“Bari'deki acı anlaşmazlık, radyo ve televizyon tartışmalarını gölgede bıraktı. Burada çoğunluğun eşit oyun alanını kendi çıkarları doğrultusunda değiştirmeye yönelik baskısı ile muhalefetin geçmiş zamanın kuralları ve gelenekleri adına gösterdiği direniş arasında, Her zaman hafife almanın yanlış olacağı bir siyasi ve medya savaşı alevlendirdi.
Yeni olmayan bir konu olduğu söylenebilir. Ve aslında yaklaşık yirmi yıl önce tam olarak eşit koşullar konusunda oldukça kanlı bir çatışma yaşandı. O zamanlar Berlusconi bu yasanın dizginlerini gevşetmek isterdi. Çoğunluk içindeki ve dışındaki eleştirmenler, tam olarak takdire şayan olmasa da, bu yasanın en azından çıkar çatışmasının belirli yönlerini hafifletme etkisine sahip olduğu konusunda itiraz etti. İdari sekreterlerinin Cavaliere ağlarındaki reklamlar için ödeme yapmak zorunda kalmasının engellenmesi. O dönemde bu konuda hiçbir şey yapılmadı ama sorun aşağı yukarı aynı kaldı.
Gerçek şu ki çoğunluk her zaman kendi tarafında sayısal üstünlük avantajına sahiptir. Ve Viale Mazzini çevresinde neredeyse her zaman saygılı ve olumlu muamele görüyorlar. Sağ ve solun birbirine sıçradığı, paradoksal olarak her birinin biraz (geçici) sağa sahip olduğu bir tedavi. Öte yandan, televizyon alanlarının dağıtım sisteminin, onlara karşı çıkanlarla karşılaştırıldığında genellikle yönetenlere tanınan ayrıcalıkları kısmen – ancak çok küçük bir ölçüde – yeniden dengelemeye çalıştığı da sıklıkla görülür.
Bu yeni bir hikaye değil, Viale Mazzini'nin eşit koşullar ve yönetim hikayesi. Orası da artık Meclis denetleme komisyonu haline gelen o tuhaf yerle iç içe. İki taraf arasındaki çatışmaların genellikle en büyük çatışma noktasına ulaştığı yer.
Aslında Viale Mazzini'nin liderlerini çoğunluk atamakta ve denetleme komisyonunun başkanlığıyla kendini teselli eden de muhalefet olmaktadır. Sanki birinin siyasi televizyon çıkarları arasında bir tür suç ortaklığı kurmak ya da en azından dengelemek istiyormuş gibi. Şunu da eklemek gerekir ki, mevcut kurallara göre Rai başkanının da bu komisyonda nitelikli çoğunluk ile oylanması gerekiyor. Dolayısıyla o (ya da o) muhalefetin en azından bir kısmının desteğinden yararlanmalıdır.
İki neden arasında bir çelişki gibi görünüyor. Ve bunun yerine karşı karşıya gelen iki yanlış haline gelirler. Ve bu, televizyon istihdamı meselelerinde giderek daha fazla (ve sonuçta daha da fazla) koz oynamaya yönelen çoğunluğun hatasıdır. Bu, bir değiş-tokuş mantığına kapılan, eve birkaç kırıntı götüren ve başkasının ziyafetini görünce açlık sancısını çok fazla çekmeden katılan muhalefetin hatasıdır.
Er ya da geç değişmesi gereken bir sistem bu. Yıllarca sürüncemede kalmış ve birinci, ikinci ve hatta üçüncü cumhuriyete kadar ayakta kalmıştır. Yazar, daha önce de söylediğim gibi, DC tarafından kendi zamanında (jeolojik bir çağ önce) RAI'nin yöneticisi olarak atandığı için bu sandalyeyi almaya hakkı yok. Yine de sessizce ikisine de bazı tavsiyelerde bulunmak istiyorum. Ve çoğunluk için bu, televizyonun mesleğini abartmamaktır, zira tüm emsaller, bu aşırılıkların bunları gerçekleştirenlere hiçbir zaman çok fazla şans getirmediğini öğretmektedir. Ve gittikçe boşalan ve artık neredeyse işe yaramaz hale gelen çöp kutusunu korumak için artık denetim komisyonunda kalmama muhalefetine.
2024 yılında, kamu televizyonunu “izleyen” bir komisyonun hâlâ var olduğu fikrinde tufan öncesi bir şeyler var. Sanki halk haber almanın ve bu konuda kendi fikrini oluşturmanın binlerce yolunu bulamamış gibi bilgiyi kontrol altına almanın mümkün olduğu düşünülen uzak ve tekrarı olmayan sezonları hatırlatıyor. Bu noktada komisyonun kaldırılması, gerçekten alışkanlıkları değiştirmek istediğimizi söylemenin ilk adımı olacaktır. Jargonla ifade edersek bu, evet, atın hareketi olacaktır.
