Hürriyet Genel Yayın Yönetmeni Ahmet Hakan, Ayşen İnci’nin ‘Pisi kolojik Öyküler’ kitabı üzerinden kedisi Sekter kıssasını köşesinde paylaşan Sabah yazarı Hıncal Uluç’a teşekkür etti.
Hakan, yazısının “Sekter fazlaca teşekkür ediyor Hıncal Baba” başlıklı kısmında şunları kaydetti:
“Ayşen İnci, bir hikaye kitabı yazdı. Çok yaratıcı bir formatla… ‘Kediler sahiplendiklerini anlatıyor’ yaklaşımıyla yazılmış hikayeler. Hepsi hayli farklı, fazlaca hoş, epey kedici… Kitabın ismi da ‘Pisi-kolojik Öyküler’.
İşte bu hikayelerden biri de bizim Sekter’in lisanından kaleme alınmış. O kadar âlâ yazılmış ki Sekter’in hikayesi, Sekter bile kendisini bu kadar hoş anlatamazdı. Hıncal Baba, işte bu uzun hikayeyi dün köşesinde okurlarıyla paylaştı. Sekter o denli şad kaldı ki… Konuttaki köşesine çerçeveletip asacak.”
TIKLAYIN – Sabah müellifi Uluç: Kedisi Sekter, Ahmet Hakan’ı anlatıyor
Uluç’un aktardığına göre Sekter’in Ahmet Hakan’ı anlatmak için ‘kaleme aldığı’ hikaye şöylekiydi:
“Baştan söyleyeyim. Beni kendini beğenmiş, kibirli, ukala bulabilirsiniz. Fakat biliyor musunuz ki bu biçimde düşünmeniz umurumda bile değil.
Zira kendimi öteki kedilerden daha üstün görmek ve siz insanların benimle ilgili görüşlerini umursamamak için bir fazlaca sebebim var.
Bir kere Scottish Fold cinsi bir kediyim. Beni görüp de güzelliğime, asaletime hayran olmayan çıkmadı. Bakışlardaki beğeni epeyce hoşuma masraf lakin kimi hanımlar, Ahmet’e yaranmak için bana gereğinden çok ilgi göstermeye kalkıp bir de güya bebekmişim üzere benimle çocuk sesiyle konuşmaya başlayınca tüylerim diken diken olur.
“Kızlar, saçmalamayın, ben bebek değilim! Benim yaşımı insan yaşıyla hesaplarsanız karşımda hürmetle eğilmeniz gerekir” diye miyavlarım ama anlamazlar ki!
İşte Sekter!.. Allah, Ahmet Hakan’ın yardımcısı olsun!.
her neyse, mevzuyu uzatmadan kendimi tanıtayım. Adım Sekter.
Sert bakışlarımdan dolayı bana bu ismi koydu Ahmet. Evvel yadırgadım lakin daha sonra Boncuk, Samur, Cingöz, Sarman ve bunun üzere bayağı bir isme sahip olmadığım için fazlaca memnun oldum.
Benim her şeyim farklı ve özel olmalı. Haa, bir de Müezza vardı evvelden. Onun ismi de değişik. Kendi de cinsti. Yalnızca soyu sopu değil, huyu suyu da yani. Daima bana karşı üstünlük taslardı. Yok Peygamber kedisiymiş, yok üst damağında leke bulunduğu için Müezza soyundan geliyormuş… Bir afra tafra, bir eda; sorma gitsin. Onunla yıldızım bir türlü barışmadı. Daima arbede, daima polemik, daima gerginlik. her neyse, sonunda Müezza diğer bir meskene gelin gitti de ben de rahat bir nefes aldım, moralim düzeldi.
“Benden öteki bir kedinin asla “polemik” sözünü kullanmadığından eminim”
Benim kullandığım sözler sizi şaşırttı değil mi? Benden öteki bir kedinin asla “polemik” kelimesini kullanmadığından eminim.
