Fehmi Koru*
Dün ligin tezli iki grubu –Beşiktaş ve Trabzonspor– rakiplerine yenildi.
Olur a, futbol bu, yenen kadar yenilen de olacak elbette. Bu sabah, yenilen kadroların yöneticilerinin reaksiyonları ile uzman gazetecilerin değerlendirmelerini okuduğumda hiç şaşırmadığımı fark ettim. Yöneticiler hakemleri suçladı, uzman gazeteciler ise bu haftaya kadar yere göğe sığdıramadıkları hocalar ile kimi oyuncuların yetersizliğini lisana getirdi.
kararı rakip grubun gerisinde iktidarın bulunduğu savıyla pahalandıran bile çıktı.
Hocaların mevzuya yaklaşımları da sürpriz olmadı benim için; temel onlar şaşkınları oynamaktalar.
Kraliçe’nin vefatından daha sonra yas yüzünden tatile sokulan İngiliz liginde de son hafta favori gruplardan yenilenler oldu. En kıymetlisi, geçen yıl şampiyonluğu tek puanla kaybeden, öteki birkaç şampiyonada kupa kaldıran Liverpool’un İtalyan kadrosu Napoli’den dört gollü yenilgi tatmasıydı.
Orada verilen reaksiyonlar, değerlendirmeler ve hocaların yaklaşımları bizden hayli farklı.
Chelsea kadrosunun yeni sahipleri gözünün yaşına ve geçmiş başarılarına bakmadan teknik yöneticisi azletti.
Liverpool’un hocası Jürgen Klopp ise kusuru diğerlerinde aramak yerine “Kendimizi bir daha keşfetmemiz gerekiyor” cümlesi ile başlayıp daha sonraki haftalarda karşılarında oynayacak grupların artık kendilerini yenilmez görmeyeceklerini söylemeye kadar varıp özeleştiri yapmayı yeğledi.
Futbol kendine has özellikleri bulunan bir oyun. Her grup her maça yenmek yahut yenilmemek emeliyle çıkar. Favori kadro şüphesiz yenmeye daha yakındır, lakin her maçı favori grubun kazanacağı diye bir kural da yoktur.
Hep favoriler kazansaydı futbol denilen oyun seyredilmeye bedel olur muydu?
Yenmek kadar yenilmek de bu oyunun tabiatında var.
Öyleyse?
Maçlarda istedikleri kararı alamayan ekiplerin yöneticileri ve hocalarının, diğerlerini suçlamak yerine, önceliği “Nerede kusur yapıyoruz?” sorusuna yanıt aramaya vermeleri daha yanlışsız olur.
kimi vakit aslına bakarsan her insanın nazaranbildiği bariz hakem kusurları yaşanmış olsa bile…
Hata yapan hakemleri de kendilerine gelmeye zorlamanın öbür bir yolu yok.
[Önlerinde hala uzun yıllar bulunanlar ile memleketler arası değerli karşılaşmalarda FİFA’nın daima vazife verdiklerinin de ortalarında yer aldığı 13 hakem kararlarıyla kulüpleri kızdırdıkları için bir çırpıda devre dışı bırakıldı ve bu yıl bir epey yeni yüzle tanışıldı da ne oldu? Eskilere yönelik suçlamalar artık yeni hakemler için yapılıyor.]
Futboldan ve dünkü maçlardan kelam ediyorum ancak aklım hepimizin değişik alanlara da yansıyan ortak özelliklerimizde…
Siyasette, iş dünyasında, hatta medya alanında.
Tarihe, geçmişimize bakışımızda bile tuhaflıklarımız var.
Her şeyde dışımızdakileri suçlayacak bir şeyler bulma adetimiz tuhaf.
Kendimizi her vakit ve her mevzuda haklı görme alışkanlığımız da o denli.
“Acaba” diye yüksek sesle düşünüyorum, “Her hususta elinde sarı ve kırmızı kartlar bulunan birer hakem olsaydı, yaptığımız yanlışlara hangi çoğunlukla kart çıkartılır ve hakem tarafınca verilen cezalara yansılarımız ne olurdu?”
Futbolda yaşananlar ve müşahede edilenlerden farklı bir şeyler yaşanacağını sanmıyorum.
Şu sıralarda kritik sonuçlar doğurabilecek bir seçime hakikat süratle gidildiği için makûs alışkanlıklarımız daha fazla besbelli hale geliyor.
Topyeküncülük herkese hakim; ekseriyetle daha sakin olanlara bile şu günlerde topyeküncülük sirayet edebiliyor.
Ya daima, ya hiç yaklaşımı çabucak herkesi tesiri altına alıyor.
Son padişah Vahdettin’i vatan hainliği ile kahramanlık uzak noktaları içerisinde değerlendirmenin öteki ne ismi olabilir ki?
Görüşlerini beğenmediğimiz, hususlara bizden farklı yaklaşan insanlara bile biraz sıkışınca uygun bulduğumuz sıfat günümüzde de ‘vatan haini’ olmuyor mu?
