingi ile ‘6’lı masa’ başkanlarının buluşmalarının birbirini izlemesi, eskilerin tabiriyle, bir ‘tevafuk’ kararı olmuştur.
İster tesadüf yahut tevafuk, ister planlı olsun, olanın muhalefet açısından yeterli -hatta hayırlı- olduğunu sanıyorum.
Umarım, uyanmalarına ve bu akşamki buluşmalarından itibaren de hesaplarını bir daha gözden geçirmelerine vesile olur bu durum.
“Cumhurbaşkanı Erdoğan ile Büyük İstanbul Buluşması”, her bakımdan muhalefet için bir ihtar manası taşıyor zira.
Muhalefet, seçimi kazanmanın çantada keklik olduğundan, sandık ortaya geldiğinde, vatandaşın iktidar bakılırsavini kendilerine vereceğinden ve belirleyecekleri adayı da cumhurbaşkanı seçeceklerinden epeyce emin.
Adeta gün sayıyor muhalefet. O ortada da vakit doldurmak için buluşup sofra muhabbeti yapıyorlar manzarası veriyor.
Ülkede problemler yaşandığının farkında geniş kitleler, AK Parti’ye oy vermiş olanlar da bunun farkında. Meşakkatlerin kendilerine en çok dokunduğu bireyler ve onların oluşturdukları kitleler bunlar. Şikayet etmesine ediyorlar da. Lakin önlerine getirilen sandığa, şikayetlerinin değil umutlarının yapıtı olan oyu bırakacaklarını da aşikâr ediyorlar.
Şikayetleri iktidardan, fakat umutları bir daha iktidarda.
Daha doğrusu, meselelerinin tahlili konusunda önlerine sunulan muhalefet seçeneğini çabucak hemen tercih edilir bulmadıklarını muhakkak ediyorlar.
“Çözerse bir daha reis çözer sorunları” demiş AK Parti’nin stat mitinginde konuştuğu bireyler gazeteci Hasret Gürses’e…
Muhalefet “Hayır çözemez, AK Parti meselelerin niçini” diyedursun, bu telaffuzları kendilerinden oy almayı bekledikleri kitleleri ikna etmede kâfi görünmüyor.
Seçimlerde kullanılacak oyların gideceği adresi belirlemede tenkitlerin hissesi da hiç kuşkusuz olacaktır, lakin insanların büyük çoğunluğunun temel beklediğinin daha yeterli bir hayat umudu olduğu da kesinlikle.
Herbiçimde şu kademede üzerinde düşünülmeyi hak eden soru şu: Muhalefet oy beklediği kitlelere onların istediği umudu verebiliyor mu? Veremiyorsa, bunun niçini-sebepleri ne olabilir?
Bu akşam bir daha bir ortaya gelecek altı parti başkanı bu temel soruya yanıt arasalar âlâ olur.
Onlar ise, üzerinde mutabık kaldıkları 100 unsurdan oluşan bir anayasa değişikliği teklifini kamuoyuyla paylaşmaya hazırlanıyorlar. Külfetlerin temelinde son birkaç yılı tesiri altında tutan ‘cumhurbaşkanlığı hükümet sistemi’ olduğunda hemfikirler ve onun yerine güçlendirilmiş parlamenter sistemi getirmeyi öngörüyorlar ya, anayasa tekliflerini okuyanların kendilerine hak vereceklerini ve günü geldiğinde oylarını partilerine yönlendireceklerini düşünüyorlar.
İngiltere’de, Fransa’da, İtalya’da beşerler siyasi kararlarını o denli oluşturuyorlar. O sayede iktidarlar fazla zorlanmadan değişiyor oralarda. Bizde de birebiri niye olmasın?
bu biçimde düşündüklerini belirli ediyor ‘6’lı masa’ liderleri…
Hesapları tutarsa ne ala…
Ya tutmazsa?
Futbol, daha doğrusu dünya kupası müsabakaları ile siyaset içinde kurduğum benzerlik burada devreye giriyor.
Dünya kupasına ‘şampiyonluğun favorisi’ olarak giren ülkelerin ulusal gruplarının -hiç değilse büyük bölümünün- hesaplarının tutmadığı bu turnuvanın birinci günlerinden itibaren anlaşıldı. Çağdaş futbol farklı oynanıyor ve favori ekipler kendileriyle birebir seviyede çaba edildiğinde alandan yenilerek ayrılabiliyorlar.
Gücü az bir grup favori ekibi yenebiliyor, favori kadrosu yenen kendisinden daha az kuvvetli bir ekibe yenilebiliyor.
Turnuva öncesinde yapılan hesapların aldatıcı olduğu daha birinci cinste ortaya çıkıverdi.
Yarın-öbür gün sandık ortaya geldiğinde, yaşanan ıstıraplardan ve muhalefetin tespitlerine bakılırsa o külfetlerin niçini olan iktidardan duyulan rahatsızlık, daha evvel AK Parti’ye oy vermiş bireyler ve kitleleri yeni bir tercihte bulunmaya yöneltir mi?