(Marco Follini tarafından)
Yeni olmayan bir konu olduğu söylenebilir. Ve aslında yaklaşık yirmi yıl önce tam olarak eşit koşullar konusunda oldukça kanlı bir çatışma yaşandı. O zamanlar Berlusconi bu yasanın dizginlerini gevşetmek isterdi. Çoğunluk içindeki ve dışındaki eleştirmenler, tam olarak takdire şayan olmasa da, bu yasanın en azından çıkar çatışmasının belirli yönlerini hafifletme etkisine sahip olduğu konusunda itiraz etti. İdari sekreterlerinin Cavaliere ağlarındaki reklamlar için ödeme yapmak zorunda kalmasının engellenmesi. O dönemde bu konuda hiçbir şey yapılmadı ama sorun aşağı yukarı aynı kaldı.
Gerçek şu ki çoğunluk her zaman kendi tarafında sayısal üstünlük avantajına sahiptir. Ve Viale Mazzini çevresinde neredeyse her zaman saygılı ve olumlu muamele görüyorlar. Sağ ve solun birbirine sıçradığı, paradoksal olarak her birinin biraz (geçici) sağa sahip olduğu bir tedavi. Öte yandan, televizyon alanlarının dağıtım sisteminin, onlara karşı çıkanlarla karşılaştırıldığında genellikle yönetenlere tanınan ayrıcalıkları kısmen – ancak çok küçük bir ölçüde – yeniden dengelemeye çalıştığı da sıklıkla görülür.
Bu yeni bir hikaye değil, Viale Mazzini'nin eşit koşullar ve yönetim hikayesi. Orası da artık Meclis denetleme komisyonu haline gelen o tuhaf yerle iç içe. İki taraf arasındaki çatışmaların genellikle en büyük çatışma noktasına ulaştığı yer.
Aslında Viale Mazzini'nin liderlerini çoğunluk atamakta ve denetleme komisyonunun başkanlığıyla kendini teselli eden de muhalefet olmaktadır. Sanki birinin siyasi televizyon çıkarları arasında bir tür suç ortaklığı kurmak ya da en azından dengelemek istiyormuş gibi. Şunu da eklemek gerekir ki, mevcut kurallara göre Rai başkanının da bu komisyonda nitelikli çoğunluk ile oylanması gerekiyor. Dolayısıyla o (ya da o) muhalefetin en azından bir kısmının desteğinden yararlanmalıdır.
İki neden arasında bir çelişki gibi görünüyor. Ve bunun yerine karşı karşıya gelen iki yanlış haline gelirler. Ve bu, televizyon istihdamı meselelerinde giderek daha fazla (ve sonuçta daha da fazla) koz oynamaya yönelen çoğunluğun hatasıdır. Bu, bir değiş-tokuş mantığına kapılan, eve birkaç kırıntı götüren ve başkasının ziyafetini görünce açlık sancısını çok fazla çekmeden katılan muhalefetin hatasıdır.
Er ya da geç değişmesi gereken bir sistem bu. Yıllarca sürüncemede kalmış ve birinci, ikinci ve hatta üçüncü cumhuriyete kadar ayakta kalmıştır. Yazar, daha önce de söylediğim gibi, DC tarafından kendi zamanında (jeolojik bir çağ önce) RAI'nin yöneticisi olarak atandığı için bu sandalyeyi almaya hakkı yok. Yine de sessizce ikisine de bazı tavsiyelerde bulunmak istiyorum. Ve çoğunluk için bu, televizyonun mesleğini abartmamaktır, zira tüm emsaller, bu aşırılıkların bunları gerçekleştirenlere hiçbir zaman çok fazla şans getirmediğini öğretmektedir. Ve gittikçe boşalan ve artık neredeyse işe yaramaz hale gelen çöp kutusunu korumak için artık denetim komisyonunda kalmama muhalefetine.
2024 yılında, kamu televizyonunu “izleyen” bir komisyonun hâlâ var olduğu fikrinde tufan öncesi bir şeyler var. Sanki halk haber almanın ve bu konuda kendi fikrini oluşturmanın binlerce yolunu bulamamış gibi bilgiyi kontrol altına almanın mümkün olduğu düşünülen uzak ve tekrarı olmayan sezonları hatırlatıyor. Bu noktada komisyonun kaldırılması, gerçekten alışkanlıkları değiştirmek istediğimizi söylemenin ilk adımı olacaktır. Jargonla ifade edersek bu, evet, atın hareketi olacaktır.
(Marco Follini tarafından)