Ee, Ahmet üzere entelektüel birine sahip olunca siz de öteki cinslerinizden farklı oluyorsunuz olağan olarak. Ne o, cümleyi yanlış kurduğumu mu düşünüyorsunuz? Bilerek “sahibim değil, sahip olduğum” dedim. Bunu unutmayın. Asla bir kedinin sahibi olamazsınız. O sizin sahibiniz olur. Çok şanslıyım ki Ahmet de bu durumu kabullendi de hoş güzel geçinip gidiyoruz. Hoş güzel dediysem o denli yüzgöz olmaktan bahsetmiyorum.
Düzeyli bir bağımız var. Mıncıklanmaktan, okşanmaktan hiç hoşlanmam. Hele yavşaklık beni meczup eder. İçe kapalı, yabani, asosyal olduğumu söyler Ahmet. Doğrudur. İnsan sevmem, kedi köpek sevmem; sürprizden, değişiklikten hiç hoşlanmam.
Hımbıl, tembel ve miskinimdir. Dünya yansa umurumda olmaz. O kadar vurdumduymaz bir kediyim yani.
“Ahmet’in en sevdiğim huyu, beni olduğum üzere kabul etmesi”
Ancak tembelliği ve yemeği epey severim. Arkadaşlarından biri benim şişko olduğumu söyleyince Ahmet çabucak diyet mamaları dayadı önüme lakin onunla bile iki ayda üç kilo almayı başardım. Hem kime ne benim kilolarımdan? Biz Ahmet’le tutturmuşuz bir sistem, geçinip gidiyoruz işte, karışmasalar olmaz!
Ahmet’in en sevdiğim huyu, beni olduğum üzere kabul etmesi.
Tembelliğim, huysuzluğum, yabaniliğimle.
Zira ben tüm kusurlarına karşın sevilecek bir kediyim ve o da bunun farkında.
Ahmet’e gelince, sahip olduğum en kıymetli şey. Çok samimiyim bu sözlerimde.
Bu mesken, sevdiğim köşe, hatta en sevdiğim yaş mama bile Ahmet’ten daha sonra gelir. Zira ona karşı epeyce büyük bir sevgi var içimde. Her ne kadar karakterim gereği fazlaca fazla göstermesem de o da sevgimin ne kadar derin olduğunu bilir. Öbürleri ne düşünür bilemem lakin ben onu kır sakallarıyla, gözlükleriyle güzel ve karizmatik bulurum. Sanıyorum bayan cinsi de benimle tıpkı fikirde. Kimlerle paylaşmak durumunda kaldım onu bir bilseniz!
Çok merak ediyorsunuz değil mi? Anlatayım. Birinci tanıdığım epeyce hoş bir bayandı. Yeşil gözlü, siyah saçlı. İsmi… Çok güzelsiniz doğrusu!
Ahmet’in özel hayatını anlatacağıma inandınız mı sahiden? Ben salak mıyım ki başıma keder açayım! Çok tehlikeli mevzular bunlar. Özel hayatı ihlal, ifşa vs…
Bu değişik lafları fazlaca fazla televizyon izlememe ve Ahmet’in konuşmalarına kulak konuğu olmaya borçluyum. Hele Ahmet televizyonda programa başlayınca pürdikkat onu izlerim. Ondan öğrenmem gereken hayli şey var. Programları izledikten daha sonra buna karar verdim.
kimi vakit bir masanın etrafında dizilmiş birkaç kişi, birbirlerinin ağzına lafları tıka tıka, bağıra çağıra o denli tartışıyorlar ki şaşkınlıkla izliyorum.
Karşılarında ben olsam çabucak tırnaklarımı geçirir, tırmalardım diyorum fakat Ahmet sakin durmayı başarıyor.
Onun bu huyu hoşuma gidiyor.
İşte bu “polemik, ihlal, ifşa” kelimelerini ve kedi sözlüğünde olmayan bir fazlaca kelimeyi bu programlardan öğrendim.
