Fehmi Koru*
Benzerlikleri bir tek ben mi bakılırsabiliyorum?
CHP’li bir milletvekili, bir TV programında kendisine yöneltilen, ‘‘İktidara gelirseniz HDP’ye bakanlık verir misiniz?’’ sorusuna olumlu yanıt verdiği için kıyamet kopuyor. Gürültü yoğunlukla iktidar cephesinden geliyor lakin Millet İttifakı içerisinde yer alan partiler içinde da bu kelamlara tahammül edemeyenler olduğu anlaşılıyor.
HDP, hani olmaz ya, sandıktan birinci parti çıksa yahut aday çıkaracağı cumhurbaşkanı adayı halktan kâfi oy alıp rakiplerini geçse ne olur?
Hükümet kurdurulmaz, cumhurbaşkanı bulunmasına geçit verilmez herbiçimde.
Fantezi mi geliyor? Hayır. Bunlar demokratik olma argümanlı ülkemizin siyasi gerçeği. HDP ‘istenmeyen öteki’ çünkü…
Bugün bu biçimde, fakat dün öteki parti/ler ‘istenmeyen öteki’ idi…
Türkiye’de siyasi sistem, 1960’ların sonuna kadar, Necmettin Erbakan’ın şahsında temsil edilen fikrin partileşip iktidar arayışına girmesine müsaade vermedi. Erbakan bu mahzuru Ulusal Nizam Partisi (MNP) ile aşmayı denedi (1970).
MNP kapatıldı (1971).
Erbakan yılmadı, 12 Mart (1971) askeri müdahalesi akabinde bu sefer Ulusal Selamet Partisi (MSP) ile mahzuru aşma teşebbüsünde bulundu. MSP, 1973 genel seçiminden, 48 milletvekili ile, hükümeti kurmak isteyecek iki blokun -AP ve CHP’nin- partilerine bu imkanı sağlayabilecek ‘anahtar parti’ olarak çıktı ve CHP ile koalisyon ortağı olarak hükümette yer aldı.
İşte o hükümetin kuruluşu öncesinde yaşananları hatırlayanlar için bugün HDP’ye uygun görülen durum herbiçimde fazla yardırgatıcı değildir. O devirde ‘istenmeyen öteki’ MSP’ydi.
CHP’nin bu biçimdeki önderi Bülent Ecevit, Erbakan ve partisinin önüne konulan pürüzün aşılmasında, ‘tarihsel yanılgı’ çıkışıyla, yardımcı olmuştu.
MSP de 12 Eylül (1980) darbesi akabinde kapatıldı; Erbakan ve arkadaşları idam tehdidiyle yargılandılar da.
‘Ötekileşme’ Erbakan için daima sürdü.
Kurduğu Refah ve Fazilet partileri de bir daha kapatıldılar.
aynı vakitte Refah Partisi 1995 seçiminden birinci parti olarak çıktığı ve sistem Erbakan’ın başbakan bulunmasına sıradan direndikten daha sonra, Tansu Çiller’in başında bulunduğu DYP ile ‘Refahyol’ ismiyle hükümet kurup başbakan da olduğu biçimde (1996)…
‘Post-modern darbe’ diye anılan 28 Şubat’ın (1997) gerisindeki güçler yahut siyasi sistem, ‘istenmeyen öteki’ bilinen bir partinin -o periyotta Refah Partisi’nin- iktidarı teslim almasına sırf bir yıl tahammül edebilmişti.
Hatırlamayan bizim jenerasyondan olanlar ile gençler biraz arşiv taraması yapsalar, 1995 seçimi daha sonrası ve Refahyol’un kurulması evresinde gazetelerde çıkan yazılardan, Refah’ın ‘istenmeyen öteki’ olduğu gerçeğini öğrenebilecekleri o günün havasını alabilirler.
O kadar geriye gitmeye de gerek yok; AK Parti de kurulduğunda ‘istenmeyen öteki’ pozisyonundaydı.