İzmir belediye lideri, biri/leri için, vaktiyle o periyodun kendine özel koşullarında kullanılmış ‘gaflet ve dalalet ortasında olma’ suçlaması yapabiliyor; ona karşı çıkma muhtaçlığı duyanlar da kendisini ‘düşman’ bellenen komşu ülkenin başşehrinin belediye başkanlığına layık gördüklerini söyleyebiliyorlar.
İki taraf da birbirine anlamaya hazır değil.
Seçimde ne olacaksa olacak. Her ülkede seçim yapılıyor, hepsinde mevcut iktidarlar devam edebildiği üzere halkın oyuyla değişebiliyor da. İşte geçen hafta sonu yapılan seçimde İsveç halkı iktidarı değiştirdi, hükümet kurma bakılırsavini sol partiye verdi; buna karşılık, İngiltere’de son seçimden önde çıkmış iktidar partisi genel lideri ile ülke başbakanını kavgasız gürültüsüz değiştirdi.
Bizde seçim eski Roma’daki sonunda illa birilerinin ölmesi gereken gladyatörler savaşı üzere. İktidar partisi yapılacak seçimden bir daha muvaffakiyetle çıkarsa halkın yarısı karalar bağlayacak, karşıtı olur ve muhalefet iktidara gelirse güya zelzele olmuş üzere sarsılacağız.
oysa bu ülkede şimdiye kadar kaç iktidarlar yerini öbür iktidarlara bıraktı; dünün ülkeyi yönetmiş partilerinin birçoklarının şimdilerde esamileri okunmuyor.
Sandıktan çıkacak kararı yenilenin kabul edeceğinden bile emin olmak mümkün değil ülkemizde.
En epey konuşulan hususun ‘sandık güvenliği’ olması ve sandığa müdahale edilebileceğinin düşünülmesi de bize mahsus garabetlerden.
Maç oynanırken futbolda kurallar değişmiyor fakat damgasız oy pusulaları evvelinde alınmış sonucun hisözüne seçim günü bizde geçerli sayılabildi.
İstanbul’da yapılan seçimlerde dört farklı oy kullanıldı, o oylardan sadece biri geçersiz sayılarak bir daha sandığa gidilebildi.
Bereket, şaşırtan sonuçlara bakıp yenilen kadrolardan maçların yinelanmasını isteyen çıkmıyor; sahi niye çıkmıyor?
Klopp’un ekibi için söylemiş olduği bizim için de geçerli: Bizim de kendimizi bir daha keşfetmemiz gerekiyor…
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.
Dün ligin tezli iki grubu –Beşiktaş ve Trabzonspor– rakiplerine yenildi.
Olur a, futbol bu, yenen kadar yenilen de olacak elbette. Bu sabah, yenilen kadroların yöneticilerinin reaksiyonları ile uzman gazetecilerin değerlendirmelerini okuduğumda hiç şaşırmadığımı fark ettim. Yöneticiler hakemleri suçladı, uzman gazeteciler ise bu haftaya kadar yere göğe sığdıramadıkları hocalar ile kimi oyuncuların yetersizliğini lisana getirdi.
kararı rakip grubun gerisinde iktidarın bulunduğu savıyla pahalandıran bile çıktı.
Hocaların mevzuya yaklaşımları da sürpriz olmadı benim için; temel onlar şaşkınları oynamaktalar.
Kraliçe’nin vefatından daha sonra yas yüzünden tatile sokulan İngiliz liginde de son hafta favori gruplardan yenilenler oldu. En kıymetlisi, geçen yıl şampiyonluğu tek puanla kaybeden, öteki birkaç şampiyonada kupa kaldıran Liverpool’un İtalyan kadrosu Napoli’den dört gollü yenilgi tatmasıydı.
Orada verilen reaksiyonlar, değerlendirmeler ve hocaların yaklaşımları bizden hayli farklı.
Chelsea kadrosunun yeni sahipleri gözünün yaşına ve geçmiş başarılarına bakmadan teknik yöneticisi azletti.
Liverpool’un hocası Jürgen Klopp ise kusuru diğerlerinde aramak yerine “Kendimizi bir daha keşfetmemiz gerekiyor” cümlesi ile başlayıp daha sonraki haftalarda karşılarında oynayacak grupların artık kendilerini yenilmez görmeyeceklerini söylemeye kadar varıp özeleştiri yapmayı yeğledi.
Futbol kendine has özellikleri bulunan bir oyun. Her grup her maça yenmek yahut yenilmemek emeliyle çıkar. Favori kadro şüphesiz yenmeye daha yakındır, lakin her maçı favori grubun kazanacağı diye bir kural da yoktur.
Hep favoriler kazansaydı futbol denilen oyun seyredilmeye bedel olur muydu?
Yenmek kadar yenilmek de bu oyunun tabiatında var.
Öyleyse?