Ahmet’in bu kadar tanınmış, tanınan biri olması mahalledeki öteki kedilerde büyük bir kıskançlığa yol açıyor ister istemez.
Bunlardan biri hiç evlenmemiş emekli bir memurun, başkası oyuncu olmak için çabalayan bir gencin kedisi. Genç, bir diziye başlayınca Samur hemen bana haberi verdi, “Ali Ağabey de artık televizyonlarda görünecek, meşhur olacak” dedi böbürlenerek.
Hıh, gördük! Üç saatlik dizide şöyleki bir göründü. “Sizi görmek isteyen biri var” dedi yalnızca.
Sonraki gün pencereden ayrılmadım, Samur’u görüp alayla miyavlamak için ancak o hiç görünmedi.
Bütün gün keyifle yalandım.
Şöhret olmanın bedelini ben de ödüyorum Ahmet üzere.
Kıskançlıklar, rekabet. Bir ara Şero diye bir kedi çıktı. Aslında üzücü kedi değildi, severdim onu. Ne zaman ki seçimleri kazandılar, bir havalara girdi. Televizyonda gördüm, bir kasıntı olmuş ki sormayın gitsin.
Kedi dediğin biraz olgun, biraz hazımlı olur. Çabucak takipten çıkardım onu.
Külliye’nin de bir kedisi varmış, fotoğrafını gördüm. Şimdilik onunla ilgili bir yorum yapmıyorum.
Hoş desem yalaka diyecekler, berbat desem soruşturma falan açarlar neme lazım.
Allah sahiplerine bağışlasın, diyorum yalnızca. Gördüğünüz üzere sonunda ben de politik olmayı öğrendim.
Ahmet’in bir arkadaşı var. Adı Melih. Arkadaşı diyorum lakin ben ikisi içindeki bağlantıyı de pek anlamış değilim. Birbirlerini severler mi, sevmezler mi çözemedim bir türlü.
Biz kediler hislerimizi kesinkes ve apaçık belirli ederiz. halbuki beşerler bu biçimde değil. kimi vakit gerçek hislerini saklayıp farklı görünmek durumunda kalıyorlar.
her neyse, Ahmet’in Melih’le yazışmaları hiç bitmez. Yazarken ve okurken dudaklarından tebessüm eksik olmadığına göre birbirlerinden hoşlandıklarına karar verdim sonunda.
Ahmet geçenlerde bana bir fotoğraf gösterdi. Aaa, tıpkı ben!
Benim cinsimden bir kedi almış Melih. Biraz daha dikkatlice baktığımda bana benzediğini lakin bendeki karizmanın zerresine sahip olmadığını gördüm.
Melih şöyleki yazmış:
“İki birebir cins kedi. Hangisi daha sempatik?” diye sormuş.
Ahmet çabucak hınzırca gülerek yanıt yazdı. “Senin kedin ezik, benim kedi paşa.” Sen epeyce yaşa Ahmet!
Mırnavvvvvvvvv!
Bu hislerle uzun müddet kendimi dünyanın merkezinde görmeye devam ettim. Ta ki o haberi izleyene kadar.
Karl Lagerfeld denilen bir adam tüm mirasını kedisine bırakmış.
Kedinin ismi benimkinden de tuhaf: Choupette. Adam kedisine resmen âşıkmış. Yemekleri onunla yer, yanından hiç ayırmazmış.
bir epeyce ünlü markanın reklamında da oynamış bu kedi.
Karl, her gün elli fotoğrafını çekiyormuş onun.
Özel jette, kendine ilişkin iPad’i, özel tasarım kıyafetleri ve elmas kolyeleriyle seyahat ediyormuş. Instagram hesabında 275 bin takipçisi varmış. Karl, vasiyetinde servetinin en büyük kısmını bu kediye bırakmış.
Şu anda da dünyanın en varlıklı kedisi olarak, Paris’te iki bakıcı ve müdafaayla yaşıyormuş.