AK Parti’nin kurulma evresinden (2001) katıldığı ve birinci parti olarak çıkıp hükümet kurmaya hak kazandığı birinci seçime -3 Kasım 2002’ye kadar- geçen periyotta maruz bırakıldığı muamele tam bir ‘istenmeyen öteki’ muamelesidir.
daha sonrasında bile.
‘‘Değildi’’ diyeceklere kendi ortasından birini cumhurbaşkanı seçtirmeye kalkıştığı 2007 devrinde yaşananları hatırlatırım.
Kapatılmasına da o periyotta ramak kalmıştı AK Parti’nin; Anayasa Mahkemesi tarafınca kapatılmaktan yalnızca bir oy farkı ve para cezasıyla kurtulmuştu.
Başarılı olamamış darbe teşebbüslerini saymıyorum.
Bugünlerde AK Parti ismine konuşanlar ile AK Parti’nin prestij ettiği gazetelerde yazan ve ekranlarda yorum yapanların HDP’ye dönük ithamlarıyla, geçmişte rakibi partiler ile onların destekçisi muharrir ve yorumcuların AK Parti’ye dönük değerlendirmeleri içinde çabucak hiç fark bulunmuyor.
Yarın AK Parti iktidardan düşsün, yeni periyodun kalemleri ve yorumcuları, şimdilerde HDP’ye reva görülen ‘istenmeyen öteki’ saflarına AK Parti’yi de yerleştirmekte fazla zorlanmayacaklar.
Daha şimdiden o manzarayı veriyorlar aslına bakarsanız.
HDP de daima kapatılan öncüsü partilerin bugünkü sürdürücüsü lakin, onun geçmişin Ulusal Selamet Partisi, Refah Partisi ve en son AK Parti üzere halkın değerli bir kısmının oylarını alabileceği imkan dahilinde görülmüyor. Duruma bu biçimde bakıldığı fazlaca aşikâr.
var iseyalım aldı. var iseyalım çıkardığı adaya cumhurbaşkanı seçilecek kadar oy verildi. O durumda ne olur?
Hadi o kadar ileri gitmeyelim ve birinci seçimde çıkardığı milletvekili sayısıyla tıpkı 1973’te MSP’nin başardığı üzere, ‘anahtar parti’ durumuna geldiğini var iseyalım.
O durumda ne olur?
Yazımın burasında zihnime üşüşen soru şu: Sanki ülkemiz, 1960 evvelden de başlayarak, siyasi tarihinin rastgele bir noktasında ‘demokratik’ olduğu tezine tam uyan bir ülke sayılabilir mi?
Bu tartışmaların sürdüğü günümüzde sayılabilir mi?
Cevabım muhakkak benim. O sebeple şu soruyu da sorabilirim sanıyorum: Sanki bir gün, anayasasında vurgulandığı üzere, ‘demokratik hukuk devleti’ savına gerçek manada uygun bir ülke olabilecek miyiz?
HDP’ye oy verenleri sistem içerisinde gördüğünü aşikâr etmek ve o insanları dışlamadan kazanmaya çalışmak fazlaca mu sıkıntı? bu biçimdece silahlı terörü daha rahat kınayabilmek?
İşin özeti şu: Bugün HDP mazeret, geçmişte MNP ile başlayıp yakın tarihe kadar devamları süregelen ‘ötekileştirilmiş’ partilerin de devirlerinde birer mazeret oldukları gibi…
Rahmetli Necmettin Erbakan’a sıhhatinde gün yüzü göstermemek için elden gelen her şeyi yapanlar, partilerini kapatan, kendisi ve arkadaşlarını yargılayan, partisi sandıktan birinci parti çıktığında başbakan olmaması için uğraş gösteren, başbakanlığını bir yılla sınırlayan kimler var ise, artık daima bir ağızdan onu hayırla yad etmiyorlar mı, ne diyeceğimi şaşırıyorum.
Bugüne bakıp enseyi karartmak yerine yarınları beklemekte fayda var. Burası bu biçimde bir ülke zira.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.