Maçlarda istedikleri kararı alamayan ekiplerin yöneticileri ve hocalarının, diğerlerini suçlamak yerine, önceliği “Nerede kusur yapıyoruz?” sorusuna yanıt aramaya vermeleri daha yanlışsız olur.
kimi vakit aslına bakarsan her insanın nazaranbildiği bariz hakem kusurları yaşanmış olsa bile…
Hata yapan hakemleri de kendilerine gelmeye zorlamanın öbür bir yolu yok.
[Önlerinde hala uzun yıllar bulunanlar ile memleketler arası değerli karşılaşmalarda FİFA’nın daima vazife verdiklerinin de ortalarında yer aldığı 13 hakem kararlarıyla kulüpleri kızdırdıkları için bir çırpıda devre dışı bırakıldı ve bu yıl bir epey yeni yüzle tanışıldı da ne oldu? Eskilere yönelik suçlamalar artık yeni hakemler için yapılıyor.]
Futboldan ve dünkü maçlardan kelam ediyorum ancak aklım hepimizin değişik alanlara da yansıyan ortak özelliklerimizde…
Siyasette, iş dünyasında, hatta medya alanında.
Tarihe, geçmişimize bakışımızda bile tuhaflıklarımız var.
Her şeyde dışımızdakileri suçlayacak bir şeyler bulma adetimiz tuhaf.
Kendimizi her vakit ve her mevzuda haklı görme alışkanlığımız da o denli.
“Acaba” diye yüksek sesle düşünüyorum, “Her hususta elinde sarı ve kırmızı kartlar bulunan birer hakem olsaydı, yaptığımız yanlışlara hangi çoğunlukla kart çıkartılır ve hakem tarafınca verilen cezalara yansılarımız ne olurdu?”
Futbolda yaşananlar ve müşahede edilenlerden farklı bir şeyler yaşanacağını sanmıyorum.
Şu sıralarda kritik sonuçlar doğurabilecek bir seçime hakikat süratle gidildiği için makûs alışkanlıklarımız daha fazla besbelli hale geliyor.
Topyeküncülük herkese hakim; ekseriyetle daha sakin olanlara bile şu günlerde topyeküncülük sirayet edebiliyor.
Ya daima, ya hiç yaklaşımı çabucak herkesi tesiri altına alıyor.
Son padişah Vahdettin’i vatan hainliği ile kahramanlık uzak noktaları içerisinde değerlendirmenin öteki ne ismi olabilir ki?
Görüşlerini beğenmediğimiz, hususlara bizden farklı yaklaşan insanlara bile biraz sıkışınca uygun bulduğumuz sıfat günümüzde de ‘vatan haini’ olmuyor mu?
İzmir belediye lideri, biri/leri için, vaktiyle o periyodun kendine özel koşullarında kullanılmış ‘gaflet ve dalalet ortasında olma’ suçlaması yapabiliyor; ona karşı çıkma muhtaçlığı duyanlar da kendisini ‘düşman’ bellenen komşu ülkenin başşehrinin belediye başkanlığına layık gördüklerini söyleyebiliyorlar.
İki taraf da birbirine anlamaya hazır değil.
Seçimde ne olacaksa olacak. Her ülkede seçim yapılıyor, hepsinde mevcut iktidarlar devam edebildiği üzere halkın oyuyla değişebiliyor da. İşte geçen hafta sonu yapılan seçimde İsveç halkı iktidarı değiştirdi, hükümet kurma bakılırsavini sol partiye verdi; buna karşılık, İngiltere’de son seçimden önde çıkmış iktidar partisi genel lideri ile ülke başbakanını kavgasız gürültüsüz değiştirdi.
Bizde seçim eski Roma’daki sonunda illa birilerinin ölmesi gereken gladyatörler savaşı üzere. İktidar partisi yapılacak seçimden bir daha muvaffakiyetle çıkarsa halkın yarısı karalar bağlayacak, karşıtı olur ve muhalefet iktidara gelirse güya zelzele olmuş üzere sarsılacağız.
oysa bu ülkede şimdiye kadar kaç iktidarlar yerini öbür iktidarlara bıraktı; dünün ülkeyi yönetmiş partilerinin birçoklarının şimdilerde esamileri okunmuyor.
Sandıktan çıkacak kararı yenilenin kabul edeceğinden bile emin olmak mümkün değil ülkemizde.
En epey konuşulan hususun ‘sandık güvenliği’ olması ve sandığa müdahale edilebileceğinin düşünülmesi de bize mahsus garabetlerden.
Maç oynanırken futbolda kurallar değişmiyor fakat damgasız oy pusulaları evvelinde alınmış sonucun hisözüne seçim günü bizde geçerli sayılabildi.
İstanbul’da yapılan seçimlerde dört farklı oy kullanıldı, o oylardan sadece biri geçersiz sayılarak bir daha sandığa gidilebildi.
Bereket, şaşırtan sonuçlara bakıp yenilen kadrolardan maçların yinelanmasını isteyen çıkmıyor; sahi niye çıkmıyor?
Klopp’un ekibi için söylemiş olduği bizim için de geçerli: Bizim de kendimizi bir daha keşfetmemiz gerekiyor…
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.