Bu haber bir anda tüm dengelerimi altüst etti. Kıskançlık hissim, tüm hücrelerime, tüylerime yayıldı dalga dalga. Kedinin fotoğrafını görür görmez içimden epeyce hoş olduğunu itiraf ettim fakat bir kediye bu biçimdesi bir tutkuyla bağlanılması canımı fazlaca üzücü sıktı. Başımın ortasında delice fikirler dönmeye başladı:
1- Ahmet niye bana aşkla değil de bilindik bir sevgiyle bağlı?
(Vazgeçtim. Sevginin aşırısı beni bunaltır aslına bakarsanız.) 2- niye benim o kadar hayli fotoğrafımı çekmez? Yoksa beni gereğince hoş bulmuyor mu?
3- O kadar etrafı olduğu biçimde niye bana reklam, dizi falan ayarlamaz?
4- niye bana iPad almayı, bir Instagram hesabı açmayı akıl etmez?
5- “Blue Diamond tüm kedilerin hakkı” diye bir reklam mı olması gerekir illa! Minicik de olsa elmas bir kolye kötü olmazdı hani.
6 – Benim geleceğim için neler planlıyor?
Birkaç gün başımda bu sorulara karşılık arayarak ancak bulamayarak somurttum durdum köşemde.
Dün gece Ahmet bakmam için elindekini bana uzattı. Bir arkadaşı hazırlatmış. Üstte Türkiye Cumhuriyeti ve yanda PTT yazısının altında benim fotoğrafımın olduğu bir posta pulu.
Gözlerimi açarak tekrar baktım.
Evet… Nitekim üstünde benim fotoğrafım vardı. Demek ki herkes Ahmet’in beni ne epey sevdiğini, bana nasıl paha verdiğini biliyordu. İşte o an Karl da, trilyoner hoş kedisi de tekrar hatırlanmamak üzere başımdan silinip gitti.
Seni bu kadar seven biriyle yaşamak, yaşlanmak en büyük zenginlikti. Memnunluk, gurur, sevinç karışımı bir teşekkür miyavı döküldü dudaklarımdan.”
Hakan, yazısının “Sekter fazlaca teşekkür ediyor Hıncal Baba” başlıklı kısmında şunları kaydetti:
“Ayşen İnci, bir hikaye kitabı yazdı. Çok yaratıcı bir formatla… ‘Kediler sahiplendiklerini anlatıyor’ yaklaşımıyla yazılmış hikayeler. Hepsi hayli farklı, fazlaca hoş, epey kedici… Kitabın ismi da ‘Pisi-kolojik Öyküler’.
İşte bu hikayelerden biri de bizim Sekter’in lisanından kaleme alınmış. O kadar âlâ yazılmış ki Sekter’in hikayesi, Sekter bile kendisini bu kadar hoş anlatamazdı. Hıncal Baba, işte bu uzun hikayeyi dün köşesinde okurlarıyla paylaştı. Sekter o denli şad kaldı ki… Konuttaki köşesine çerçeveletip asacak.”
TIKLAYIN – Sabah müellifi Uluç: Kedisi Sekter, Ahmet Hakan’ı anlatıyor
Uluç’un aktardığına göre Sekter’in Ahmet Hakan’ı anlatmak için ‘kaleme aldığı’ hikaye şöylekiydi:
“Baştan söyleyeyim. Beni kendini beğenmiş, kibirli, ukala bulabilirsiniz. Fakat biliyor musunuz ki bu biçimde düşünmeniz umurumda bile değil.
Zira kendimi öteki kedilerden daha üstün görmek ve siz insanların benimle ilgili görüşlerini umursamamak için bir fazlaca sebebim var.
Bir kere Scottish Fold cinsi bir kediyim. Beni görüp de güzelliğime, asaletime hayran olmayan çıkmadı. Bakışlardaki beğeni epeyce hoşuma masraf lakin kimi hanımlar, Ahmet’e yaranmak için bana gereğinden çok ilgi göstermeye kalkıp bir de güya bebekmişim üzere benimle çocuk sesiyle konuşmaya başlayınca tüylerim diken diken olur.