Son lokal seçimde, azımsanmayacak sayıda büyükşehir belediyesinde yaşandığı gibi…
Özellikle İstanbul seçiminde Ekrem İmamoğlu üzere fazla büyük sayılmayacak bir belediyenin İstanbul’un bütününde bile tanınmayan lideri, karşısına çıkartılan eski başbakan ve TBMM lideri AK Parti adayını yenebilmişti.
aynı vakitte AK Parti önderi de olan Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın “Ona değil, oyunuzu bana vereceksiniz” ikazına rağmen…
gorebildiğim kadarıyla, Erdoğan’ın ve partisinin yenildiği o seçimden kendilerine dönük dersi AK Parti ve Erdoğan çıkarmış durumda. Dün başlatılan seçim kampanyasının eksenini de çıkardıkları derse göre kurmuş görünüyorlar.
Muhalefet ise, o seçimi nasıl kazandığının üzerinde pek durmuyor üzere; hiç değilse o denli davranıyor.
Adayın kişiliği fazla önemsenmiyor. [Aday Ekrem İmamoğlu değil de öteki biri olsaydı İstanbul’da kazanabilir miydi?]
“Kimi khalbukik kazanır” anlayışı hakim.
Diyelim hesapları tuttu ve cumhurbaşkanı kendi adayları seçildi, Meclis’e de kıymetli sayıda milletvekili sokabildiler. Anayasayı değiştirebilecekleri bir çoğunluğa ulaşabilmeleri ihtimali var mı?
Yok.
Öyleyse mesailerini bütünüyle anayasa değişikliği paketine vermelerinin manası ne?
Çok eski bir televizyon reklamında, kravatına kadar üzeri düzgün lakin pantolon giymeyi unutmuş bir adam, kapısının önünde, “Bir eksiklik var, lakin ne?” diye soruyordu.
“Pantolonun yok be adam” diyesim geliyordu o reklamı her gördüğümde.
Bugün de tıpkı kalıp reaksiyon, dudağıma yerleşik.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.
Daha evvelde AK Parti’nin seçim kampanyasını dün Nef stadyumunda düzenleyeceği “Cumhurbaşkanı Erdoğan ile Büyük İstanbul Buluşması” ismini verdikleri bir toplantı ile başlatacağını haber aldıkları için mi, Millet İttifakı’nı oluşturan altı parti önderleri kendi rutin toplantılarını bugün yapıyorlar, emin olun bilmiyorum.
Belki de, AK Parti’nin seçim kampanyasını İstanbul’dan başlatan stadyum mitingi ile ‘6’lı masa’ başkanlarının buluşmalarının birbirini izlemesi, eskilerin tabiriyle, bir ‘tevafuk’ kararı olmuştur.
İster tesadüf yahut tevafuk, ister planlı olsun, olanın muhalefet açısından yeterli -hatta hayırlı- olduğunu sanıyorum.
Umarım, uyanmalarına ve bu akşamki buluşmalarından itibaren de hesaplarını bir daha gözden geçirmelerine vesile olur bu durum.
“Cumhurbaşkanı Erdoğan ile Büyük İstanbul Buluşması”, her bakımdan muhalefet için bir ihtar manası taşıyor zira.
Muhalefet, seçimi kazanmanın çantada keklik olduğundan, sandık ortaya geldiğinde, vatandaşın iktidar bakılırsavini kendilerine vereceğinden ve belirleyecekleri adayı da cumhurbaşkanı seçeceklerinden epeyce emin.
Adeta gün sayıyor muhalefet. O ortada da vakit doldurmak için buluşup sofra muhabbeti yapıyorlar manzarası veriyor.
Ülkede problemler yaşandığının farkında geniş kitleler, AK Parti’ye oy vermiş olanlar da bunun farkında. Meşakkatlerin kendilerine en çok dokunduğu bireyler ve onların oluşturdukları kitleler bunlar. Şikayet etmesine ediyorlar da. Lakin önlerine getirilen sandığa, şikayetlerinin değil umutlarının yapıtı olan oyu bırakacaklarını da aşikâr ediyorlar.
Şikayetleri iktidardan, fakat umutları bir daha iktidarda.
Daha doğrusu, meselelerinin tahlili konusunda önlerine sunulan muhalefet seçeneğini çabucak hemen tercih edilir bulmadıklarını muhakkak ediyorlar.
“Çözerse bir daha reis çözer sorunları” demiş AK Parti’nin stat mitinginde konuştuğu bireyler gazeteci Hasret Gürses’e…
Muhalefet “Hayır çözemez, AK Parti meselelerin niçini” diyedursun, bu telaffuzları kendilerinden oy almayı bekledikleri kitleleri ikna etmede kâfi görünmüyor.