Benzerlikleri bir tek ben mi bakılırsabiliyorum?
CHP’li bir milletvekili, bir TV programında kendisine yöneltilen, ‘‘İktidara gelirseniz HDP’ye bakanlık verir misiniz?’’ sorusuna olumlu yanıt verdiği için kıyamet kopuyor. Gürültü yoğunlukla iktidar cephesinden geliyor lakin Millet İttifakı içerisinde yer alan partiler içinde da bu kelamlara tahammül edemeyenler olduğu anlaşılıyor.
HDP, hani olmaz ya, sandıktan birinci parti çıksa yahut aday çıkaracağı cumhurbaşkanı adayı halktan kâfi oy alıp rakiplerini geçse ne olur?
Hükümet kurdurulmaz, cumhurbaşkanı bulunmasına geçit verilmez herbiçimde.
Fantezi mi geliyor? Hayır. Bunlar demokratik olma argümanlı ülkemizin siyasi gerçeği. HDP ‘istenmeyen öteki’ çünkü…
Bugün bu biçimde, fakat dün öteki parti/ler ‘istenmeyen öteki’ idi…
Türkiye’de siyasi sistem, 1960’ların sonuna kadar, Necmettin Erbakan’ın şahsında temsil edilen fikrin partileşip iktidar arayışına girmesine müsaade vermedi. Erbakan bu mahzuru Ulusal Nizam Partisi (MNP) ile aşmayı denedi (1970).
MNP kapatıldı (1971).
Erbakan yılmadı, 12 Mart (1971) askeri müdahalesi akabinde bu sefer Ulusal Selamet Partisi (MSP) ile mahzuru aşma teşebbüsünde bulundu. MSP, 1973 genel seçiminden, 48 milletvekili ile, hükümeti kurmak isteyecek iki blokun -AP ve CHP’nin- partilerine bu imkanı sağlayabilecek ‘anahtar parti’ olarak çıktı ve CHP ile koalisyon ortağı olarak hükümette yer aldı.
İşte o hükümetin kuruluşu öncesinde yaşananları hatırlayanlar için bugün HDP’ye uygun görülen durum herbiçimde fazla yardırgatıcı değildir. O devirde ‘istenmeyen öteki’ MSP’ydi.
CHP’nin bu biçimdeki önderi Bülent Ecevit, Erbakan ve partisinin önüne konulan pürüzün aşılmasında, ‘tarihsel yanılgı’ çıkışıyla, yardımcı olmuştu.
MSP de 12 Eylül (1980) darbesi akabinde kapatıldı; Erbakan ve arkadaşları idam tehdidiyle yargılandılar da.
‘Ötekileşme’ Erbakan için daima sürdü.
Kurduğu Refah ve Fazilet partileri de bir daha kapatıldılar.
aynı vakitte Refah Partisi 1995 seçiminden birinci parti olarak çıktığı ve sistem Erbakan’ın başbakan bulunmasına sıradan direndikten daha sonra, Tansu Çiller’in başında bulunduğu DYP ile ‘Refahyol’ ismiyle hükümet kurup başbakan da olduğu biçimde (1996)…
‘Post-modern darbe’ diye anılan 28 Şubat’ın (1997) gerisindeki güçler yahut siyasi sistem, ‘istenmeyen öteki’ bilinen bir partinin -o periyotta Refah Partisi’nin- iktidarı teslim almasına sırf bir yıl tahammül edebilmişti.
Hatırlamayan bizim jenerasyondan olanlar ile gençler biraz arşiv taraması yapsalar, 1995 seçimi daha sonrası ve Refahyol’un kurulması evresinde gazetelerde çıkan yazılardan, Refah’ın ‘istenmeyen öteki’ olduğu gerçeğini öğrenebilecekleri o günün havasını alabilirler.
O kadar geriye gitmeye de gerek yok; AK Parti de kurulduğunda ‘istenmeyen öteki’ pozisyonundaydı.