“Kızlar, saçmalamayın, ben bebek değilim! Benim yaşımı insan yaşıyla hesaplarsanız karşımda hürmetle eğilmeniz gerekir” diye miyavlarım ama anlamazlar ki!
İşte Sekter!.. Allah, Ahmet Hakan’ın yardımcısı olsun!.
her neyse, mevzuyu uzatmadan kendimi tanıtayım. Adım Sekter.
Sert bakışlarımdan dolayı bana bu ismi koydu Ahmet. Evvel yadırgadım lakin daha sonra Boncuk, Samur, Cingöz, Sarman ve bunun üzere bayağı bir isme sahip olmadığım için fazlaca memnun oldum.
Benim her şeyim farklı ve özel olmalı. Haa, bir de Müezza vardı evvelden. Onun ismi de değişik. Kendi de cinsti. Yalnızca soyu sopu değil, huyu suyu da yani. Daima bana karşı üstünlük taslardı. Yok Peygamber kedisiymiş, yok üst damağında leke bulunduğu için Müezza soyundan geliyormuş… Bir afra tafra, bir eda; sorma gitsin. Onunla yıldızım bir türlü barışmadı. Daima arbede, daima polemik, daima gerginlik. her neyse, sonunda Müezza diğer bir meskene gelin gitti de ben de rahat bir nefes aldım, moralim düzeldi.
“Benden öteki bir kedinin asla “polemik” sözünü kullanmadığından eminim”
Benim kullandığım sözler sizi şaşırttı değil mi? Benden öteki bir kedinin asla “polemik” kelimesini kullanmadığından eminim.
Ee, Ahmet üzere entelektüel birine sahip olunca siz de öteki cinslerinizden farklı oluyorsunuz olağan olarak. Ne o, cümleyi yanlış kurduğumu mu düşünüyorsunuz? Bilerek “sahibim değil, sahip olduğum” dedim. Bunu unutmayın. Asla bir kedinin sahibi olamazsınız. O sizin sahibiniz olur. Çok şanslıyım ki Ahmet de bu durumu kabullendi de hoş güzel geçinip gidiyoruz. Hoş güzel dediysem o denli yüzgöz olmaktan bahsetmiyorum.
Düzeyli bir bağımız var. Mıncıklanmaktan, okşanmaktan hiç hoşlanmam. Hele yavşaklık beni meczup eder. İçe kapalı, yabani, asosyal olduğumu söyler Ahmet. Doğrudur. İnsan sevmem, kedi köpek sevmem; sürprizden, değişiklikten hiç hoşlanmam.
Hımbıl, tembel ve miskinimdir. Dünya yansa umurumda olmaz. O kadar vurdumduymaz bir kediyim yani.
“Ahmet’in en sevdiğim huyu, beni olduğum üzere kabul etmesi”
Ancak tembelliği ve yemeği epey severim. Arkadaşlarından biri benim şişko olduğumu söyleyince Ahmet çabucak diyet mamaları dayadı önüme lakin onunla bile iki ayda üç kilo almayı başardım. Hem kime ne benim kilolarımdan? Biz Ahmet’le tutturmuşuz bir sistem, geçinip gidiyoruz işte, karışmasalar olmaz!
Ahmet’in en sevdiğim huyu, beni olduğum üzere kabul etmesi.
Tembelliğim, huysuzluğum, yabaniliğimle.
Zira ben tüm kusurlarına karşın sevilecek bir kediyim ve o da bunun farkında.
Ahmet’e gelince, sahip olduğum en kıymetli şey. Çok samimiyim bu sözlerimde.