Seçimlerde kullanılacak oyların gideceği adresi belirlemede tenkitlerin hissesi da hiç kuşkusuz olacaktır, lakin insanların büyük çoğunluğunun temel beklediğinin daha yeterli bir hayat umudu olduğu da kesinlikle.
Herbiçimde şu kademede üzerinde düşünülmeyi hak eden soru şu: Muhalefet oy beklediği kitlelere onların istediği umudu verebiliyor mu? Veremiyorsa, bunun niçini-sebepleri ne olabilir?
Bu akşam bir daha bir ortaya gelecek altı parti başkanı bu temel soruya yanıt arasalar âlâ olur.
Onlar ise, üzerinde mutabık kaldıkları 100 unsurdan oluşan bir anayasa değişikliği teklifini kamuoyuyla paylaşmaya hazırlanıyorlar. Külfetlerin temelinde son birkaç yılı tesiri altında tutan ‘cumhurbaşkanlığı hükümet sistemi’ olduğunda hemfikirler ve onun yerine güçlendirilmiş parlamenter sistemi getirmeyi öngörüyorlar ya, anayasa tekliflerini okuyanların kendilerine hak vereceklerini ve günü geldiğinde oylarını partilerine yönlendireceklerini düşünüyorlar.
İngiltere’de, Fransa’da, İtalya’da beşerler siyasi kararlarını o denli oluşturuyorlar. O sayede iktidarlar fazla zorlanmadan değişiyor oralarda. Bizde de birebiri niye olmasın?
bu biçimde düşündüklerini belirli ediyor ‘6’lı masa’ liderleri…
Hesapları tutarsa ne ala…
Ya tutmazsa?
Futbol, daha doğrusu dünya kupası müsabakaları ile siyaset içinde kurduğum benzerlik burada devreye giriyor.
Dünya kupasına ‘şampiyonluğun favorisi’ olarak giren ülkelerin ulusal gruplarının -hiç değilse büyük bölümünün- hesaplarının tutmadığı bu turnuvanın birinci günlerinden itibaren anlaşıldı. Çağdaş futbol farklı oynanıyor ve favori ekipler kendileriyle birebir seviyede çaba edildiğinde alandan yenilerek ayrılabiliyorlar.
Gücü az bir grup favori ekibi yenebiliyor, favori kadrosu yenen kendisinden daha az kuvvetli bir ekibe yenilebiliyor.
Turnuva öncesinde yapılan hesapların aldatıcı olduğu daha birinci cinste ortaya çıkıverdi.
Yarın-öbür gün sandık ortaya geldiğinde, yaşanan ıstıraplardan ve muhalefetin tespitlerine bakılırsa o külfetlerin niçini olan iktidardan duyulan rahatsızlık, daha evvel AK Parti’ye oy vermiş bireyler ve kitleleri yeni bir tercihte bulunmaya yöneltir mi?
Son lokal seçimde, azımsanmayacak sayıda büyükşehir belediyesinde yaşandığı gibi…
Özellikle İstanbul seçiminde Ekrem İmamoğlu üzere fazla büyük sayılmayacak bir belediyenin İstanbul’un bütününde bile tanınmayan lideri, karşısına çıkartılan eski başbakan ve TBMM lideri AK Parti adayını yenebilmişti.
aynı vakitte AK Parti önderi de olan Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın “Ona değil, oyunuzu bana vereceksiniz” ikazına rağmen…
gorebildiğim kadarıyla, Erdoğan’ın ve partisinin yenildiği o seçimden kendilerine dönük dersi AK Parti ve Erdoğan çıkarmış durumda. Dün başlatılan seçim kampanyasının eksenini de çıkardıkları derse göre kurmuş görünüyorlar.
Muhalefet ise, o seçimi nasıl kazandığının üzerinde pek durmuyor üzere; hiç değilse o denli davranıyor.
Adayın kişiliği fazla önemsenmiyor. [Aday Ekrem İmamoğlu değil de öteki biri olsaydı İstanbul’da kazanabilir miydi?]
“Kimi khalbukik kazanır” anlayışı hakim.
Diyelim hesapları tuttu ve cumhurbaşkanı kendi adayları seçildi, Meclis’e de kıymetli sayıda milletvekili sokabildiler. Anayasayı değiştirebilecekleri bir çoğunluğa ulaşabilmeleri ihtimali var mı?
Yok.
Öyleyse mesailerini bütünüyle anayasa değişikliği paketine vermelerinin manası ne?
Çok eski bir televizyon reklamında, kravatına kadar üzeri düzgün lakin pantolon giymeyi unutmuş bir adam, kapısının önünde, “Bir eksiklik var, lakin ne?” diye soruyordu.
“Pantolonun yok be adam” diyesim geliyordu o reklamı her gördüğümde.
Bugün de tıpkı kalıp reaksiyon, dudağıma yerleşik.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.