AK Parti’nin kurulma evresinden (2001) katıldığı ve birinci parti olarak çıkıp hükümet kurmaya hak kazandığı birinci seçime -3 Kasım 2002’ye kadar- geçen periyotta maruz bırakıldığı muamele tam bir ‘istenmeyen öteki’ muamelesidir.
daha sonrasında bile.
‘‘Değildi’’ diyeceklere kendi ortasından birini cumhurbaşkanı seçtirmeye kalkıştığı 2007 devrinde yaşananları hatırlatırım.
Kapatılmasına da o periyotta ramak kalmıştı AK Parti’nin; Anayasa Mahkemesi tarafınca kapatılmaktan yalnızca bir oy farkı ve para cezasıyla kurtulmuştu.
Başarılı olamamış darbe teşebbüslerini saymıyorum.
Bugünlerde AK Parti ismine konuşanlar ile AK Parti’nin prestij ettiği gazetelerde yazan ve ekranlarda yorum yapanların HDP’ye dönük ithamlarıyla, geçmişte rakibi partiler ile onların destekçisi muharrir ve yorumcuların AK Parti’ye dönük değerlendirmeleri içinde çabucak hiç fark bulunmuyor.
Yarın AK Parti iktidardan düşsün, yeni periyodun kalemleri ve yorumcuları, şimdilerde HDP’ye reva görülen ‘istenmeyen öteki’ saflarına AK Parti’yi de yerleştirmekte fazla zorlanmayacaklar.
Daha şimdiden o manzarayı veriyorlar aslına bakarsanız.
HDP de daima kapatılan öncüsü partilerin bugünkü sürdürücüsü lakin, onun geçmişin Ulusal Selamet Partisi, Refah Partisi ve en son AK Parti üzere halkın değerli bir kısmının oylarını alabileceği imkan dahilinde görülmüyor. Duruma bu biçimde bakıldığı fazlaca aşikâr.
var iseyalım aldı. var iseyalım çıkardığı adaya cumhurbaşkanı seçilecek kadar oy verildi. O durumda ne olur?
Hadi o kadar ileri gitmeyelim ve birinci seçimde çıkardığı milletvekili sayısıyla tıpkı 1973’te MSP’nin başardığı üzere, ‘anahtar parti’ durumuna geldiğini var iseyalım.
O durumda ne olur?
Yazımın burasında zihnime üşüşen soru şu: Sanki ülkemiz, 1960 evvelden de başlayarak, siyasi tarihinin rastgele bir noktasında ‘demokratik’ olduğu tezine tam uyan bir ülke sayılabilir mi?
Bu tartışmaların sürdüğü günümüzde sayılabilir mi?
Cevabım muhakkak benim. O sebeple şu soruyu da sorabilirim sanıyorum: Sanki bir gün, anayasasında vurgulandığı üzere, ‘demokratik hukuk devleti’ savına gerçek manada uygun bir ülke olabilecek miyiz?
HDP’ye oy verenleri sistem içerisinde gördüğünü aşikâr etmek ve o insanları dışlamadan kazanmaya çalışmak fazlaca mu sıkıntı? bu biçimdece silahlı terörü daha rahat kınayabilmek?
İşin özeti şu: Bugün HDP mazeret, geçmişte MNP ile başlayıp yakın tarihe kadar devamları süregelen ‘ötekileştirilmiş’ partilerin de devirlerinde birer mazeret oldukları gibi…
Rahmetli Necmettin Erbakan’a sıhhatinde gün yüzü göstermemek için elden gelen her şeyi yapanlar, partilerini kapatan, kendisi ve arkadaşlarını yargılayan, partisi sandıktan birinci parti çıktığında başbakan olmaması için uğraş gösteren, başbakanlığını bir yılla sınırlayan kimler var ise, artık daima bir ağızdan onu hayırla yad etmiyorlar mı, ne diyeceğimi şaşırıyorum.
Bugüne bakıp enseyi karartmak yerine yarınları beklemekte fayda var. Burası bu biçimde bir ülke zira.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.