Bu mesken, sevdiğim köşe, hatta en sevdiğim yaş mama bile Ahmet’ten daha sonra gelir. Zira ona karşı epeyce büyük bir sevgi var içimde. Her ne kadar karakterim gereği fazlaca fazla göstermesem de o da sevgimin ne kadar derin olduğunu bilir. Öbürleri ne düşünür bilemem lakin ben onu kır sakallarıyla, gözlükleriyle güzel ve karizmatik bulurum. Sanıyorum bayan cinsi de benimle tıpkı fikirde. Kimlerle paylaşmak durumunda kaldım onu bir bilseniz!
Çok merak ediyorsunuz değil mi? Anlatayım. Birinci tanıdığım epeyce hoş bir bayandı. Yeşil gözlü, siyah saçlı. İsmi… Çok güzelsiniz doğrusu!
Ahmet’in özel hayatını anlatacağıma inandınız mı sahiden? Ben salak mıyım ki başıma keder açayım! Çok tehlikeli mevzular bunlar. Özel hayatı ihlal, ifşa vs…
Bu değişik lafları fazlaca fazla televizyon izlememe ve Ahmet’in konuşmalarına kulak konuğu olmaya borçluyum. Hele Ahmet televizyonda programa başlayınca pürdikkat onu izlerim. Ondan öğrenmem gereken hayli şey var. Programları izledikten daha sonra buna karar verdim.
kimi vakit bir masanın etrafında dizilmiş birkaç kişi, birbirlerinin ağzına lafları tıka tıka, bağıra çağıra o denli tartışıyorlar ki şaşkınlıkla izliyorum.
Karşılarında ben olsam çabucak tırnaklarımı geçirir, tırmalardım diyorum fakat Ahmet sakin durmayı başarıyor.
Onun bu huyu hoşuma gidiyor.
İşte bu “polemik, ihlal, ifşa” kelimelerini ve kedi sözlüğünde olmayan bir fazlaca kelimeyi bu programlardan öğrendim.
Ahmet’in bu kadar tanınmış, tanınan biri olması mahalledeki öteki kedilerde büyük bir kıskançlığa yol açıyor ister istemez.
Bunlardan biri hiç evlenmemiş emekli bir memurun, başkası oyuncu olmak için çabalayan bir gencin kedisi. Genç, bir diziye başlayınca Samur hemen bana haberi verdi, “Ali Ağabey de artık televizyonlarda görünecek, meşhur olacak” dedi böbürlenerek.
Hıh, gördük! Üç saatlik dizide şöyleki bir göründü. “Sizi görmek isteyen biri var” dedi yalnızca.
Sonraki gün pencereden ayrılmadım, Samur’u görüp alayla miyavlamak için ancak o hiç görünmedi.
Bütün gün keyifle yalandım.
Şöhret olmanın bedelini ben de ödüyorum Ahmet üzere.
Kıskançlıklar, rekabet. Bir ara Şero diye bir kedi çıktı. Aslında üzücü kedi değildi, severdim onu. Ne zaman ki seçimleri kazandılar, bir havalara girdi. Televizyonda gördüm, bir kasıntı olmuş ki sormayın gitsin.
Kedi dediğin biraz olgun, biraz hazımlı olur. Çabucak takipten çıkardım onu.
Külliye’nin de bir kedisi varmış, fotoğrafını gördüm. Şimdilik onunla ilgili bir yorum yapmıyorum.
Hoş desem yalaka diyecekler, berbat desem soruşturma falan açarlar neme lazım.
Allah sahiplerine bağışlasın, diyorum yalnızca. Gördüğünüz üzere sonunda ben de politik olmayı öğrendim.
Ahmet’in bir arkadaşı var. Adı Melih. Arkadaşı diyorum lakin ben ikisi içindeki bağlantıyı de pek anlamış değilim. Birbirlerini severler mi, sevmezler mi çözemedim bir türlü.
Biz kediler hislerimizi kesinkes ve apaçık belirli ederiz. halbuki beşerler bu biçimde değil. kimi vakit gerçek hislerini saklayıp farklı görünmek durumunda kalıyorlar.
her neyse, Ahmet’in Melih’le yazışmaları hiç bitmez. Yazarken ve okurken dudaklarından tebessüm eksik olmadığına göre birbirlerinden hoşlandıklarına karar verdim sonunda.
Ahmet geçenlerde bana bir fotoğraf gösterdi. Aaa, tıpkı ben!
Benim cinsimden bir kedi almış Melih. Biraz daha dikkatlice baktığımda bana benzediğini lakin bendeki karizmanın zerresine sahip olmadığını gördüm.
Melih şöyleki yazmış:
“İki birebir cins kedi. Hangisi daha sempatik?” diye sormuş.
Ahmet çabucak hınzırca gülerek yanıt yazdı. “Senin kedin ezik, benim kedi paşa.” Sen epeyce yaşa Ahmet!
Mırnavvvvvvvvv!
Bu hislerle uzun müddet kendimi dünyanın merkezinde görmeye devam ettim. Ta ki o haberi izleyene kadar.
Karl Lagerfeld denilen bir adam tüm mirasını kedisine bırakmış.
Kedinin ismi benimkinden de tuhaf: Choupette. Adam kedisine resmen âşıkmış. Yemekleri onunla yer, yanından hiç ayırmazmış.
bir epeyce ünlü markanın reklamında da oynamış bu kedi.
Karl, her gün elli fotoğrafını çekiyormuş onun.
Özel jette, kendine ilişkin iPad’i, özel tasarım kıyafetleri ve elmas kolyeleriyle seyahat ediyormuş. Instagram hesabında 275 bin takipçisi varmış. Karl, vasiyetinde servetinin en büyük kısmını bu kediye bırakmış.
Şu anda da dünyanın en varlıklı kedisi olarak, Paris’te iki bakıcı ve müdafaayla yaşıyormuş.
Bu haber bir anda tüm dengelerimi altüst etti. Kıskançlık hissim, tüm hücrelerime, tüylerime yayıldı dalga dalga. Kedinin fotoğrafını görür görmez içimden epeyce hoş olduğunu itiraf ettim fakat bir kediye bu biçimdesi bir tutkuyla bağlanılması canımı fazlaca üzücü sıktı. Başımın ortasında delice fikirler dönmeye başladı:
1- Ahmet niye bana aşkla değil de bilindik bir sevgiyle bağlı?
(Vazgeçtim. Sevginin aşırısı beni bunaltır aslına bakarsanız.) 2- niye benim o kadar hayli fotoğrafımı çekmez? Yoksa beni gereğince hoş bulmuyor mu?
3- O kadar etrafı olduğu biçimde niye bana reklam, dizi falan ayarlamaz?
4- niye bana iPad almayı, bir Instagram hesabı açmayı akıl etmez?
5- “Blue Diamond tüm kedilerin hakkı” diye bir reklam mı olması gerekir illa! Minicik de olsa elmas bir kolye kötü olmazdı hani.
6 – Benim geleceğim için neler planlıyor?
Birkaç gün başımda bu sorulara karşılık arayarak ancak bulamayarak somurttum durdum köşemde.
Dün gece Ahmet bakmam için elindekini bana uzattı. Bir arkadaşı hazırlatmış. Üstte Türkiye Cumhuriyeti ve yanda PTT yazısının altında benim fotoğrafımın olduğu bir posta pulu.
Gözlerimi açarak tekrar baktım.
Evet… Nitekim üstünde benim fotoğrafım vardı. Demek ki herkes Ahmet’in beni ne epey sevdiğini, bana nasıl paha verdiğini biliyordu. İşte o an Karl da, trilyoner hoş kedisi de tekrar hatırlanmamak üzere başımdan silinip gitti.
Seni bu kadar seven biriyle yaşamak, yaşlanmak en büyük zenginlikti. Memnunluk, gurur, sevinç karışımı bir teşekkür miyavı döküldü dudaklarımdan.”